ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Τώρα ή Ποτέ...

Αυτό το καλοκαίρι θα το θυμόμαστε, γιατί διαψεύστηκαν τα όνειρά μας. Να τελειώσουμε με την εποχή των καταστρατηγήσεων, των υπερβολών, των υπεκφυγών, των βολικών ψεμάτων. Της Σήλιας Νικολαΐδου Τι σημασία αν είναι καλοκαίρι, αν περιμέναμε να ξεκουραστούμε, να πάρουμε μια ανάσα, να κάνουμε τα μπάνια μας, όσοι ακόμα από εμάς αντέχουν οικονομικά, μετά από πέντε χρόνια μνημονιακής πολιτικής... Αυτό το καλοκαίρι θα το θυμόμαστε, γιατί διαψεύστηκαν τα όνειρά μας. Γιατί η πραγματικότητα χτύπησε την υπερβολική αμεριμνησία μας. Το ξαφνικό δημοψήφισμα έφερε μια εκτόνωση στην καταπιεσμένη μας περηφάνια. Ε, ναι, καιρός ήταν να βροντοφωνάξουμε και πάλι ένα «όχι». Όχι, δεν θα πεθάνουμε δα και υπόδουλοι. Η τραπεζική αργία και τα capital controls έφεραν ωστόσο τα πάνω-κάτω στη ζωή μας. Γινήκαμε τρωτοί. Πού πήγαν οι θεοί της Ελλάδας, πού αρμενίζει ο πολυμήχανος Οδυσσέας, πού βρίσκεται ο άγιος του νησιού μας; Τώρα ή ποτέ είναι που πρέπει να διαπραγματευτούμε το μέλλον μας, όσο αβέβαιο και αν φαντάζει αυτή τη στιγμή, να αντικρίσουμε κατάματα το παρόν, να αναθεωρήσουμε με παρρησία το μέλλον. Τώρα ή ποτέ να τελειώσουμε με την εποχή των καταστρατηγήσεων, των υπερβολών, των υπεκφυγών, των βολικών ψεμάτων. Να παλέψουμε, αντί να μένουμε θεατές στο «Όνειρο θερινής νυκτός», να πάψουμε να το παίζουμε κομπάρσοι στο έργο του Τ. Ουίλιαμς «Καλοκαίρι και καταχνιά». Ίσως, ως λαός, να αρεσκόμαστε στις τραγωδίες. Να βολευόμαστε με τον από μηχανής θεό που θα μας φέρει τη λύση και –ω του θαύματος!– θα μας ξελασπώσει έστω και την τελευταία στιγμή. Τώρα ή ποτέ πρέπει να μάθουμε πως δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση. Ένα παράδειγμα σε ζοφερούς καιρούς μπορεί να δώσει η Αίγινα, που δεν θυσίασε ολοκληρωτικά την παραγωγή φιστικιών στην τουριστική υπερεκμετάλλευση. Δεν ξεριζώθηκαν οι φιστικιές, δεν χάθηκε το αιγινήτικο φιστίκι. Δεν συρρικνώθηκαν όπως το Λεμονοδάσος στον Πόρο, τα ελαιόδεντρα, τα μπαμπάκια, τα καπνά σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, χάριν των εύκολων ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Τα καΐκια που κόπηκαν και δεν ξαναφτιάχθηκαν...
Ήρθα και ρίζωσα σε αυτό το νησάκι του Αργοσαρωνικού. Εγώ, η φιστικιά, δεν θέλω να βρεθώ ξοφλημένη, σβησμένη με μια μονοκονδυλιά από το χέρι ενός άκαρδου γραφειοκράτη...
Τώρα ή ποτέ θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως με δανεικά δεν προχωρά η ζωή. Τώρα ή ποτέ μια τελευταία ευκαιρία να συμφωνήσει ο καθένας από εμάς πως η «ανάπτυξη» δεν είναι μια λέξη εισαγωγής, πως η ανάπτυξη δεν φυτρώνει όπως τα αγριόχορτα. Χρειάζεται κόπο και πάλι κόπο, όπως οι φιστικιές. Με τη δόλια πρακτική τους οι εταίροι χρόνια επιδοτούσαν το καθισιό μας –δυσάρεστη επισήμανση–, μα αυτές τις ώρες η αλήθεια πρέπει να λέγεται και οι νόμοι που θα ψηφιστούν πρόκειται να εξολοθρεύσουν όποιον αγρότη επιμένει να δουλεύει και να ζει από αυτήν. «Ήρθα και ρίζωσα σε αυτό το νησάκι του Αργοσαρωνικού. Εγώ, η φιστικιά, δεν θέλω να βρεθώ ξοφλημένη, σβησμένη με μια μονοκονδυλιά από το χέρι ενός άκαρδου γραφειοκράτη, μπλεγμένη σε ένα παιχνίδι εκβιασμών όπου η γεωργική παραγωγή πρέπει να θυσιαστεί, γιατί οι πιστωτές μπορούν να κερδίζουν πολλαπλάσια από την εξαφάνισή μου παρά από την παρουσία μου. »Κάνε κάτι και για τις αδελφές μου, την ελιά και τη μαστίχα, και για τα αδέλφια μου τα σταφύλια. Κυνήγησε, αν θες, και τους θαμμένους θησαυρούς που ονειρεύεσαι –πετρέλαιο και χρυσάφι–, μα μην ξεχνάς πως χρόνια τώρα εγώ και τα αδέλφια μου σε κρατήσαμε σ’ αυτή τη γη, σε θρέψαμε, σ’ αναστήσαμε. »Τώρα ή ποτέ η γεωργική παράδοση δεν πρέπει να θυσιαστεί. Άκουσέ με!» Μιλούν οι φιστικιές; Μιλούν και με ρωτούν με τι αντικαταστήσαμε ό,τι καταστρέψαμε. Τι αναπτύξαμε, όταν –παραδομένοι στη λαίλαπα των υποσχέσεων– θυσιάσαμε στον βωμό της «ψευτοανάπτυξης» τη γεωργική μας παράδοση. Αρκεστήκαμε να εισάγουμε τα πάντα, αντί να δουλέψουμε και να συνεχίσουμε να παράγουμε όσα απλόχερα μας χάρισε η φύση. Οι φιστικιές στην Αίγινα υπάρχουν ακόμα και μου γλυκαίνουν τη ματιά, και ο Αύγουστος θυμίζει πάντα τα ώριμα φρέσκα φιστίκια που είναι αναγκαίο να μη θυσιαστούν. Που πρέπει να γίνουν το παράδειγμα προς μίμηση και για τις άλλες περιοχές της Ελλάδας, ώστε να ξαναναπτυχθούν και εκεί οι ιδιαίτερες δικές τους καλλιέργειες. Ο κόπος και τα ξενύχτια του Παντελή δεν είναι διαπραγματεύσιμα. Οι φιστικιές δεν εκβιάζονται. Δίνουν τον καρπό τους κάθε δύο χρόνια και –μόνο από εύνοια ή καπρίτσιο της φύσης– μπορεί να καρπίσουν δύο χρόνια συνεχόμενα. Κανένας λαός δεν θέλει να εκβιάζεται. Ίσως σε αυτό να μοιάζουμε με τις φιστικιές. Βιογραφικό Σήλια Νικολαΐδου Για σαράντα χρόνια ασχολήθηκα με τη διδασκαλία στα Α.Ε.Ι. Διδάχτηκα ωστόσο περισσότερα από τους φοιτητές μου από όσα τούς δίδαξα. Στους διεθνείς οργανισμούς που δούλεψα, στον ΟΟΣΑ, στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στον ΟΗΕ, διδάχθηκα πως οι άλλοι, οι ξένοι, δεν είναι πρόθυμοι να προσφέρουν ή να θυσιάσουν τίποτε αν δεν παλέψεις σθεναρά για να το κατακτήσεις. Τα μαθήματα ζωής από τις διαφορετικές μου διαδρομές τα αποτύπωσα σε έναν θεατρικό μονόλογο, τα «Μαθήματα εκτός ύλης», που είχα τη χαρά να μοιραστώ φέτος το καλοκαίρι, στο πλαίσιο του «5ου Θεατρικού Φεστιβάλ» Αίγινας, με πολλούς από εσάς.

Διαβάστε επίσης

Η  Ύδρα... ένα μικρό θαύμα!Λαθρεπιβάτης

Ο ευαίσθητος δημιουργός ζωγραφίζει το αρχοντονήσι του Σαρωνικού με την εκπληκτική, μοναδική πένα του, όπως κάποτε στις αρχές του 18ου ο καλός τεχνίτης το έκτιζε με το άριστο λάξεμα...

Η θαλπωρή της Αίγινας...Λαθρεπιβάτης

Από την άγρια ομορφιά της Άνδρου στη νοσταλγία για το μικρό νησί κοντά στη μεγάλη πόλη, που πιο πολύ σε χαϊδεύει παρά σε πληγώνει. Της Μαρλένας Πολιτιπούλου Δεκαετία του '50. Ο μεγ...

Ο δικός μου Πόρος...Λαθρεπιβάτης

Το νησί που δημιούργησε το προσωπικό της πέρασμα ανάμεσα σε δύο χώρους, σε δύο φάσεις της ζωής της, φιλοτεχνεί η οικοδέσποινα της γνωστής μας γκαλερί «Citronne». Της Τατιάνας Σπινά...

Από το Οχάιο στην Αίγινα...Λαθρεπιβάτης

Δυνατές αναμνήσεις από αξέχαστα παιδικά καλοκαίρια, μαζί και οι μυρωδιές της θάλασσας, στο κάδρο μιας... προαναγγελθείσας επιστροφής. Του Σήφη Χαριτωνίδη Κοιτάω έξω από το παράθυρο...

Δυo γλάροι στο Πόρτο ΧέλιΛαθρεπιβάτης

«Θάλασσα πλατιά,?σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις·?θάλασσα βαθιά,?μια στιγμή δεν ησυχάζεις,?λες κι έχεις καρδιά,?τη δικιά μου, τη μικρούλα την καρδιά...» Της Χαράς Σαμπανίδου Κάτω από τ...