Εμείς οι παρασκευάδες...

Περπατά και είναι στην Αίγινα τα τελευταία είκοσι χρόνια, την αγαπά και τη νοιάζεται, αλλά τι δεν μπορεί να αντέξει… Της Μισέλ Μπαστιά Περπατώ, είμαι στην Αίγινα – Παλιά... Το νησί κατεστραμμένο. Δεν μπορείς καλά-καλά να αναπνεύσεις. Τα ζώα και οι άνθρωποι σωρός στη γη, το νερό δηλητήριο. – Είμαι στην Αίγινα, έχω αυτή την εικόνα της καταστροφής. Ο βασιλιάς μας, ο Αιακός, περιπλανιέται, δεν αναγνωρίζει το νησί του, είναι απελπισμένος. Εκείνη τη μέρα, μη μπορώντας πια από την κούραση, ξάπλωσε κάτω από ένα δέντρο. Λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, είδε μυρμήγκια, πολλά μυρμήγκια να γεμίζουν τις φωλιές, να τρέχουν πάνω στο δένδρο. Και σκέφτηκε και είπε: «Δία πατέρα μου, δώσε μου εργάτες τέτοιους να σώσω το νησί μου, και νερό, θα σου κάνω ναό πάνω στο όρος». Περπατώ, είμαι στην Αίγινα. Το νησί γεμάτο σκουπίδια, η μυρουδιά αβάσταχτη τα καλοκαίρια. Το νερό μαύρο σαν την πίσσα, και όταν υπάρχει... Είμαι στην Αίγινα, το ηλεκτρικό δίκτυο κουβαριασμένο πάνω στις κολόνες. Πώς δεν πήραμε φωτιά μέχρι τώρα, να μη μείνει τίποτα... κατεστραμμένα ψυγεία, πλυντήρια, τηλεοράσεις...

Η αθλιότητα καθημερινή, το θράσος, η παραλυσία του κόσμου, το τι να κάνουμε. Λυπάμαι γι' αυτά. Λυπάμαι που δεν έχουμε άντρες αρχηγούς και κατοίκους με κουράγιο και περηφάνια

Περπατώ, είμαι στην Αίγινα. Ο Αιακός κοιμάται και τρέχουν να τον ξυπνήσουν οι γιοι του... «Πατέρα, πατέρα, έλα γρήγορα στο παλάτι, κόσμος, κόσμος πολύς δουλεύει, χτίζει!» Ο Αιακός, μπαίνοντας στο παλάτι, είδε όλους αυτούς τους ανθρώπους να τρέχουν πάνω-κάτω ασταμάτητα. Αλλά αναγνώρισε σε αυτούς τα μυρμήγκια. Οι Μυρμιδόνες μαζί με τον βασιλιά σώσανε την Αίγινα. Περπατώ, είμαι στην Αίγινα. Δεν έχω Αιακό! Δεν έχω Μυρμιδόνες, δεν έχω διάλογο με τις Αρχές του τόπου, τρέχουμε να βρούμε το δίκιο μας για τα νερά, τα ηλεκτρικά, τα σκουπίδια, τις λακκούβες... Αλλά χαμένα λόγια, χαμένη προσπάθεια. Η αθλιότητα καθημερινή, το θράσος, η παραλυσία του κόσμου, το τι να κάνουμε, ο φόβος, γιατί αυτός που σε κλέβει μπορεί και να θέλει να σε εκδικηθεί. Λυπάμαι γι' αυτά. Λυπάμαι που δεν έχουμε άντρες αρχηγούς και κατοίκους με κουράγιο και περηφάνια. Περπατώ, είμαι στην Αίγινα και λέω να φύγω πίσω στον χρόνο που έφτιαξε μια Ελλάδα και δεν την έγδυσε. Περπατώ, είμαι στην Αίγινα και, αν θέλω να δω αν θα βρέξει, κοιτώ προς το Όρος, ο Αιακός κράτησε τον λόγο του και έκανε τον ναό. Αν δεν έχεις λόγο, δεν έχεις ούτε βροχή. Περπατώ, είμαι στην Αίγινα. Περπατώ και εγώ στην Αίγινα 20 χρόνια. Δεν έμεινα αμέτοχη στη ζωή του νησιού. Σε ό,τι μπορούσα, στα πολιτιστικά, στο κοινωνικό έργο, στα προβλήματα, στις χαρές, στην προστασία των ζώων. Έχω ολοκληρώσει δύο ποιητικές συλλογές και πολλά διηγήματα. Έχω καλούς γείτονες, έχω και φίλους αυτούς τους ανθρώπους, που βλέπω κάθε μέρα στις εφημερίδες, τη Γιάννα με τα ψάρια της, τα ταξί, τις ταβέρνες, τα καφέ, το σούπερ μάρκετ... Μόνο που δεν μπορώ να αντέξω πια την απαξίωση από αυτούς, που θα έπρεπε να αγαπούν αυτό το νησί, και όχι να το καταστρέφουν. Στεναχωριέμαι ότι πρέπει να κάνω παράπονα και να νομίζουν ότι δεν αγαπώ την Αίγινα. Και πολλοί άλλοι άνθρωποι επίσης. Εμείς οι παρασκευάδες και ξενοκαρφίτες παλεύουμε για το νησί; Βιογραφικό Γεννημένη στην Αθήνα, το τέταρτο παιδί μιας γαλλικής οικογένειας που ζούσε στην Ελλάδα, η Μισέλ Μπαστιά ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της σε σχολεία στην Αθήνα, στη Βιέννη και στο Παρίσι. Από νέα διάβαζε ελληνική και γαλλική ποίηση, και αργότερα άρχισε τις πρώτες προσπάθειες συγγραφής. Έχει δημοσιεύσει ποιητικές συλλογές, «Αν υπήρχε μια Ιθάκη» και «Είπες Rilke ή Rilken», ανθολογίες, «Τα Ποιήματα του 2008 της Κοινωνίας των (δε)κάτων για τους ποιητές», αλλά και διηγήματα, «O Σολωμός ή Ο μύθος του Σίσυφου» (2013),«Ο θάνατος του Μοναχού», «Η Ελένη» και «Ο Λάζαρος». Έχει μία κόρη, τη Δάφνη Couteau, και είναι παντρεμένη με τον συγγραφέα Γιάννη Κ. Μπαστιά.