Πάλι, πάλη…

Μια ανατομία της κρίσης που βιώνουμε, ως χώρα και ως πολίτες, και μια προσέγγιση της διεξόδου μας… Γράφει ο Γιάννης Δελής Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, πιστεύουν πως αυτό που ζούμε τα τελευταία οκτώ χρόνια είναι ένα διάλειμμα. Κάποια στρέβλωση που το «αόρατο χέρι της οικονομίας» θα διορθώσει. Άλλωστε, γενιές ολόκληρες έζησαν ακόμη πιο δύσκολα. Κάποτε η φτώχεια, η αμορφωσιά, ακόμη και η πείνα ήταν το πολύ του κόσμου. Και τώρα το νέο ξαναβουτά τη γλώσσα του στο «παλιό». Κι ας φαίνεται αυτό το «παλιό» να είναι πιο ασήκωτο από την εποχή που το «παλιό» ήταν στην ώρα του. Άλλωστε, μια πτώση (σαν τη δική μας) δεν μπορεί παρά να είναι δουλεμένη σε προπόνηση. Και έτσι, λοιπόν, λογικά η καθημερινότητα θα αποκατασταθεί, τα μαγαζιά θα ξανανοίξουν, ίσως όχι τα ίδια που έκλεισαν, αλλά θα καλυφθούν τα κενά, θα ξαναγεμίσουν. Και η ζωή θα ξαναγυρίσει στο τότε. Που τα 'χαμε όλα. Που κυβερνούσαμε τα φουσκωτά μας σε πισίνες, καπεταναίοι σε μικρές μονοθέσιες νησίδες ασφαλείας. Η οικονομική θηλιά που έχουμε σήμερα στον λαιμό μας θα ξαναγίνει πανάκριβο φουλάρι. Και «Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και οι άλλοι να πάνε να γ...». Αλλά μάλλον πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι. Η κρίση είναι πια η ζωή μας. Αυτό που ζούμε δεν είναι εφιάλτης, που κάποια στιγμή θα μας πετάξει ιδρωμένους πάνω, αλλά η νέα μας καθημερινότητα. Κανένας «από μηχανής Θεός» δεν θα μας αποκαταστήσει τη «νομιμότητα» και την ευημερία. Η οικονομία δεν είναι επιστήμη, είναι ρεπορτάζ κοινωνικών συγκρούσεων. Είναι μια διαχείριση αγωνίας και ένα σμάρι άσπονδων και ασπόνδυλων θεωριών. Και ας μου πουν όσοι διαφωνούν ποια οικονομική θεωρία μπορεί να περιγράψει αυτό που συμβαίνει τώρα στον κόσμο όλο. Σ' το λέω, καμία. Αν δεν αναμετρηθούμε με τους φόβους μας, θα μας φάει η διαχείριση της αγωνίας. Πάντα φοβάσαι μη συμβεί το ένα ή το άλλο και ζεις με τρόμο. Όταν όμως συμβεί, συνειδητοποιείς πως δεν είναι αυτό που νόμιζες και έχεις και δύναμη και θέληση να το αντιμετωπίσεις. Πρέπει λοιπόν να ξεκινήσουμε μια τίμια κουβέντα. Πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με την κοινωνία. Πρέπει να αναζητήσουμε τι είναι αυτό που αξίζει να κρατήσουμε από το χθες και τι πρέπει γρήγορα να πετάξουμε. Γιατί σίγουρα δεν είναι όλα για πέταμα. Καμιά κοινωνία δεν αλλάζει με format. Και ας ξεκινήσουμε τις αντικαταστάσεις.

Η Ελλάδα θα αλλάξει μόνον όταν την πρόοδο θα την πετύχουν από μόνες τους η εργασία, η αξιοπρέπεια, η αξιοκρατία, οι παραγωγικές τάξεις και το επιχειρείν

Η Ελλάδα θα αλλάξει μόνον όταν την πρόοδο θα την πετύχουν από μόνες τους η εργασία, η αξιοπρέπεια, η αξιοκρατία, οι παραγωγικές τάξεις και το επιχειρείν. Ακόμη και χωρίς τη βοήθεια του κράτους. Και, ακόμη περισσότερο, κόντρα στα εμπόδια που το κράτος με τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά και τη διαπλοκή συνεχώς προέβαλλε. Όλοι αυτοί που για τέσσερις δεκαετίες μάς έκαναν τη ζωή ένα ατέλειωτο ρουσφέτι με αντίδωρο μία ψήφο και δημιούργησαν στρατιές ανέργων –κάνοντάς μας από πολίτες πελάτες–, που μας κατάντησαν να νιώθουμε ως δουλοπάροικοι που μας αξίζει η τύχη μας και μας φόρτωσαν τον Σταυρό μιας μίζερης και μισητής καθημερινότητας γεμάτης φόρους και φέρε, πρέπει να σταματήσουν να θεωρούνται αναγκαία θραύσματα μιας κοινωνίας που έχει γίνει κομμάτια. Τόσα χρόνια δίναμε εγγύηση την ψυχή μας και παίρναμε –ή, καλύτερα, ψωνίζαμε– πολυτέλεια με πίστωση, και ούτε καβάτζα δεν απαιτήσαμε. Τόσα εκατομμύρια πεταμένα τριγύρω και δεν εξασφαλίσαμε τα φάρμακα των γέρων μας και τα βιβλία των παιδιών μας, τουλάχιστον. Να χτίσουμε λοιπόν μέσα μας μια δεξαμενή συλλογής κουράγιου. Και να πολεμήσουμε την ευκολία. Αυτός ο τρόπος, η ευκολία, είναι που πρέπει επιτέλους να τελειώσει. Άλλωστε, ένα ταξίδι ήρθαμε να κάνουμε. Και η μαγεία του ταξιδιού δεν μπορεί να αναζητηθεί εκεί που επωάζεται η ανθρώπινη υποτέλεια στο τίποτα, στον πολιτισμό του κέρδους και του γκλάμουρ. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Ποτέ δεν ξεχνά γιατί έφτιαξε τα αγάλματά του. Και σε τελική ανάλυση τι είναι τα αγάλματα… άλλο από μάρμαρα που κάποιοι δεν τα άφησαν στην ησυχία τους; ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Γεννήθηκε στον Πειραιά και κατοικεί μόνιμα στην Αίγινα, με τη γυναίκα του και τον γιο του. Μετά το γυμνάσιο, το πανεπιστήμιο, πέντε-έξι ιδιωτικές επιχειρήσεις, κατέληξε «Εν Πλω».