Κρίση, η ευλογημένη…

Ξαναβρέθηκε στο αγαπημένο νησί των ανέμελων εφηβικών της αποδράσεων, αφού η… αναθεματισμένη οικονομική κρίση ξύπνησε μέσα της τη νοσταλγία για μια «άλλη» ζωή. Γράφει η Γεωργία Σταυριανέα Υπάρχουν οι ομορφιές που περιγράφονται, υπάρχουν και οι άλλες, οι «απερίγραπτες». Μια τέτοια ομορφιά, «απερίγραπτη», έχει το όνομα Αίγινα. Η γνωστή ερώτηση είναι: «Τι σχέση έχεις εσύ με την Αίγινα;». Η αλήθεια μου είναι πως η μοναδική σχέση που έχω με το νησί είναι σχέση «ψυχής», και για τη συγκεκριμένη σχέση δυσκολεύομαι να δώσω σαφή απάντηση. Την Αίγινα τη γνώρισα στην εφηβεία μου. «Τέσσερα πόδια δυνατά και μια κουτσή κιθάρα»... Θυμάμαι με τον υπνόσακο στην πλάτη, με ελάχιστο «χαρτζιλίκι», κρυφά από τους γονείς μας, να σαλπάρουμε από τον Πειραιά με προορισμό Αγία Μαρίνα – Αίγινα, έχοντας χρησιμοποιήσει του κόσμου τα ψέματα, για να καλύψουμε την απουσία μας. Η συνήθεια να κοιμόμαστε στα σπίτια φίλων μας τις αργίες ήταν κάτι που βοηθούσε αυτή την απόδραση, δεδομένου ότι εκείνη την ευλογημένη εποχή δεν υπήρχαν κινητά... σχεδόν ούτε σταθερά τηλέφωνα, πράγμα που βοηθούσε τα σχέδιά μας, καθώς οι γονείς μας βασίζονταν στον λόγο μας, και μόνο. Στην Αίγινα περνούσαμε ονειρεμένα. Νοιώθαμε ελευθερία. Σημειωτέον ότι μιλάμε για την εποχή της δικτατορίας, όπου η ελευθερία είχε μια ιδιαίτερη διάσταση για εμάς τα «ανήσυχα» παιδιά. Περπατούσαμε λοιπόν ώρες ολόκληρες στην παραλία της Αίγινας, συζητώντας επί παντός επιστητού. Τρεφόμασταν με πίτες και σουβλάκια – στην καλύτερη, όταν κάποιος από εμάς είχε «εξτρά» χαρτζιλίκι, καλαμαράκια με πατάτες τηγανητές. Τη νύχτα την περνούσαμε στην παραλία με πασατέμπο, ανέκδοτα, ιστορίες, αστείρευτο γέλιο και ύπνο κάτω από τα αστέρια. Η διανυκτέρευση στις παραλίες εκείνη την εποχή ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, και εμείς πάντα διαλέγαμε να κοιμηθούμε κοντά σε κάποια άλλη παρέα, με μεγαλύτερα παιδιά. Συχνά σμίγαμε και με άλλες παρέες. Θα μου πείτε άλλες εποχές εκείνες, καμία σχέση με το σήμερα· κοιμόσουν στην παραλία και ο μόνος κίνδυνος ήταν τα κουνούπια, που σου ρούφαγαν το αίμα και το πρωί ξυπνούσες σαν να 'χες ανεμοβλογιά. Αλλά, ακόμα και τα κουνούπια ακίνδυνα ήταν τότε, και ο ήλιος, και γενικά η ζωή μας. Άλλες εποχές, άλλες μελωδίες! Μετά ήρθαν οι σπουδές, και έκτοτε η ζωή μάς ρούφηξε στους ρυθμούς της, μας έθαψε στο τσιμέντο της πόλης. Κλειστήκαμε στο κουτάκι της καθημερινότητας, εμπλεκόμενοι στο παμπάλαιο παιχνίδι «κυνηγώντας την επιτυχία». Ώσπου αναπάντεχα ήρθε η «κρίση», η κρίση η ευλογημένη. Ακολούθησε και η ανεργία. Ένα δυνατό χαστούκι ήταν, που κάποιους τούς ξάπλωσε και κάποιους άλλους τούς ξύπνησε. Ευτυχώς, ήμουν από εκείνους τους «κοιμισμένους». Χωρίς δουλειά, είσαι χωρίς χρήματα αλλά ταυτόχρονα και χωρίς εξάρτηση.

Η ζωή στην Αίγινα είναι μια ευλογία. Η καθημερινότητα είναι γεμάτη δημιουργία. Κάθε ξημέρωμα είναι ένα δώρο.Το φως, τα χρώματα, η απλότητα, όλα έχουν νόημα...

Ξαναβρέθηκα λοιπόν στην Αίγινα, αφού πέρασαν πολλά χρόνια από την εφηβεία μου, για μια κοινωνική εκδήλωση. Οι μνήμες μου ξύπνησαν τον άλλο, τον πραγματικό μου εαυτό, το παιδί της φύσης, το παιδί της τέχνης, του ήλιου, των χρωμάτων. Χρειάστηκε να σπαταλήσω τη μισή μου ζωή, για να συνειδητοποιήσω μέσα σε μία στιγμή την πραγματικότητά μου. Αυτό ήταν, «θα ζήσω εδώ» είπε το «μέσα μου», κι όταν το «μέσα μου» κάνει δήλωση, γίνεται πάντα πραγματικότητα. Μη με ρωτήσετε πώς, αλλά μέσα σε λίγους μήνες το ακατόρθωτο έγινε πραγματικότητα. «Γίνε εσύ βασιλιάς, και το βασίλειο θα έλθει». Όλα γίνανε με έναν μαγικό τρόπο. Η ζωή στην Αίγινα είναι μια ευλογία. Η καθημερινότητα είναι γεμάτη δημιουργία σε όλους τους τομείς. Κάθε ξημέρωμα είναι ένα δώρο. Το φως, τα χρώματα, η απλότητα, το καθετί που κάνεις έχει πλέον νόημα. Η ζωή που ζούσαμε στην Αθήνα ήταν γεμάτη ανέσεις, αλλά άχρωμη. Ήμαστε εγκλωβισμένοι στα πλουμιστά κλουβιά της ανάγκης που μόνοι μας είχαμε δημιουργήσει, και το χειρότερο όλων ήταν ότι δεν το ξέραμε. Η «κρίση» τελικά για εμένα ήταν η ευκαιρία να μάθω τις πραγματικές μου ανάγκες, να δω με ειλικρίνεια ότι δεν χρειάζομαι στο ντουλάπι μου δεκαπέντε ζευγάρια παπούτσια, γιατί απλά δεν είμαι σαρανταποδαρούσα. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Η Γεωργία Σταυριανέα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Οι σπουδές της ήταν οικονομικής κατεύθυνσης. Ασχολήθηκε επαγγελματικά με τα οικονομικά, αλλά η μεγάλη της αγάπη ήταν η δημοσιογραφία και η συγγραφή. Παρακολούθησε μαθήματα σε δημοσιογραφικό εργαστήρι και ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη δημοσιογραφία, αρθρογραφώντας σε περιοδικά και εφημερίδες. Σημαντικό επίσης είναι το συγγραφικό της έργο – έχει εκδώσει δεκατρείς τίτλους. Γράφει κυρίως μυθιστορήματα, διηγήματα και παιδικά βιβλία. Συμμετέχει ενεργά σε πολιτιστικούς συλλόγους του νησιού και έχει ανεβάσει παραστάσεις με σκηνοθεσία και κείμενα δικά της. Τελευταία παράσταση ήταν «Η Δίκη του Άη Βασίλη», που έγινε στο Βαθύ, όπου και ζει μόνιμα με τον σύζυγό της, Ηρακλή Καλογεράκη (ναύαρχο ε.α.).