«Σχεδιάκια, πολλά σχεδιάκια, με μολύβι ή ξυλομπογιές...»

Ο δρόμος προς την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ή αλλιώς παιδικά καμώματα που βγήκαν σε καλό... Με την Αίγινα ως το μεγαλύτερο όλων… Της Κατερίνας Γιάννακα Οταν ήμουν πολύ μικρή, όλα μου τα παιχνίδια ήταν «κατασκευές». Πρώτες αναμνήσεις με παζλ, χρόνια ολόκληρα με lego, με βέργες λυγαριάς που σκάλιζα τον φλοιό τους, με πλάκες σαπουνιών που επίσης σκάλιζα, με χρωματιστά γυαλιά από τη θάλασσα που κολλούσα σε χαρτόνια, σε συνθέσεις, με γύψο και σύρμα με τα οποία έφτιαχνα μικρά γλυπτά. Με κλωστές, πρώτες κινήσεις για κέντημα πάνω σε ό,τι πανί έβρισκα, πρώτες προσπάθειες με το βελονάκι, μικρός αργαλειός δώρο της κυρίας Γαργαλιάνου, φίλης της μαμάς. Πρώτες θηλιές πλεξίματος, πρώτα φουστανάκια κούκλας, όλες οι κούκλες... κουρεμένες με… στυλ. Έρωτας με τα κουβαράκια και τις κλωστές κεντήματος και πλεξίματος της μητέρας μου. Ώρες να παρακολουθώ τη γιαγιά Κατίνα στην κουζίνα της, με την πιο όμορφη ανάμνηση, την καραμέλα να κρυώνει απάνω στο άσπρο μάρμαρο και να μετατρέπεται στο πιο νόστιμο γλειφιτζούρι... Και σχεδιάκια, πολλά σχεδιάκια, πάρα πολλά σχεδιάκια, με μολύβι ή ξυλομπογιές... Και στα δώδεκά μου το πρώτο μου πορτρέτο... Και τραγούδι, πολύ τραγούδι, συνέχεια... Η χαρά της μητέρας μου... και παλαβομάρες... Επίσης συνέχεια... και κλωσοπουλάκια, τα πρώτα μου «κατοικίδια», καναρίνια και καρδερίνες, δώρα του θείου Θανάση που είχε και παραγωγή... Και η πρώτη γάτα, ασπρόμαυρη, έξω από το σπίτι, και η δεύτερη κάτασπρη, μέσα στο σπίτι. Και... λαδομπογιές εισαγωγής από τη Γερμανία. Και τα πρώτα ξενύχτια, γιατί δεν με άφηναν να ζωγραφίζω την ημέρα, γιατί αν με άφηναν δεν θα έκανα άλλη δουλειά. Το σχολείο φορτωμένο στον κόκορα ούτως ή άλλως... Το πρωί να βρίσκουν δίπλα στο κρεβάτι μου το εργάκι που δούλευα μέσα στη νύχτα. Δεν ήξεραν τι να κάνουν πια οι άνθρωποι, γιατί τους άρεσε κιόλας και δεν μπορούσαν ούτε να το αρνηθούν ούτε να το παραβλέψουν. Και το τρελότερο όλων, με τις ευλογίες των δασκάλων και των καθηγητών μου, όταν πήρα το πρώτο πανελλήνιο βραβείο σε σχολικό διαγωνισμό ζωγραφικής, το οποίο ανακοινώθηκε μπροστά σε όλο το σχολείο μετά την προσευχή από τον κύριο γυμνασιάρχη, σαν να είχα πάρει χρυσό στους Ολυμπιακούς το λιγότερο... Ε, τότε... άρχισαν οι καβγάδες, γιατί ήμουνα η μόνη από την οικογένεια που είχα αποφασίσει να πάω στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Με δασκάλους τον Νίκο Νικολάου και τον Γιάννη Μόραλη, η γνωριμία μου με την Αίγινα δεν άργησε καθόλου να γίνει… Ήταν άνοιξη την πρώτη φορά, παντού κίτρινα λουλούδια… Σαν να ήταν χτες, κι όμως πέρασαν 27 ολόκληρα χρόνια!!!

Το να ζήσω σε νησί ήταν όνειρο ζωής. Για χρόνια ήμουν τόσο ερωτευμένη με ό,τι ζούσα εδώ!!! Η Αίγινα έγινε το κέντρο της ζωής μου. Αυτή η γη είδε την πραγματική Κατερίνα, πραγματικά και βαθιά ευτυχισμένη… πραγματικά και βαθιά δυστυχισμένη, για χρόνια…

Ήξερα ότι δεν ήθελα να μείνω σε πόλη και, παρ’ όλη τη δυνατότητα επιλογής που είχα –ταξίδευα πάντα πολύ–, αμέσως μόλις ήρθα σε επαφή με την Αίγινα, η απόφαση εγκατάστασης πάρθηκε σχεδόν χωρίς δεύτερη σκέψη. Και ποτέ από τότε και ούτε για μια στιγμή δεν μετάνιωσα!!! Ό,τι είχα ονειρευτεί –και πολύ περισσότερα ακόμη– το έζησα εδώ. Το να ζήσω σε νησί ήταν όνειρο ζωής και το ήξερα από μικρή ότι έτσι θα γίνει. Για χρόνια ήμουν τόσο ερωτευμένη με ό,τι ζούσα εδώ!!! Χαιρόμουν με το παραμικρό σαν παιδάκι που του έκαναν δώρο όλο τον κόσμο. Η Αίγινα έγινε το κέντρο της ζωής μου. Αυτή η γη είδε την πραγματική Κατερίνα, πραγματικά και βαθιά ευτυχισμένη…πραγματικά και βαθιά δυστυχισμένη, για χρόνια... Αυτή όμως η αγαπημένη γη κατάφερε και απορρόφησε τα ουρλιαχτά μου, αυτός ο αέρας στέγνωσε τα δάκρυά μου, αυτός ο ουρανός που με είδε τσακισμένη έκανε υπομονή μέχρι να μπορέσω να τον ξανακοιτάξω. Αυτό το γαλανό νερό που με τρυφερότητα μητέρας έπλυνε και ξανάπλυνε και ξανάπλυνε τις πληγές μου, αυτός ο ήλιος που με χάιδεψε για να συνέλθω και να ηρεμήσω. Αυτό το φεγγάρι που μου είπε τρυφερά παραμύθια, ώσπου να με πάρει επιτέλους ο ύπνος, και, τέλος, αυτό το φως που μου δείχνει χρόνια τώρα έναν κόσμο όπως θα ήθελα να είναι, και με κάνει ακόμα να ονειρεύομαι ότι μια μέρα μπορεί να γίνει αλήθεια... Είναι όλα αυτά που με έδεσαν με έναν έρωτα αδιαπραγμάτευτο, με την Αίγινά μου… Με τη δική μου Αίγινα. Βιογραφικό Κατερίνα Γιάννακα Γεννήθηκε στη Λάρισα. Από το 1988 ζει και εργάζεται στην Αίγινα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας ζωγραφική με τον Νίκο Νικολάου και τον Γιάννη Μόραλη, σκηνογραφία-ενδυματολογία με τον Βασίλη Βασιλειάδη και ψηφιδωτό με τον Γιάννη Κολέφα. Συνέχισε τις σπουδές ψηφιδωτού στη Ραβένα, με δάσκαλο τον Paolo Racagni. Στην κεραμική είναι αυτοδίδακτη. Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής και κεραμικής, ενώ έργα της υπάρχουν στις συλλογές της Πινακοθήκης της Λάρισας, του Μουσείου Μπενάκη, του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος, καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2013 απέσπασε το πρώτο βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό κεραμικής.