Η κρίση φέρνει την Αθήνα στη… Σαλαμίνα!

Το «Saronic Magazine» ταξιδεύει μια Κυριακή στο νησί του Αίαντα. Κυριακή, ξεγνοιασιά, ώρα για βόλτα. Φεύγοντας από το κλεινόν άστυ, οι επιλογές είναι πλέον μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οι αποστάσεις πληρώνονται πλέον αδρά, με τη βενζίνη να είναι στα ύψη και τα διόδια να είναι... φωτιά. Και ξαφνικά προκύπτει η Σαλαμίνα, καθώς με την πρώτη σκέψη αποτελεί προορισμό άμεσης… ανάγκης, προσφέροντας όμως αυτά που μπορούν να βρουν και οι πιο δύσπιστοι επισκέπτες! Καλύπτοντας την απόσταση μόλις σε μισή ώρα και κάνοντας μια στάση στο Πέραμα για τον απαραίτητο καφέ, τα φεριμπότ (έστω και εάν το αντίτιμο είναι στα 6 ευρώ κατά μέσον όρο) είναι έτοιμα κάθε 15 λεπτά να μεταφέρουν τα οχήματα στα Παλούκια, ώστε να ξεκινήσει και επίσημα το «ταξίδι». Οι επιλογές που ανοίγονται πολλές, ωστόσο είναι σίγουρο πως ο πρώτος προορισμός είναι η γνωστή «πήγε η ψυχή μου στην Κούλουρη», όπου τα μαγαζιά προσφέρουν ό,τι μπορεί κάποιος να ανακαλύψει σε Πειραιά και Αθήνα, σε τιμές συμφέρουσες και με γρήγορη εξυπηρέτηση. Η βόλτα στην πόλη ενδείκνυται? ωστόσο, είναι σίγουρο πως θα συνεχιστεί μέχρι το Ευριπίδειο Θέατρο, το οποίο έχει από τις καλύτερες θέες στο νησί. Εφόσον δεν… ευχαριστηθήκατε τον καφέ στο Πέραμα, ο «Άγιος Νικόλας» (στην παραλία) έχει καφετέριες που προσφέρουν από τα καλύτερα «φρέντο» στην πόλη, και είναι σίγουρο πως θα περάσετε ευχάριστα, έχοντας δίπλα τη θάλασσα να χτυπάει την ξηρά και τα καθίσματα να αγγίζουν τα κύματα. Εφόσον όμως επιζητείτε να είστε μέσα στη… θάλασσα, τότε η επιλογή είναι μία: το… Νάτο, επέκταση του Αιαντείου, όπου ο καθένας θα βρει σίγουρο αυτό που επιζητεί. Μόνο που αυτή τη φορά το ίδιο σκηνικό θα μεταφερθεί σε μια παραλία που θυμίζει… Μύκονο σε μικρογραφία.

Η νυχτερινή διασκέδαση θα σας αποζημιώσει: μπουζούκια, οριεντάλ, καφετέριες, pub, μπαρ και ντίσκο

Και στη συνέχεια, το σίγουρο είναι πως το στομάχι θα γουργουρίζει. Και θα ζητάει απεγνωσμένα την ευχαρίστηση που ένιωθε και ο Αίαντας στα τσιμπούσια που έχουν γραφτεί στην ιστορία. Οι επιλογές, και σε αυτή την περίπτωση, είναι πολλές. Ωστόσο είναι σίγουρο πως οι καλοφαγάδες και αυτοί που «ξέρουν» προτιμούν την παραλία της Σαλαμίνας, όπου η σπεσιαλιτέ είναι το χταποδάκι στα κάρβουνα με τη συνοδεία του ντόπιου ούζου. Γενικά, σε όλες τις περιοχές του νησιού υπάρχουν ταβέρνες, ουζερί και εστιατόρια, και πιο συγκεκριμένα στη Γυάλα, στην Πέρανη, στο Αιάντειο, στο Σατερλί, στα Κανάκια, στα Περιστέρια κ.α. Και μετά από ένα μεγάλο τσιμπούσι, ο επισκέπτης μπορεί κάλλιστα να επισκεφτεί δύο πολύ σπουδαία βυζαντινά μοναστήρια. Το ένα είναι η ονομαστή Ιερά Μονή Φανερωμένης, βυζαντινό μοναστήρι με υπέροχες τοιχογραφίες και σπάνια χειρόγραφα, το οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, έκτισε ο Άγιος Λαυρέντιος, προστάτης του νησιού. Το άλλο είναι η Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου στα Λεμόνια, μοναστήρι μέσα στο δάσος! Και εάν αντέχετε (που θα αντέξετε), η νυχτερινή διασκέδαση θα σας αποζημιώσει, καθώς η ποικιλία είναι μεγάλη: μπουζούκια, οριεντάλ, κοσμικά κέντρα, καφετέριες, pub, μπαρ και ντίσκο. Δεν είναι τυχαίο πως το Νάτο (όπως προαναφέρθηκε) έχει μετονομαστεί και σε ΣΑΛΑ-ΜΥΚΟΝΟΣ! Στην παραλία αυτή, γεμάτη από μπαρ και καφετέριες, που λειτουργούν από το πρωί με μουσική μέχρι το βράδυ, θα διασκεδάσετε μέχρι πρωίας! Και είναι σίγουρο πως δεν θα ξεχάσετε (όταν θα έρθετε ξανά) τη διαδρομή! Εν κατακλείδι, το σίγουρο είναι πως ζούμε σε μια δύσκολη για τη χώρα μας οικονομική συγκυρία, και ο τρόπος ζωής όλων αλλάζει. Όμως, σε αυτή την προοπτική, υπάρχουν κάποια νησιά που δεν είναι διασημότητες στο τουριστικό στερέωμα. Δεν απασχολούν τα τουριστικά έντυπα, δεν ανήκουν στους λεγόμενους δημοφιλείς ταξιδιωτικούς προορισμούς, δεν συγκεντρώνουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους. Όμως, αποζημιώνουν και με το παραπάνω όλους όσοι επισκέπτονται αυτά τα νησιά. Ανάμεσά τους είναι και η Σαλαμίνα… Του Σπύρου Νάννου