Μια μέρα στο Μανάβικο...
Ή, αλλιώς, τι μπορεί να πάθει (ή μάλλον να φάει…) κανείς από την εμμονή του να αναζητεί φρέσκα προϊόντα εκτός εποχής! Του Φίλιππου Δραγούμη
Στην Αίγινα, εκτός από τους παραγωγούς, που τους επισκέπτομαι τακτικά, ψωνίζω σε συγκεκριμένο μανάβικο, όπου υπάρχουν πάντα έξοχα λαχανικά και φρούτα. Βρισκόμουν λοιπόν εκεί, αμέριμνος να διαλέγω ροδάκινα και να θαυμάζω τη χρωματική πανδαισία των διαφόρων φρούτων και χορταρικών, όταν αίφνης εφόρμησε ένα ηχηρό ζεύγος, μάλλον προχωρημένης ηλικίας. Σε λίγο, σε ολόκληρο το μαγαζί αντήχησε ένα βροντερό παράπονο ή, μάλλον, μια αγωνιώδης διαμαρτυρία ανθρώπου ο οποίος έχασε αυτό που πίστευε αυτονόητο δικαίωμά του, όπως π.χ. το να αναπνέει. «Πού είναι η ρόκα; Μα καλά, ρόκα δεν έχετε;» λέει η κυρία σε αυστηρό κι απηυδισμένο τόνο. «Είναι δυνατόν;» επαναλαμβάνει πιο χαμηλόφωνα στον σύντροφό της. «Απίστευτο! Δεν έχουν ρόκα!»
Καθώς ήταν μεσημέρι, κι έκανε και ζέστη, το μανάβικο γεμάτο από κόσμο και όλο το προσωπικό απασχολημένο –αλλού να μεταφέρει, αλλού να τακτοποιεί και αλλού να ζυγίζει–, ανέλαβα πρωτοβουλία να σώσω την κατάσταση: «Ορίστε, κυρία» είπα, δείχνοντας στο ράφι συσκευασμένη σε σακουλάκι τρυφερή, νεαρή ρόκα baby.
Τι ήταν να το κάνω... Χωρίς να φταίω ο δυστυχής, άκουσα τα εξ αμάξης: «Αυτό; Αυτό το λέτε ρόκα; Έφτασαν λοιπόν ακόμη και στην Αίγινα οι σαλάτες σε σελοφάν; Αυτές τις βρίσκουμε και στο Παρίσι... Εδώ θέλουμε κάτι φρέσκο!». «Αχ!» συνέχισε πιο χαμηλόφωνα στον σύντροφό της «πάει η Ελλάδα που ξέραμε... Ήρθε κι εδώ η ανάπτυξη!»
Να μην τα πολυλογώ, η επιμονή της να βρει ρόκα χωρίς σελοφάν, ώστε να νιώσει την πολυπόθητη βουκολική ελληνική γνησιότητα, ήταν τόση ώστε οι μανάβηδες, απρόθυμα, ξέθαψαν από κάπου ένα μαραμένο ματσάκι, που μάλλον το προόριζαν για πέταμα. «Ορίστε ρόκα, κυρία»… Η κυρία, αν και κάπως στραβομουτσουνιασμένη αλλά όχι χωρίς κάποια ανακούφιση, το αγόρασε, αφού περίμενε τη σειρά της στο ταμείο πίσω από μένα. Εντάξει, μπορεί να κόντευε να κιτρινίσει, αλλά τουλάχιστον ήταν ρόκα τυλιγμένη με σπαγκάκι και χωρίς σελοφάν.
Η γνησιότητα βρίσκεται στο να επιλέγεις το ζαρζαβατικό της εποχής, και όχι να πιστεύεις σε μια γαστρονομική φαντασίωση που έχεις προκατασκευάσειΚυρία μου, είπα από μέσα μου βγαίνοντας –αλλά φλεγόμουν να το πω φωναχτά, λίγο ήθελα–, δεν σας πέρασε από τον νου πως ίσως η εποχή της φρέσκιας ρόκας να έχει περάσει; Εσείς είστε ακριβώς το είδος των πελατών που φταίνε για την κυριαρχία των άνοστων προϊόντων εκτός εποχής, θερμοκηπίου, σε σελοφάν. Αντί να έρθετε στο μανάβικο να ψωνίσετε δίχως προκαταλήψεις και εμμονές, αλλά με ανοιχτό το πνεύμα, παραδομένο στην ομορφιά των εποχιακών φρούτων και λαχανικών, να διαλέξετε ανάλογα με το ποιο είδος είναι στην εποχή του και παράγεται στον τόπο όπου βρίσκεστε, περιφρονήσατε άλλα θαυμάσια σαλατικά και απαιτήσατε οπωσδήποτε, τέλος Αυγούστου, να σας φέρουν φρέσκια ρόκα, την οποία θεωρήσατε σύμβολο γνησιότητας. Ξέρετε τι ωραία ρόκα έχω βρει εδώ τον Μάιο; Αλλά, επειδή κάποιοι τη ζητούν εκτός εποχής, έρχονται το σελοφάν και το θερμοκήπιο να καλύψουν τη ζήτηση. Η γνησιότητα βρίσκεται στο να επιλέγεις το ζαρζαβατικό της εποχής, και όχι να πιστεύεις σε μια γαστρονομική φαντασίωση που έχεις προκατασκευάσει. Κερδίσατε λοιπόν το βραβείο της μαραμένης ρόκας. Φάτε την. Αυτό σας αξίζει και κρατήστε λίγη σε ένα ταπεράκι, να πάρετε και στο Παρίσι, να έχετε να τη φάτε με «ελληνικότατη» παρμεζάνα, διότι ασφαλώς η φέτα στερείται της αίγλης των ιταλικών και γαλλικών τυριών. Μια μέρα όμως να ζητήσετε να σας βρουν κερεμέζι Αιγίνης, να βάλετε μπόλικο πάνω από τις μικρόσωμες αιγινήτικες ντομάτες μαζί με γλιστρίδα από τον κήπο, να δείτε τι θα πει σαλάτα! ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Φίλιππος Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Παρίσι (Paris X Nanterre) και στη συνέχεια ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Διατέλεσε πρόεδρος και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας. Ήταν ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού Κέντρου Περίθαλψης Άγριων Ζώων στην Αίγινα, με το οποίο ασχολήθηκε επί 16 χρόνια (1989-2006). Τιμήθηκε για τη διεθνή δράση του από το International Wildlife Rehabilitation Council με το International Award (Montreal 2000) και από την UNESCO Πειραιά και Νήσων (2005). Το 2006 ίδρυσε τη ΜΚΟ «ΜΙΑΦΥΣΗ», με στόχο τη διεθνή συνεργασία και δικτύωση για το περιβάλλον και τον εθελοντισμό για τη Φύση. Από το 2009 δραστηριοποιείται στην πολιτική. Το 2010 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων (είναι πλέον ανεξάρτητος) και ανέλαβε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κέντρου Πρόληψης των Εξαρτήσεων «Αθηνά Υγεία». Εργάζεται ως διαχειριστής του Μπαγκείου Ιδρύματος από το 2008. Το πρώτο του βιβλίο, «Ο ροζ πελεκάνος και άλλες ιστορίες», εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ωκεανίδα το 1999. Το δεύτερο βιβλίο του, «Η ηθική πίσω από την κρίση», εκδόθηκε από τις εκδόσεις Άγρα το 2014 και συμπεριλήφθηκε στον βραχύ κατάλογο των δέκα καλύτερων δοκιμίων της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων Βιβλίου. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στην «Ελευθεροτυπία», στα «Νέα», στην «Καθημερινή» και στο οικολογικό της περιοδικό «ΟΙΚΟ».
