Η δυναμική της σύγκρουσης...

Από μια άποψη είναι τυχεροί. Κανείς δεν θα τους ζητήσει να απολογηθούν για τα σκληρά οικονομικά μέτρα, για το νέο ασφαλιστικό, για την περικοπή των συντάξεων, για την αύξηση των ορίων ηλικίας. Ούτε καν γι’ αυτή καθαυτή την οικονομική κρίση, που οδηγεί σε συρρίκνωση την αγορά. Από την άλλη όμως... Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους, που λέει η λαϊκή ρήση. Ο λόγος για τους υποψήφιους δημοτικούς άρχοντες, οι οποίοι εν μέσω θέρους έχουν ξεκινήσει αγώνα επικράτησης. Απευθυνόμενοι στις κατά τόπους κοινωνίες, που δεν αρκούνται πλέον σε υποσχέσεις παλαιάς κοπής. Απαιτούν τομές. Η διαχείριση, χρηστή ή μη, των κακώς ή και καλώς εχόντων πραγμάτων έχει πάψει να αφορά τους κατοίκους των δήμων της περιφέρειας. Το κλίμα ηττοπάθειας, που καλλιεργήθηκε σταδιακά, με πρόσχημα την άρνηση της κεντρικής διοίκησης να ικανοποιήσει τα εύλογα αιτήματά τους, δεν είναι πια... εδώ. Χρόνια προβλήματα των νησιών και των παράκτιων περιοχών του Αργοσαρωνικού (αφού η συγκεκριμένη περιοχή μάς ενδιαφέρει ειδικά) ζητούν επιτέλους λύση. Το νερό –ούτε χρυσάφι να ήταν–, το αποχετευτικό, όπου δεν υπάρχει, το κυκλοφοριακό, όπου επίσης δεν έχει λυθεί, τα ασφαλή λιμάνια, η θαλάσσια συγκοινωνία και το οικιστικό αποτελούν τον κορμό των αξιώσεων των πολιτών. Θα μπορούσαν να απαιτήσουν και άλλα πολλά. Τα μείζονα ωστόσο –που δεν είναι λίγα– υπερκαλύπτουν τα επιμέρους. Για την παροχή νερού και την κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού, επί σειρά ετών, έχουν ακουστεί, γραφτεί, αναγγελθεί άπειρες καταγγελίες, θέσεις και υποσχέσεις. Η πράξη δεν έχει να δείξει τίποτε. Γιατί άραγε; Πρόκειται για πόλεμο συμφερόντων, όπως διατείνονται αρκετοί, για αδράνεια των κατά καιρούς δημοτικών αρχόντων ή για αδιαφορία εκ μέρους των κατεξοχήν αρμοδίων φορέων; Οι μεν ασφαλώς επιρρίπτουν τις ευθύνες στους δε –ως συνήθως– την ώρα που ο δημότης, ο κάτοικος ή ο επισκέπτης ανοίγει τη βρύση, σε περιόδους αιχμής, και περιμένει ματαίως να πλυθεί, ενώ για να ξεδιψάσει φορτώνεται –οικονομικά και κυριολεκτικά– το βάρος των εμφιαλωμένων. Το πρόβλημα της ύδρευσης αφορά πρωτίστως την Αίγινα –λόγω και του μεγαλύτερου αριθμού κατοίκων και επισκεπτών–, όπως άλλωστε και η δυσανάλογα ελλιπής –σε σύγκριση με τις πολυάριθμες αφιξοαναχωρήσεις πλοίων– ασφάλεια του λιμανιού. Με εξαίρεση την Ύδρα, η οποία έχει λύσει εκ… γενετής το κυκλοφοριακό θέμα με την καθολική απαγόρευση παντός τροχοφόρου (συμπεριλαμβανομένων και των ποδηλάτων), όπως έχει τακτοποιήσει και το οικιστικό, τηρώντας απαρέγκλιτα την παράδοση, τα άλλα νησιά του Σαρωνικού (ας μην εκθέσουμε πάλι μόνο την Αίγινα), ταλανίζονται και από τα δύο. Ακόμη και οι Σπέτσες, παρά τα περιοριστικά μέτρα. Μηχανάκια, αυτοκίνητα και πάσης φύσεως νταλίκες, βυτιοφόρα, μικρά και μεγάλα φορτηγά διασχίζουν ανενόχλητα τα γραφικά –κατά τα άλλα– σημεία, που θεωρητικά αποτελούν πόλους έλξης των επισκεπτών. Για τη ραγδαία και συχνά άνευ περιβαλλοντικών όρων ανοικοδόμηση, ας μην κάνουμε λόγο. Πού είναι οι κανόνες; Ποιος επιβάλλει τον σεβασμό; Ποιοι οφείλουν να τηρήσουν την τάξη; Δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι... Εύκολη, αλλά όχι και ανώδυνη απάντηση. Ναι, εκτός των δημοτικών αρχών, στην παρτίδα παίρνουν μέρος πολλοί παίκτες. Αστυνομία, πολεοδομία, αρχαιολογία, υπηρεσία εναλίων αρχαιοτήτων και άλλοι. Κάποιος όμως κρατάει την μπαγκέτα. Ή τον… βούρδουλα. Συντονίζει και, αν χρειαστεί, συγκρούεται. Με την αδράνεια, με τα συμφέροντα (τοπικά ή κεντρικά), με τις παράλογες ενστάσεις, με την άρνηση των κατοίκων να αποδεχθούν το καινούργιο. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει δύναμη. Όποιος προτίθεται να την εξαντλήσει ας πάει μπροστά! Σίλα Αλεξίου