Κουπί έως την Ολυμπιάδα του 2016
Με οδηγό το πείσμα και χορηγό την… οικογένειά του, ο Θοδωρής Νοτάρογλου αγωνίζεται με το καγιάκ του. Του Νίκου Οικονομίδη
Ο Θοδωρής Νοτάρογλου είναι ένας νέος που βάζει στόχους στη ζωή του. Και, όταν τους επιτυγχάνει, βάζει άλλους, υψηλότερους. Τραβώντας κουπί με το καγιάκ του έγινε πρωταθλητής Ελλάδας και έφερε και διεθνείς διακρίσεις. Τώρα βλέπει πιο μακριά.
Για να γίνουν όλα αυτά, χρειάστηκαν πολλές θυσίες. Πολλά ξενύχτια δεν έκανε, πολλές εκδρομές διοργανώθηκαν χωρίς τη συμμετοχή του, πολλά πάρτι στήθηκαν ερήμην του, πολλές παρέες στερήθηκαν τη συντροφιά του. Με άλλα λόγια, χρειάστηκε να ξεχάσει ότι είναι νέος με όρεξη για ζωή, για να πετύχει αυτά που μπορεί να πετύχει ένας… νέος με όρεξη για επιτυχία.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Από τη στιγμή που μπαίνει στο καγιάκ. Όπως μας λέει, «όταν ξεκινάς, είναι δύσκολα. Μετά όμως, όταν γίνεσαι ένα με τη βάρκα και το νερό, αισθάνεσαι ευεξία. Όποιο πρόβλημα κι αν έχεις, το ξεχνάς. Ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Δεν περιορίζεσαι μέσα σε ένα κλειστό γήπεδο. Είναι σαν να κάνεις χορευτικές κινήσεις στο νερό».
Ο άμεσος στόχος του είναι να ξαναμπεί στην Εθνική, ύστερα από έναν σοβαρό τραυματισμό στο χέρι. «Δεν κάνω τίποτε άλλο στη ζωή μου, εκτός από εντατικές προπονήσεις» μας λέει. Τον Μάιο θα γίνει το Πανευρωπαϊκό στην Πολωνία, που είναι και το «εισιτήριο» για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Ευελπιστεί ότι θα είναι ο ένας από τους δύο άνδρες αθλητές που θα πάνε στην Ολυμπιάδα.
Η προετοιμασία του γίνεται χωρίς βοήθεια, εκτός από την ελάχιστη που μπορεί να του προσφέρει ο Ναυταθλητικός Όμιλος Γυάλας Σαλαμίνας «Άγιος Νικόλαος» με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει.
Το κράτος αφήνει τον αθλητισμό να σαπίζει. Και ο αθλητισμός δίνει λύσεις σε πολλά κοινωνικά θέματα«Η τρέλα μου είναι το μεγαλύτερο κίνητρο» λέει. «Το καγιάκ το αγόρασα εγώ. Αν χρειαστώ ιατρική βοήθεια για κάποιον τραυματισμό, την πληρώνω εγώ. Το πρωί προπονούμαι με το καγιάκ στη Σαλαμίνα και το απόγευμα πρέπει να βρίσκομαι στην Αθήνα, στο κολυμβητήριο, για βάρη και κολύμπι. Συνολικά, πάνω από 5 ώρες την ημέρα. Τα συμπληρώματα διατροφής τα παίρνω μόνος μου εμπειρικά. Δεν προλαβαίνω να δουλέψω. Ο μόνος ουσιαστικός συμπαραστάτης που έχω είναι οι γονείς μου». Δεν περιμένει υλικά ανταλλάγματα. Επισημαίνει όμως με παράπονο ότι το κράτος δεν προσέχει τα παιδιά του. «Αφήνει τον αθλητισμό να σαπίζει. Και ο αθλητισμός δίνει λύσεις σε πολλά κοινωνικά θέματα». Όνειρό του είναι να αγωνίζεται με το καγιάκ μέχρι τους Ολυμπιακούς του 2016, και ό,τι γίνει. Και μετά; «Δεν μπορώ να επιβιώσω επαγγελματικά, αν γίνω προπονητής του καγιάκ. Ίσως να το κάνω από χόμπι. Για να ζήσω, θα πρέπει να βρω άλλες λύσεις». Θοδωρή, όταν στο πηδάλιο κάθεται το… πείσμα, σε οδηγεί στους στόχους σου. Προχώρα. «ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗ» Ο Θανάσης Βιλλιώτης είναι πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Προπονητών Κανόε - Καγιάκ, γ.γ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προπονητών Αθλημάτων και προπονητής του Θοδωρή. Μας λέει: «Χωρίς μεράκι και αγάπη δεν γίνεται τίποτα. Δεν μπορείς αλλιώς να ανεχθείς αυτά που συμβαίνουν. Το κίνητρο του προπονητή και των παραγόντων είναι η αγάπη των παιδιών για το άθλημα. Καινούριο σκάφος μπορεί να βρεθεί μόνο αν βρεθεί χορηγός. Το καγιάκ υπάρχει ακόμα επειδή είναι μια μικρή οικογένεια». Ο κ. Βιλλιώτης θεωρεί ότι ο σωστός και εποικοδομητικός αθλητισμός είναι αυτός που συνδυάζεται με την παιδεία. «Αθλητισμός είναι σώμα και ψυχή. Δεν είναι τυχαία η έννοια "ευ αγωνίζεσθαι"».
