Τα εν νήσω: Για ένα βιβλίο

Γράφει ο Γιώργος Καλός - Σίγουρα φέτος κατέβηκε πρώτη απ’ όλους τους υπεύθυνους πωλήσεων των εκδοτικών οίκων της Αθήνας στο Πασαλιμάνι, για να οργανώσει το δικό τους περίπτερο στην ετήσια Έκθεση Βιβλίου του Πειραιά. Το είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό της, ετούτο τον Ιούνιο να έρθουν πρώτα στις πωλήσεις τα βιβλία τους εδώ, στο πρώτο λιμάνι της χώρας, να πάψει και το μονίμως συνοφρυωμένο αφεντικό της να κλαίγεται: «Δεν πάμε καθόλου καλά, φύλλο δεν κουνιέται στην αγορά, ο κόσμος δεν έχει να φάει, βιβλία θα αγοράσει;». Έβαλε όλη τη μαεστρία της κι έστησε το πιο όμορφο περίπτερο. Μπροστά το παιδικό βιβλίο, κράχτης, έπειτα το «ανάλαφρο» μυθιστόρημα, η ποίηση στο βάθος, ελάχιστοι την αγοράζουν πια. «Προσοχή στους ζητιάνους, η κλοπή πάει σύννεφο!» πέρασε και ξαναπέρασε, και τους προειδοποίησε η δημοτική αστυνομία. Πρώτο βράδυ, κόσμος πολύς, δόξα τω Θεώ. Τίποτα το περίεργο, εκτός από εκείνο το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια που ερχόταν κατά διαστήματα στο περίπτερό της, κι αντί να περιεργάζεται τα βιβλία, έβαζε ένα χεράκι κάθε τόσο στο συμμάζεμα της χαρτούρας σαν αυτόκλητη βοηθός της. Στην αρχή την απομάκρυνε ευγενικά. «Ευχαριστώ, τα καταφέρνω, δεν χρειάζεται» της είπε, μα στη συνέχεια δέχτηκε από ανάγκη τις υπηρεσίες της. Χαμογελαστή κι αξιοπρεπέστατη έδειχνε. Ένα κορίτσι γύρω στα δεκαοχτώ, πανέξυπνο. Το πρόβλημα ήταν τι περίμενε, αφού σπάνια προσφέρει κανείς τέτοια βοήθεια για την ψυχή της μάνας του. «Ζητιάνα δεν μου φαίνεται, κλέφτρα, πάλι, θα άπλωνε χέρι στα ράφια, αντί να τακτοποιεί άδειες κούτες». Ήρθε η ώρα να κλείσει το περίπτερο, κι η «βοηθός» της ακόμα εκεί. «Σ’ ευχαριστώ» της είπε πάλι ευγενικά. «Με βοήθησες πολύ, πώς κι έτσι; Κάτι σου οφείλω κι εγώ, πρέπει να», κι άνοιξε προσεκτικά την τσάντα της να βγάλει ένα χαρτζιλίκι, κάτι τέλος πάντων να της προσφέρει. Εκείνη όμως τη σταμάτησε: «Δεν θέλω χρήματα, ένα βιβλίο θέλω, αν μπορείτε». «Βιβλίο; Όλα έγιναν για ένα βιβλίο;» Άπλωσε η νεαρή κοπέλα το χέρι και κατέβασε από το ράφι αυτό που ζητούσε. Της το έδειξε. «Αυτό θα ήθελα, είναι Ο Κόσμος της Σοφίας του Γιοστέιν Γκάαρντερ»! Τα ’χασε η υπεύθυνη των εκδόσεων, σκέφτηκε αστραπιαία πόσο όμορφο είναι μια νέα κοπέλα να ζητάει σήμερα ένα τόσο σπουδαίο βιβλίο φιλοσοφίας, και συγκινημένη τής το χάρισε. Το πήρε με λαχτάρα το κορίτσι, είπε χίλια «ευχαριστώ» και της εξήγησε: «Το είχε η βιβλιοθήκη στο Νυχτερινό Λύκειο και το ζήλεψα! Θα μάθω μ’ αυτό όσα δεν με δίδαξαν για τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Δημόκριτο, τους κλασικούς της πατρίδας μας. Υποχρεωμένη είμαι...».