Η θαλπωρή της Αίγινας...
Από την άγρια ομορφιά της Άνδρου στη νοσταλγία για το μικρό νησί κοντά στη μεγάλη πόλη, που πιο πολύ σε χαϊδεύει παρά σε πληγώνει. Της Μαρλένας Πολιτιπούλου
Δεκαετία του '50. Ο μεγαλύτερος αδερφός περνάει τις διακοπές του στην Αίγινα στο υπέροχο σπίτι –απ' ό,τι ακούω– συμμαθητή του. Ζηλεύω φρικτά. Επιστρέφει με φορτισμένες ενθουσιασμό διηγήσεις για υπέροχες ποδηλατάδες στην παραλία. Ζηλεύω ακόμα πιο φρικτά. Η Αίγινα παίρνει διαστάσεις ενός τόπου σημαντικού για μεγάλους κι ευνοημένους.
Θα ακολουθήσουν οικογενειακές μονοήμερες εκδρομές, σχολικές μονοήμερες εκδρομές. Σκληρές γευσιγνωστικές δοκιμασίες· τρώω τα πρώτα μου ζωντανά θαλασσινά. Κάθε δεκαετία προσθέτει κάτι στη σχέση μου με το νησί. Πέρδικα, Πλακάκια, οι πέτρες του Νικολάου στο χέρι μου, σπίτια φιλόξενων φίλων ανοίγουν και για μένα. Παρέες που συζητούν πολύ και τραγουδούν πολύ. Ο τόπος γίνεται οικείος, και θα μείνει οικείος έως σήμερα. Συχνά η μνήμη παίζει μεγαλύτερο ρόλο στο χτίσιμο της οικειότητας παρά η συχνότητα της επαφής – θαρρώ. Η Αίγινα βοηθάει σε αυτό. Διατήρησε κάτι από τη χάρη και την αίγλη των παλιών ελληνικών πόλεων, καθώς όλη η Ελλάδα μετατρεπόταν σε ασυνάρτητη επαρχία. Μικρό το νησί· πιο πολύ σε χαϊδεύει παρά σε πληγώνει. Η εγγύτητα της μεγάλης πόλης εξανεμίζει το αίσθημα εγκλεισμού και αυξάνει τη γοητεία του περίκλειστου μικρόκοσμου. Σαν τόσο μακριά, μα τόσο κοντά.
Είναι γιατί τη στολίζουν σπίτια που κρύβουν όνειρα για μια ζωή σε διαφορετικούς ρυθμούς από αυτούς της επιβίωσης, αλλά και της απαιτητικής δημιουργίας. Η χαρά της κάθε μέρας μοιάζει να είναι προσιτή. Μικρά λευκά πέτρινα, πρώην αγροτικά ή ψαράδικα ταπεινά σπιτάκια, μοντέρνες διακριτικές κατασκευές που σέβονται το περιβάλλον, αρχοντικά που μετράνε τουλάχιστον εκατόν πενήντα χρόνια ζωής αντιστέκονται στο σύγχρονο κλισέ της εργολαβικής μεζονέτας.
Συχνά-πυκνά σκεφτόμουν με λαχτάρα τις χάρες της Αίγινας. Σεγκόντο στην αναπόληση της τρυφερότητας των λόφων της και στη γοητευτική ικανότητα μεταμόρφωσης της φιστικιάς μού έκανε συχνά ο Λευτέρης ΒογιατζήςΕίναι και κάποια άλλα, αόρατα σπίτια που άνοιξαν τις πόρτες τους μονάχα στα όνειρά μας. Αυτά είναι τα δικά μου, και τα έκανα ερωτευμένη με ένα άλλο νησί. Απιστίες νησιωτικές. Με το μελτέμι να μου παίρνει τα μυαλά, απορούσα γιατί, αφού τόσο αγαπούσα την Αίγινα, διαλέξαμε με τον Κώστα την άγρια ομορφιά της Άνδρου. Να διασχίζουμε ανηφορικά μονοπάτια που όριζαν ασημιές πέτρες, να ανεβοκατεβαίνουμε εκατοντάδες σκαλιά, για να γευτούμε μια πανέμορφη παγωμένη θάλασσα. Συχνά-πυκνά σκεφτόμουν με λαχτάρα τις χάρες της Αίγινας. Σεγκόντο στην αναπόληση της τρυφερότητας των λόφων της και στη γοητευτική ικανότητα μεταμόρφωσης της φιστικιάς μού έκανε συχνά ο Λευτέρης Βογιατζής. Ήμασταν καθισμένοι κάτω από την κληματαριά, με τα ταλαιπωρημένα φύλλα από τα οχτάρια μποφόρ στο νησί των ανέμων, κι ατενίζαμε την κατάλευκη θάλασσα που «ξύριζε» ο βοριάς. Νοσταλγούσαμε και οι δύο τη θαλπωρή της Αίγινας, όπου δεν είχαμε βρεθεί ποτέ παρέα. Την εικόνα της πόλης καθώς μπαίνει το καράβι, την ψαραγορά, τα ταβερνάκια πάνω στο κύμα. Το κλίμα και το φως που μας θύμιζε την Αθήνα, όπου μεγαλώσαμε. Τη μυρωδιά της ξερής αφράτης γης. Το κολύμπι σε ζεστά νερά, δίχως κρύες νεροσυρμές να φτάνουν ως τη θάλασσα. Και τα φρέσκα φιστίκια, βέβαια. Τα τσακίζαμε. Κατά προτίμηση τα φρέσκα. Γελούσαμε. Με έπαρση και νοσταλγία. Η Αίγινα είναι για μικρά παιδιά και γέρους, λέγαμε. Και κάναμε σχέδια. Ένα όμορφο κτήμα στην Παχιά Ράχη περίμενε από χρόνια τον Λευτέρη και τους φίλους του. Να χτίσουν ένα, δύο, ίσως και τρία σπίτια. «Θα πετάγομαι ακόμα και για ένα πρωινό. Θα κολυμπάω, θα περπατάω και θα προλαβαίνω την παράσταση. Και οι πρόβες βέβαια θα γίνονται στο νησί». Η σειρήνα της εύκολης πρόσβασης και του ανέμελου περίπατου μας καλούσε. Τον θυμάμαι τότε, που με πάθος επιμέναμε στην άγρια ομορφιά της Άνδρου και στο κελάρυσμα των νερών που κυλούσαν από τις ρεματιές, να φορτώνει σακίδια και τσάντες με λεμόνια, βιβλία, μολύβια, σημειώσεις, τυριά και άγρια χόρτα, και να ανεβαίνει τα εκατό σκαλιά, να προλάβει το καράβι. Ισορροπούσε με θαυμαστή αφέλεια και πείσμα πάνω σε ένα μηχανάκι, όπως και στις σχέσεις του με τους ανθρώπους, φορτωμένες από την απαίτηση για κατανόηση. Στις σειρήνες δεν είχαμε κλείσει τα αυτιά μας, αφήναμε μια θέση στο μέλλον, την πρόσκληση την είχαμε κρατήσει. Μόνο που το μέλλον έχει τα δικά του σχέδια και –ως γνωστόν– είναι αμείλικτο. Κι έτσι, το κτήμα στην όμορφη πλαγιά, με την υπομονή που διαθέτει μονάχα η Φύση, κοιτάζει σταθερά τον ήλιο να δύει στις κορυφογραμμές πέρα από την Αίγινα, δίχως τον Λευτέρη. Βιογραφικό Μαρλένα Πολιτιπούλου Γεννήθηκα σε μια όμορφη γειτονιά της Αθήνας του '50. Έφτασα στη λογοτεχνία, μετά τις σπουδές στις Πολιτικές Επιστήμες και τη δημοσιογραφική μου απασχόληση σε εφημερίδες και ραδιόφωνο. Πέντε νουβέλες, τέσσερα αστυνομικά μυθιστορήματα και διηγήματα σε περιοδικά Τέχνης είναι η λογοτεχνική μου παραγωγή. «Η Πηνελόπη των τρένων», ένα αστυνομικό που οδηγεί στη μετανάστευση του '60 στη Γερμανία, μόλις κυκλοφόρησε.
