Αίγινα:"Μάχη με το Τίποτα Νο 2" επιστολή του κ. Νεκτάριου Κοντοβράκη.

ΜΑΧΗ με το ΤΙΠΟΤΑ Ν ο 2

Αισθάνομαι την ανάγκη, προς τους αναγνώστες αυτού του κειμένου, να συστηθώ ή και να επανασυστηθώ σ’ αυτούς που δεν διάβασαν το προηγούμενο και ομότιτλό του, το Ν ο 1.

Είμαι ο ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΝΤΟΒΡΑΚΗΣ.

Δεν ανήκω σε πολιτική ή δημοτική παράταξη, δεν μετέχω σε κανένα συνδυασμό, που διεκδικεί το Δήμο της Αίγινας. Παραμένω, όμως, παρών, ενεργός, ελεύθερος πολίτης και δημότης αυτού του πανέμορφου και ιστορικού νησιού, που είναι η γενέτειρά μου.

Το θέμα αυτού του κειμένου είναι: «Δημοτική Πινακοθήκη» και ένας σχολιασμός μου για τον επιλεγμένο, από την ΚΕΔΑ ασαφή λογότυπο «Λόγω φωτός» το ίχνος της

Αίγινας. Θα διατυπώσω τις απόψεις μου, αποποιούμενος κάθε υστερόβουλη σκέψη ή ενέργεια:

Υπήρξα ο «αοράτως παρών» ένας υπηρέτης της ΚΕΔΑ, για δυο συνεχόμενα χρόνια (2020-2021). Αυτή τη διετία, με αίσθηση καθήκοντος αλλά και αγωνία, αντιμετώπισα την κατάσταση ενός πολιτιστικού «ΤΙΠΟΤΑ».

Τώρα στις παρούσες συνθήκες, αντιμετωπίζω αυτούς που «συνεργάστηκα» δύο χρόνια, με σκοπό μια καλύτερη πολιτιστικά Αίγινα, να αποφεύγουν να με κοιτάξουν στα μάτια!..

Είναι ολοφάνερο, ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι πρώην «συνεργάτες» μου, είναι πολιτιστικά αδιάφοροι, είναι οι υπεύθυνοι ενός πολιτιστικού «ΤΙΠΟΤΑ». Θα αναφέρω ένα παράδειγμα (απ’ τα πολλά), το οποίο αιτιολογεί τους παραπάνω χαρακτηρισμούς μου. Πρόκειται για μια κραυγαλέα ΑΝΤΙΦΑΣΗ: Εφευρίσκουν προτάσεις, λογότυπους  «περίτεχνους» προς εντυπωσιασμό, όπως «Λόγω φωτός» το ίχνος της  Αίγινας. Ενώ την ίδια «στιγμή» αφήνουν ΑΦΩΤΟ, τέσσερα χρόνια, το γλυπτό μου (δώρο στο Δήμο), το στημένο στη μικρή πλατεία της ψαραγοράς. Το Ίχνος, όμως, του γλυπτού μου δεν είναι ίχνος σαλιγκαριού, αλλά Ίχνος μαρτυρίας, που υπενθυμίζει κάθε στιγμή, την πλούσια και ευφάνταστη μυθολογία του Νησιού μας, της γενέτειράς μου. Αφού απεικονίζονται στις δύο όψεις του η Κόρη του Ασωπού και η Αφαία.

Είχα την πρόθεση, ως Αντιπρόεδρος της ΚΕΔΑ, πρωτίστως, να προωθήσω το αίτημα, που πρώτος εξέφρασα, για τη «Δημοτική Πινακοθήκη» και να παρακολουθήσω την εξέλιξη αυτής της υπόθεσης. Ωστόσο, αυτές τις καλές μου προθέσεις, σκέψεις και δημιουργικές πρωτοβουλίες «κάποιοι» άλλοι τις οικειοποιήθηκαν και με τρόπο ακραία απαράδεκτο. Καταθέτω, με απόλυτη ειλικρίνεια, την Μαρτυρία

μου: Στα εγκαίνια της «Δημοτικής Πινακοθήκης» (που θύμιζαν και «λίγο, σόου», στο παλαιό κτήριο του ΟΤΕ, παρέστην ως «αοράτως παρών», ως

το «αόρατο φάντασμα» απέναντι στον πρωτεργάτη του πολιτιστικού

«ΤΙΠΟΤΑ» στο Νησί μας. Η αμηχανία του ήταν εμφανής, δυσκολευόταν

στην ανάγνωση του κειμένου, που είχε μπροστά του. Ήταν αδύνατο να συγκαλυφθεί η έλλειψη εξοικείωσης με τα καλλιτεχνικά θέματα… Κατά τ’ άλλα, οι φιλοφρονήσεις ήταν πολλές, με εξαιρούμενο παρείσακτο, τον «ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΚΟΝΤΟΒΡΑΚΗ». Μόνο ο Δήμαρχος, ο κ. Γιάννης Ζορμπάς τιμητική εξαίρεση, αναφέρθηκε στο πρόσωπό μου και παρά τη δυσμένεια των διοργανωτών της εκδήλωσης προς εμένα. Τον ευχαριστώ πολύ!

Στους παλαιούς «συνεργάτες μου, απ’ τη θητεία μου στην ΚΕΔΑ, οι οποίοι περνούν περίοδο «αμνησίας» υπενθυμίζω, για πολλοστή φορά τα εξής:

Το 2021: Την επαφή μου με το Ίδρυμα Ανδρέου, που εξέθεσα το θέμα της «ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ» και διατύπωσα την επιθυμία μου να δωρηθεί στην Αίγινα έργο του αείμνηστου φίλου Κώστα Ανδρέου. Απ’ αυτή τη συνάντηση απέκτησε η Αίγινα το έργο «Σειρήνα», ένα μεγάλο γλυπτό, δικής μου επιλογής. Επίσης, ένα χαρακτικό και ένα ζωγραφικό έργο, τα οποία δεν είδα εκτεθειμένα στη «ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ».

Το 2022: Σε επαφή μου με τον Θόδωρο και Δάφνη Ζουμπουλάκη επιλέγω τα έργα του αείμνηστου Δασκάλου μου ΝΙΚΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ, για να εκτεθούν στο Λαογραφικό Μουσείο, ώστε να ενισχυθεί η προοπτική της «ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ». Αναλαμβάνω την παρουσίαση και την επιμέλεια, αυτής της Έκθεσης, και μία εισήγηση αναφορικά με το εγχείρημα, το ΟΡΑΜΑ, της «ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ».

Την ίδια χρονιά, το 2022: Σε επαφή μου με τον κ. Παναγιώτη Βουρλούμη επιλέγω τα έργα της αείμνηστης φίλης Ειρήνης Βουρλούμη, για έκθεση στον Πύργο Μαρκέλλου. Αναλαμβάνω την παρουσίαση της Έκθεσης και μια σχετική εισήγηση.

Όλα αυτά, ανιδιοτελώς, από έναν «αοράτως παρόντα», ένα «αόρατο φάντασμα».

Ασφαλώς και ήμουνα, έστω και ως παρείσακτος, για τους διοργανωτές, στα εγκαίνια της «ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ». Χάρηκα, που το κτήριο του παλαιού ΟΤΕ, ένας χώρος κενός, ένα «ΤΙΠΟΤΑ», με αποπνικτικούς και υγρούς, απ’ την κλεισούρα, τοίχους, τώρα εκπέμπει το άρωμα της ΤΕΧΝΗΣ και γίνεται «συνομιλητής», με καλλιτεχνικά

εκθέματα και φιλόμουσους επισκέπτες. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα βαθύτατα, με τα εκθέματα ομοτεχνών μου, αλλά κυρίως των Δασκάλων μου, των ανθρώπων που επηρέασαν την καλλιτεχνική μου πορεία.

Ολοκληρώνοντας, ας μου επιτραπεί μια εκτίμηση: Το Α και το Ω στα έργα της «ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ», είναι η «ΣΕΙΡΗΝΑ», του Κώστα Ανδρέου. Παραμένει, όμως, παγιδευμένη στα όρια μιας εκθεσιακής αίθουσας.

Αξίζει μια άλλη θέση, περίοπτη και σ’ ανοιχτό και πολυσύχναστο χώρο. Πρόκειται, άλλωστε, για ένα εμβληματικό ΓΛΥΠΤΟ. Η επιτροπή, στην οποία είμαι επικεφαλής, μετά την έκφραση έντονης επιθυμίας, προς το Δήμο, του Ιδρύματος Ανδρέου, έχει προτείνει την κατάλληλη θέση για αυτό το εμβληματικό ΓΛΥΠΤΟ.

Αν υλοποιηθεί αυτό, τότε με τις μελλοντικές γενιές των Αιγινητών, θα υπάρξει ένας «πακτωλός», αισθητικής τέρψης.

Προσωπικά, αρκούμαι να παραμείνω ένας ταπεινός μαχητής, κατά της υποκρισίας, κάθε αιτίας, που συντηρεί το πολιτιστικό «ΤΙΠΟΤΑ».

Ν. Κοντοβράκης