Κυψέλη - Κυψέλη

Η εκδρομή στην Αίγινα, ένα σύντομο γλυκό ταξίδι, κατάστρωμα στο πλοίο... και σε λιγότερο από δέκα ώρες επιστροφή στην Αθήνα. Του Πάβλου Χαμπίδη Αλκυονίζoν πρωινό στην Αθήνα, στην Κυψέλη. Είχα προγραμματίσει μια ημερήσια επίσκεψη στην Αίγινα. Σε τρία τέταρτα –με τον ηλεκτρικό– βρίσκομαι μπροστά στο καράβι, όπου έχει ήδη ξεκινήσει η επιβίβαση. Εδώ αρχίζει η διαστολή του χρόνου. Ζητώ την περιπλάνηση. Ζήτω η περιπλάνηση! Η εκδρομή στην Αίγινα, μαζί με τη χαρά και τη γλύκα της εκδρομής, ανταποδίδει πολλαπλά σε σχέση με τον χρόνο και την ενέργεια που καταβάλλει κανείς. Μία από τις απολαύσεις μου είναι ότι τα –σύγχρονα, κατά τα άλλα– καράβια έχουν κατάστρωμα. Μπορείς να καθίσεις και να ρεμβάσεις, να αναπολείς και να διαβάσεις, μασουλώντας ή πίνοντας κάτι. Σήμερα πήρα μαζί μου μια ιστορία του «RanΧerox» του Liberatore και τον «Υπερίωνα» του Holderlin. Ανάλογα με τη στιγμή. Όμορφα είναι τα «δελφίνια». Τα ...αμήχανα. Προτιμώ το καράβι, γιατί μεγαλώνει αυτή την τόσο σύντομη διαδρομή. Το μικρό ταξείδι θα έχει διάρκεια. Θα πάω κοντά, θα πάω όμως αργά. Όλο και κάποιο άγημα γλάρων θα αποδίδει τιμές. Τους χαζεύω. Χαζεύω. Νιώθεις το αεράκι γύρω σου και μέσα σου.

Την Αίγινα την επισκέφθηκα καλοκαίρι, φθινόπωρο και, τώρα, στην καρδιά του χειμώνα. Μου λείπει η εμπειρία της άνοιξης. Θα γίνει κι αυτό. ΟΤΑΝ θα γίνει, αλλά θα γίνει.

Βγαίνοντας απ' το λιμάνι του Πειραιά, μπαίνεις στη «σαβάνα» του Σαρωνικού με τα κοπάδια των φορτηγών πλοίων. Γύρω σου τα «ιπτάμενα» κολιμπρί. Πηγαίνω λοιπόν στην Αίγινα να επισκεφθώ μια λευκή γωνιά της Κυψέλης. Μια επιχείρηση, όπου και το πήγαινε και το έλα είναι μέρος της απόλαυσης. Πλησιάζουμε. Δεξιά οι Λαγούσες. Αριστερά αρχίζω να διακρίνω τα βαρκάκια στα «πλακάκια». Όταν ξεχωρίζει κι ο φάρος, λέω «φτάσαμε». Είναι ακόμα νωρίς το πρωί. Η διαφορά κλίμακας από το λιμάνι του Πειραιά στην προβλήτα του νησιού κάνει πιο έντονη την αίσθηση της φυγής. Νιώθεις πλέον πολύ μακριά. Δεν βιάζομαι όμως να κατέβω. Θα είμαι από τους τελευταίους. Θα παρατηρώ αυτούς που συνωστίζονται στις σκάλες του πλοίου. Αν μπορούσα, θα κατέβαινα σε αργή κίνηση. Έχουμε και λέμε. Το πλοίο κάνει τη μανούβρα του για να «δέσει», και το μάτι μου πέφτει πρώτα στο κτίριο Βογιατζή και μετά –οριζόντια όλο δεξιά– στον τρούλο του Αγίου Μηνά. Κατεβαίνοντας, το βλέμμα μου καδράρει πάντα τον Άγιο Νικόλαο, πλαισιωμένο από την υδροφόρο. «Εδώ!» ακούω τη φωνή του οικοδεσπότη μου. — Χαίρε! — Πώς ήταν το ταξίδι; — Μια χαρά. Σε λιγότερο από ένα τέταρτο φθάνουμε στην Κυψέλη. Στο πι και φι θρονιάστηκα στη βεράντα. Τσάι. Δεν θέλω να κάνω τίποτα. Απλώς... χωνεύω το σκηνικό. Στο βάθος μπροστά οι Λαγούσες και πιο μακριά, στα δεξιά, το επόμενο δρομολόγιο είναι καθ' οδόν. Βόλτα στον κήπο. Ελιές και πεύκα!!!!!!! Δύο ώρες θα περάσω εδώ. Μακράς διαρκείας. Ήρθα να δω μια γωνία δέησης. Και να φύγω. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, μας άνοιξε η όρεξη. Επιστροφή στο λιμάνι, σ' ένα από τα μαγαζιά της παραλίας. Μπακαλιαράκια; Μπακαλιαράκια. Εγώ με σκορδαλιά. Και κουνουπίδι. Αίσθηση ακινησίας. Ησυχία. Δύο-τρία επιπλέον «πιασμένα» τραπέζια. Λιγοστοί κι αυτοί που κυκλοφορούν στους δρόμους. Είναι ίσως πιο γοητευτική η χειμερινή επίσκεψη. Είσαι πιο πολύ «πρόσωπο με πρόσωπο» με το νησί (το οποίο φυσικά ισχύει και για κάθε άλλο παρόμοιο μέρος). Αυτό που διαπιστώνεις –και κερδίζεις– είναι ότι η εμπειρία δεν αμβλύνεται, όπως γίνεται κατά τη διάρκεια του θερινού κορεσμού. Έρχεται το καράβι. Να πάω να πω ένα «γεια» στον κύριο Κώστα και να πάρω και μερικά γλυκά. Δεν προλάβαινα να πάω στην Παλαιοχώρα. Την άλλη φορά. Την Αίγινα την επισκέφθηκα καλοκαίρι, φθινόπωρο και, τώρα, στην καρδιά του χειμώνα. Μου λείπει η εμπειρία της άνοιξης. Θα γίνει κι αυτό. ΟΤΑΝ θα γίνει, αλλά θα γίνει. Αναχώρηση. Δεξιά ο Φάρος. Αριστερά οι Λαγούσες. Μπροστά, πάλι, η «Σαβάνα» του Σαρωνικού. Λιγότερο από δέκα ώρες αφότου αναχώρησα σήμερα το πρωί από το σπίτι, να ’μαι πάλι στην Πατησίων, στρίβοντας στον άξονα που με οδηγεί στην ψυχή της Κυψέλης. Σ’ ένα από τα κελιά της. Στο δικό μου. Εκεί που αφήνω το μέλι. Ο Πάβλος Χαμπίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1957. Έζησε στη Σουηδία από το 1976, όπου σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Λουντ (Lund). Από το 1985 αφιερώθηκε στη ζωγραφική και έζησε διαδοχικά –δημιουργώντας και εκθέτοντας τη δουλειά του– στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στο Τόκιο, στη Γενεύη και στις Βρυξέλλες. Έχει επίσης κάνει ατομικές εκθέσεις στην Κοπεγχάγη, στην Μπολόνια, στην Αθήνα, στην Αίγινα και στη Θεσσαλονίκη. Έργα του βρίκονται σε ιδιωτικές συλλογές, καθώς και σε ιδιωτικές και δημόσιες πινακοθήκες. Το 2004 κυκλοφόρησε το ταξιδιωτικό σημειωματάριο της Louis Vuitton για την Αθήνα, το οποίο αποτελείται από 117 σχέδιά του.