Με ένα κρυμμένο τραύμα...

Τα κεφάλια... έξω! Λες και απασφαλίστηκε η χύτρα. Ο ατμός του φόβου, του θυμού, της αγανάκτησης, σαν να διαλύθηκε στην ατμόσφαιρα, και ο κόσμος ξεχύθηκε στις... παραλίες. Αύγουστος, ο κατεξοχήν μήνας των διακοπών. Ο μήνας, ή ακριβέστερα το 20ήμερο, που δεν κάνει ταξικές διακρίσεις. Εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου (ναι, υπάρχει ακόμη), μικρομεσαίοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, συνταξιούχοι, άνεργοι, μια ανάπαυλα τον Αύγουστο θα την κάνουν. Άλλοι από συνήθεια, την οποία η κρίση δεν έχει τολμήσει να αγγίξει, άλλοι από αντίδραση, οι περισσότεροι από ανάγκη. Μπορούν δεν μπορούν, έχουν δεν έχουν, φεύγουν. Μόνο που τον φετινό Αύγουστο, για την πλειονότητα των κατοίκων αυτής της χώρας η φυγή μοιάζει περισσότερο με διαφυγή. Με απόδραση από τη μόνιμη κατοικία, η οποία δυστυχώς έχει ταυτιστεί με όλα τα κακά μαντάτα. Με την απειλή των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, των ανεξόφλητων λογαριασμών, των καθυστερημένων δόσεων, τις κλήσεις, κλητεύσεις και ό,τι άλλο περιέχει ο σάκος του ταχυδρόμου. Ενίοτε και του δικαστικού επιμελητή. Το ένστικτο της επιβίωσης καθιστά την απόδραση επιβεβλημένη. Με όποιο μέσο διαθέτει ο καθένας. Διά ξηράς ή διά θαλάσσης. Στο χωριό, σε φίλους, σε κάμπινγκ, σε ενοικιαζόμενα δωμάτια, σε ξενοδοχεία... Αναλόγως των δυνατοτήτων και –μάλλον– της απελπισίας. Ας πάει και το παλιάμπελο, σύμφωνα με τη δημώδη έκφραση. Και να μείνει, πόσο θα αντέξει; Το φθινόπωρο που καραδοκεί μόνο καλύτερες μέρες δεν υπόσχεται, σύμφωνα με τους Ευρωπαίους φίλους μας. Τουλάχιστον να «πάμε» ευχαριστημένοι. Με την ανάμνηση των διακοπών. Η μονομερής ανακωχή (γιατί περί αυτού πρόκειται) έχει ημερομηνία λήξης. Που συναρτάται με την ημερομηνία επιστροφής του καθενός. Αυτός ο Αύγουστος άλλωστε δεν περιμένει. Ανοίγει μέτωπα, περικόπτει αποδοχές, προκαλεί κοινωνικές αναταράξεις, κάνει ό,τι μπορεί για να διαψεύσει τον Ουμπέρτο Έκο, ο οποίος είχε πει κάποτε ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Σε κάποιες καλύτερες εποχές ο Αύγουστος ήταν ο μήνας των εγκλημάτων κατά της ζωής. Η... χαρά των εφημερίδων. Λόγω έλλειψης λοιπόν άλλων ειδήσεων, οι δολοφονίες έπαιρναν τεράστιες διαστάσεις στον Τύπο. Απασχολούσαν μάλιστα την κοινή γνώμη τόσο πολύ, ώστε η γνωστή τακτική των κυβερνήσεων να περνούν νύχτα από τα Τμήματα Διακοπών της Βουλής ύπουλες διατάξεις δεν γινόταν καν αντιληπτή. Η μόδα άλλαξε. Τα όπλα επίσης. Οι μαχαιριές δεν προϋποθέτουν πλέον κουζινομάχαιρο –το προσφιλές στα «καλοκαιρινά» ενδοοικογενειακά εγκλήματα φονικό όργανο–, οι δράστες δεν διψούν για αίμα. Αντιθέτως. Σε προτρέπουν να ζήσεις. Με την κάννη (τις περικοπές, τις απολύσεις, τα φοροειπρακτικά μέτρα κ.λπ.) στον κρόταφο... Δεν τα ξεχνάς ασφαλώς στις διακοπές. Κρύβεις τα τραύματα και δραπετεύεις...