Ο «παράδεισός» μου…
Γράφει η Ελένη Βουδουράκη
Ξυπνάω, και πριν καλά-καλά ανοίξω τα μάτια μου, φοράω τεμπέλικα το μαγιό, παίρνω την τσάντα θαλάσσης με τα απαραίτητα είδη μέσα και ξεκινώ. Ανοίγω την εξώπορτα, κι όλα πλημμυρίζουν από φως. Αυτός ο καθαρός ήλιος που λούζει και χαμογελάει σε ό,τι αγγίζει ερωτευμένα...
Αμέσως η διάθεση σιγουρεύει θετική, η ανάσα μου ελαφραίνει, και τα βήματά μου οδηγούνται ασυναίσθητα από την ήσυχη κατηφορίτσα στον δρόμο προς τη θάλασσα.
Άνθρωποι με ποδήλατα, με μηχανάκια, πεζοί, άλλοι για δουλειά, για βόλτα ή καφέ, μικρές και μεγάλες παρέες, παιδιά. Όμως, καμιά φασαρία! Τίποτα δε με ενοχλεί. Τίποτα δεν μπορεί να με αποσπάσει από τον προορισμό μου, που είναι λίγο πιο κάτω...
Σιγά-σιγά ξεπροβάλλει απ’ τη γωνία το «απόλυτο» τοπίο: η παραλία του Αγίου Νικολάου. Το όνειρο ενός ολόκληρου χειμώνα... Πάντα η ίδια αίσθηση. Αφήνω πρόχειρα την ψάθα κάτω, κρεμάω στο καρφί του πέτρινου τοιχίου την τσάντα και, με ένα μακροβούτι, μπαίνω στην πιο φιλική θάλασσα του κόσμου. Κολυμπάω προς τα ανοιχτά, χωρίς να κοιτάζω τίποτε άλλο, εκτός από τη θάλασσα και τα χέρια μου που παίζουν με το νερό.
Έχοντας απομακρυνθεί πια από την παραλία, κάνω την κίνηση που θα μου χαρίσει την πολυπόθητη εικόνα. Γυρίζω το βλέμμα μου προς την παραλία και αυτό, με έναν μαγικό τρόπο, μετατρέπεται σε ευρυγώνιο φακό. Το χαμόγελο εμφανίζεται αυτομάτως στα χείλη, στα μάτια. Η χαρά διαγράφεται σε κάθε σύσπαση του προσώπου μου. Ο ορισμός της απόλαυσης... Βρίσκομαι στον «Παράδεισο!» –το λέω σχεδόν δυνατά– και μπερδεύω γελάκια μέσα στις λέξεις μου. Μια αίσθηση παιδικής ευτυχίας!
Ο «Παράδεισος» εκτείνεται από τον Φάρο (σημείο αναφοράς για εμένα, αφού στις αρχές του 1900 εργαζόταν εκεί ως φαροφύλακας ο προπάππος μου, Κρητικός, που δημιούργησε οικογένεια στο νησί), τα πεύκα ολόγυρα, όσο μπορεί να προλάβει το μάτι να δει, κι αμέσως πιο κοντά, η γωνία με τα βράχια και τους γλάρους της, που κάθονται σαν ψεύτικοι. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλα αυτά που βλέπω είναι αληθινά, νομίζω ότι είμαι μέρος ενός ζωγραφικού πίνακα που ξάφνου ζωντάνεψε!
Το κρησφύγετο, το ησυχαστήριο, το όνειρο ενός ολόκληρου χειμώνα, το πιο όμορφο μυστικό μου, οι Σπέτσες, το νησί μου!Το τοπίο συνεχίζει με το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, κατάλευκο, με το περίτεχνο καμπαναριό του· κάτω η προβλήτα, με λιγοστούς ανθρώπους να απολαμβάνουν ήσυχα –όπως κι εγώ, υποθέτω– τα ίδια πράγματα. Τα αρχοντόσπιτα, ένα-ένα στη σειρά, το κάθε ένα διαφορετικό, χρόνια να στέκονται εκεί αγέρωχα, λεβέντικα, καθαρά, περιποιημένα, το κάθε ένα να ακτινοβολεί την ιστορία του και, κάθε φορά που τα κοιτάς, να σε κάνουν να λες: «Αν είχατε μιλιά, πόσα άραγε θα μας ιστορούσατε;». Λουλούδια, χρώματα, αρώματα, ο κόσμος ολοένα και πυκνώνει, αλογάκια «τακ-τουκ» με την άμαξα περνούν από τον δρόμο, ομιλίες, γέλια, παιδικές φωνές, συζητήσεις μεταξύ λουομένων. Ζωή! Αυτή είναι η εικόνα, η ζωντανή εικόνα που μου γεμίζει την καρδιά και την ψυχή, με τόσο θετικό φορτίο, που θα φτάσει για να καλύψει το κρύο και την τρέλα του χειμωνιάτικου αγώνα... Αυτός είναι ο δικός μου «Παράδεισος»: το νησί μου. Το δικό μου κρησφύγετο. Το δικό μου ησυχαστήριο. Το πιο όμορφο μυστικό, που είμαι σίγουρη ότι το μοιράζομαι με όσους έρχονται σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, κι από την πρώτη στιγμή κυριεύονται από την απόλυτη ομορφιά του. Την απλότητα και την αρχοντιά του. Το καθαρό φως, το ελληνικό, που αλλού δεν έχω βρει όμοιό του, τον ουρανό που σε απελευθερώνει, τη θάλασσα με όλες τις αποχρώσεις του μπλε και την αναζωογονητική δροσιά, το ζωηρό πράσινο στα δέντρα και τα έντονα χρώματα και τις ευωδιές από τους φροντισμένους κήπους. Συνειδητοποιώ την ωραία Τύχη που έχω, νιώθω ευγνωμοσύνη κι απολαμβάνω. Είμαι στις Σπέτσες... Είμαι στον «Παράδεισο»...» ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Η Ελένη Βουδουράκη, μεσόφωνος, γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει μονωδία, πιάνο και ανώτερα θεωρητικά. Από το 2004 είναι μέλος του National Opera Studio (Λονδίνο), στο οποίο, ως υπότροφος των Friends of Covent Garden, μελέτησε βασικούς ρόλους του λυρικού ρεπερτορίου. Από το 2005 είναι μέλος της Accademia di Bel Canto Georg Solti (Τοσκάνη), στην οποία φοίτησε με υποτροφία από το Nando Peretti Foundation. Παρακολούθησε σεμινάρια τελειοποίησης των Ghena Dimitrova, Robert Lloyd, Dennis O’Neil, Kiri Te Kanawa και Helmuth Rilling. Συνεργάστηκε ως σολίστ με: Εθνική Λυρική Σκηνή, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, Ορχήστρα Δωματίου Εθνικής Λυρικής Σκηνής, NΕΡΙΤ, Όπερα Κιέλου-Γερμανία, Όπερες των Ζητιάνων, Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, Ραδιοφωνίας Δανίας, OperaLab, Φεστιβάλ Όπερας Αρχαίας Κορίνθου και Όπερα Δωματίου Αθηνών. Έχει ερμηνεύσει ορατόρια και συμφωνικά έργα, και έχει πραγματοποιήσει ρεσιτάλ Ελλήνων και ξένων συνθετών σε Ελλάδα και εξωτερικό. Πρωτοεμφανίστηκε σε περιοδεία της Όπερας Glundebourne της Αγγλίας (GNO), πρωταγωνίστησε στη Wien KammerOper και συνεργάστηκε με το Teatro Αlla Scala (συμπαραγωγή ΟΜΜΑ). Είναι μόνιμο στέλεχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
