Σπέτσες, το νησί μου…

Μια ιστορία που ξεκινάει από δύο παλιούς φίλους, μαθητές της Αναργυρείου, και εξελίσσεται σε έναν μεγάλο νεανικό έρωτα, που κρατάει ακόμη. Του Πέτρου Πετρακόπουλου Όλα άρχισαν λίγο πριν από τον Πόλεμο, όταν δύο νεαροί μαθητές της Αναργυρείου –με λογοτεχνικές ανησυχίες ο ένας, ο μεγαλύτερος, προσωρινός στη Σχολή, λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα του, κι ο άλλος, έναν χρόνο μικρότερος, Σπετσιώτης, μόνιμος– ανέπτυξαν μια μεγάλη φιλία, που φυσιολογικά, με το πέρασμα του χρόνου κι όταν ο μεγάλος άλλαξε σχολειό και τόπο, έσβησε... Πολλά χρόνια μετά, στα παιδικάτα μου, πηγαίναμε με τους γονείς και τον αδελφό μου αραιά και πού στις Σπέτσες. Καμιά ιδιαίτερη σημασία για τη ζωή μου, μέχρι που το καλοκαίρι του ’71 ένα γκρουπ Γερμανών μαθητών ήρθε ως ανταλλαγή στο σχολειό μου, το γερμανικό. Ο καθένας μας φιλοξένησε από έναν μαθητή ή μαθήτρια. Θέλανε όμως να πάμε όλοι μαζί σ’ ένα νησί για 5-6 μέρες. Η συμμαθήτριά μου η Σοφίκα είχε σπίτι στις Σπέτσες και ήξερε κόσμο. Έτσι, κανόνισε να πάμε όλοι εκεί. Εγώ με κάτι άλλους μείναμε στη Λούλα του Αραβή. Σόδομα και Γόμορρα!!! Ίσως κάποιοι παλιότεροι να το θυμούνται, αλλά κάναμε το νησί άνω-κάτω. Δεν ήθελε και πολύ, με τους ...προχωρημένους Γερμανούς και ...τις Γερμανίδες. Από το Παλιό Λιμάνι ως το «88», στις Σχολές, η παρουσία μας έγινε έντονη αισθητή. Μέχρι που ένα ζευγάρι το μάζεψαν από την Ντάπια για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Μας άρεσε το νησί..., είχα δει και κάτι «μικρές» από το σχολειό μου να κυκλοφορούν, κι είπαμε να ξαναπάμε. Τον χειμώνα έκανα ένα μεγάλο αποχαιρετιστήριο πάρτι πριν από την αποφοίτηση. Κάλεσα και μια-δυο από εκείνες τις μικρές. Έλα που η μια το ήθελε πολύ, αλλά είχε αυστηρό πατέρα, που της το απέκλεισε. «Δευτέρα Γυμνασίου εσύ, Έκτη αυτός που κάνει το πάρτι! Αποκλείεται!». «Μα είναι το πάρτι του Πετρακόπουλου, το καταλαβαίνεις....;». Κόκαλο ο μπαμπάς! «Πώς τον λένε τον πατέρα αυτού του Πετρακόπουλου; Μήπως Θόδωρο;» Η μικρή δεν ήξερε, αλλά πέρασε το Σαββατοκύριακο προσευχόμενη να τον λένε Θόδωρο! Και τη Δευτέρα το πρωί με ρώτησε... «Θόδωρο τον λένε» της απάντησα! Ο πατέρας μου ήταν ο «μεγάλος» κι ο δικός της ο «μικρός» της παλιάς φιλίας. Και ήρθε στο πάρτι. Και το επόμενο καλοκαίρι πήγαμε εμείς οικογενειακώς στις Σπέτσες. Και ξανασυναντήθηκαν οι δύο παλιοί φίλοι. Και κάπου εκεί, μεταξύ Κοστούλας και Παλιού Λιμανιού, ο παιδικός έρωτας φούντωσε σε μεγάλο. Και στέριωσε! Και κρατάει ακόμη!

Σπετσιώτες δηλώνουν και οι δυο γιοι μου – τι να πούμε, λένε, Αθηναίοι; Αυτό είναι απρόσωπο, εμείς Σπετσιώτες είμαστε, εκεί μεγαλώσαμε, εκεί κάναμε φίλους, εκεί περάσαμε όλες μας τις διακοπές –κοντά τρεις μήνες κάθε καλοκαίρι–, εκεί ’ναι το σπίτι μας!

Κι από τότε δεν ξανάφυγα ποτέ από το νησί, το νησί μου. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα «γυρίσματα» του «σκηνοθέτη» Νίκου Κυριαζή; Τις μεταμεσονύχτιες παρέες, όταν γύριζα την Τέμη στο σπίτι –αυστηρός πάντα ο Φίλιππας–, και μετά μαζευόμασταν «ετερόκλητοι» νεαροί στην Ντάπια, για να φάμε φρέσκια βουτηχτή από του Κλήμη και να περιμένουμε τον «Πορτοκαλί Ήλιο»; Ή όταν παράπιαμε στου Λάζαρου, και με κυνηγούσε η γιαγιά μου στον διάδρομο στου Ρουμάνη; Ή τον γάμο του Σταμάτη στον Άη Νικόλα και το «Ποσειδώνιο» και 50 Αμερικάνους στη βεράντα μας; Ή, πάλι, την κληρουχία των Σπετσών –79Γ– Σαββόπουλος, Κυριαζής, Αργεντίνης, Τομπαζιάδης, εγώ και κάνα δυο άλλοι στον ίδιο λόχο, με λοχία μας τον Λάμπρο τον Μπρατόπουλο, που μόλις ορκιστήκαμε πήραμε το «ΜΑΡΙΑ» και τρέξαμε στο νησί για 24 ώρες όλες κι όλες; Ή που περιμέναμε, παραστάτες του Γιάννη στον γάμο του, την Κατερίνα, κι αυτή ήρθε με το καΐκι ως «Μπουμπουλίνα» στη Ζωγεριά, με τον Μουστακί δίπλα της να παίζει ακορντεόν! Κι άλλα, κι άλλα πολλά. Μια ζωή ολόκληρη! Σπετσιώτης δηλώνω, λοιπόν, και Σπετσιώτες δηλώνουν και οι δυο γιοι μου – τι να πούμε, λένε, Αθηναίοι; Αυτό είναι απρόσωπο, εμείς Σπετσιώτες είμαστε, εκεί μεγαλώσαμε, εκεί κάναμε φίλους, εκεί περάσαμε όλες μας τις διακοπές –κοντά τρεις μήνες κάθε καλοκαίρι–, εκεί ’ναι το σπίτι μας! Κι εκεί θα μένουμε σε λίγο τον περισσότερο χρόνο, όταν έρθει η ώρα – προσθέτω εγώ! Και οι δύο παλιοί φίλοι δεν ξαναχώρισαν ποτέ. Περνούσαν μαζί με τις γυναίκες τους σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο –στην Αθήνα ή στις Σπέτσες–, κάθε Πάσχα, κάθε διακοπές. Και μαζί φύγανε, το 2008, μέσα σε δύο βδομάδες και οι δύο! Έτσι, όταν μια μέρα του Αυγούστου του 2010 λιαζόμουν το μεσημέρι στο Λιγονέρι και δέχτηκα ένα αιφνίδιο τηλεφώνημα, αν ήθελα, λέει, να μπω στην Εκτελεστική της Αναργυρείου, για να υπάρχει ένας Σπετσιώτης, δέχτηκα, στη μνήμη των δύο φίλων που γνωρίστηκαν και φίλιωσαν εκεί, στις Σχολές, του σημαντικότερου ανθρώπου στη ζωή μου, του πατέρα μου, και του δασκάλου μου στα μονοπάτια της αρχιτεκτονικής –αυτός ήταν το δικό μου «Πολυτεχνείο» στην ουσία–, του δεύτερου πατέρα μου! ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Πέτρος Πετρακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Αννόβερο και 21 ετών άρχισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία στο γραφείο του μεγάλου Σπετσιώτη αρχιτέκτονα Φίλιππου Βώκου (των «Ξενία»). Μαζί με τον Σταμάτη Βώκο, επίσης Σπετσιώτη αρχιτέκτονα, ίδρυσαν τη Μελετητική Εταιρεία Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού ΜΕΑΣ ΕΠΕ (νυν Α.Ε. – ο Φ. Βώκος συνταξιοδοτήθηκε το 1988). Σημαντικότερα έργα του είναι: το Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας (συμμετοχή της Ελλάδας στην Βiennale 2004), το Μουσείο Ακρόπολης (συνεργάτης του Β. Τchumi), τα μουσεία Ηρακλείου (μουσειογραφικά) και Διδυμοτείχου, η αναμόρφωση της Νομικής Σχολής, το Υπουργείο Δικαιοσύνης, η Ανάπλαση του Βοτανικού, ο Τύμβος των Στρατιωτικών στη Βεργίνα, τα ΣΕΑ Τανάγρας και Κορινού, το Νοσοκομείο Λευκάδας, πανεπιστήμια, ξενοδοχεία, σχολεία κ.ά. Διατέλεσε μέλος και προέδρος Επιτροπών Αρχιτεκτονικών Διαγωνισμών. Παντρεύτηκε την ξεναγό Τέμη Βώκου και απέκτησαν δύο γιους, τον Θοδωρή και τον Φίλιππο. Διατέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Εταιρειών-Γραφείων Μελετών (ΣΕΓΜ – 2008-2011) και του Συλλόγου Αποφοίτων Γερμανικής Σχολής Αθηνών, για τη δράση του στον οποίο παρασημοφορήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο της Ο.Δ. Γερμανίας. Από το 2010 είναι γραμματέας της Ε.Ε. της Αναργυρείου και Κοργιαλενείου Σχολής Σπετσών.