Ο Γιάννης Σουλιώτης μιλά για τον Όσιπ Μαντελστάμ σε Ρώσο δημοσιογράφο
Ξεκίνησε σήμερα στη Θεσσαλονίκη, η 13η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, με την Ρωσία να είναι η τιμώμενη χώρα της φετινής έκθεσης.
Ως γνωστόν, το 2016 είναι έτος Ελληνορωσικής φιλίας και στη φετινή έκθεση βιβλίου της Θεσσαλονίκης, η Ρωσία διαθέτει το δικό της περίπτερο, αφιερωμένο στους Ρώσους λογοτέχνες.
Στα πλαίσια του πολιτιστικού προγράμματος και των εκδηλώσεων για τους Ρώσους συγγραφείς, ο Ποριώτης συγγραφέας και μεταφραστής Γιάννης Σουλιώτης παραχώρησε συνέντευξη στον Ρώσο δημοσιογράφο Dmitry Kikot, για τον σπουδαίο Ρώσο ποιητή τον Όσιπ Μαντελστάμ, του οποίου ποιήματα έχει μεταφράσει. Να σημειώσουμε, ότι τον Γενάρη συμπληρώθηκαν 125 χρόνια από τη γέννηση του.
Η συνέντευξη του κ. Σουλιώτη, φιλοξενείται σε ειδική έκδοση αφιερωμένη στη ρωσική λογοτεχνία, που τυπώθηκε για τις ανάγκες τις έκθεσης.
«Πρόκειται για έναν ελληνολάτρη ,έναν άνθρωπο που υπόφερε στη ζωή του και που σηκώθηκε από τον θάνατο και τραγούδησε «Να ο ήλιος!».» δήλωσε για την προσωπικότητα του Μαντελστάμ, ο Γιάννης Σουλιώτης.
«Τον γνώρισα διαβάζοντας την Αχμάτοβα ,αλλά, κυρίως μεταφράζοντας μια άλλη μεγάλη, ρωσίδα ποιήτρια, την Μαρίνα Τσβετάγιεβα. Αυτή, άλλωστε έγινε η αφορμή να ασχοληθώ και με έναν άλλο σημαντικό Ρώσο ποιητή ,τον νεαρό Σεργκέι Γιεσένιν, του οποίου τα ποιήματα δεν θ ’αργήσουν να δουν το φως της ημέρας. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτοί οι δύο ποιητές ήταν η αιτία να συγγράψω την «Παγκόσμια Ανθολογία Αυτοκτόνων Ποιητών»(6ος αι.π.Χ-2014) ,που πρόκειται να εκδοθεί από τον ίδιο Εκδοτικό Οίκο ΑΡΜΟΣ, που εξέδωσε τον Μαντελστάμ» συμπληρώνει ο κ. Σουλιώτης.
Στην ερώτηση, τι ήταν η Ελλάδα για τον Μαντελστάμ, ο κ. Σουλιώτης απάντησε: «Ο Μαντελστάμ ένιωσε τον αρχαίο κόσμο μέσα από το γλωσσικό στοιχείο του ελληνισμού. Ο ρυθμός των λέξεων είχε γι’ αυτόν μεγάλη σημασία ,από εκεί και ο θαυμασμός του για την αρχαία Ελληνική. Ο ίδιος ομολογεί ότι όλο το πνεύμα της ρωσική ποίησης είναι ελληνικό και ο μοναδικός δρόμος της κάθαρσής της βρίσκεται στην επιστροφή στον ελληνισμό. Γιατί ,όπως είπε και ο Πούσκιν «η αρχαία Ελληνική γλώσσα άνοιξε στη ρωσική τις πύλες του λεξιλογίου της, το θησαυροφυλάκιο της αρμονίας της, της δώρισε τους νόμους της τέλειας γραμματικής της ,τους υπέροχους τρόπους της, τον μεγαλοπρεπή λόγο της, με δυο λόγια η Ελληνική υιοθέτησε τη ρωσική και τη γλίτωσε από την διαδικασία της αργής εξέλιξης που επιφέρει ο χρόνος».
Ο Ελληνισμός των ποιημάτων του Μαντελστάμ δεν είναι μόνον στα θέματα, αλλά και στον αέρα που φουσκώνει τα πανιά του Οδυσσέα, στο σάλι το ριγμένο στους ώμους της Φαίδρας, στο φλάουτο, στη λύρα, στη μουσική που συνθέτουν οι λέξεις των στίχων του, στην ομορφιά των εικόνων του.
Από τα 500 συνολικά ποιήματά του ,το 1/5 σχεδόν αναφέρεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην Ελλάδα.!
Για τον Όσιπ Μαντελστάμ η Ελλάδα ήταν η χώρα της επαγγελίας του πνεύματός του ,κι όχι μόνο .Η αγάπη του για κάθε τι ελληνικό ήταν τέτοια, ώστε έκανε το γάμο του με την αγαπημένη του Nadezhda στο «Ελληνικό καφενείο»,βάζοντας στα δάχτυλά τους γαλάζια δαχτυλίδια!
Γι’ αυτό και κατέληξε στην Κριμαία, όπου όλα του θύμιζαν την Ελλάδα. Όλη του τη ζωή ονειρευόταν ένα ταξίδι στην Ελλάδα. Και επειδή αυτό δεν έγινε πραγματικότητα, η πιο μεγάλη του επιθυμία ήταν να πεθάνει, τουλάχιστον, « ελληνικά».!
Τι ήταν γι’ αυτόν η Ελλάδα;… Μια χούφτα γαλάζιας θάλασσας στην άκρη του αυτιού του
Ελπίζω να πέθανε μ’ αυτή!…».
