Και μας κρατούσε το χέρι σφιχτά η Ύδρα... - Άρθρο της Ελένης Χριστοδούλου
Η θάλασσα είναι γαληνεμένη και το σκάφος, τής κάνει ανέμελα μια χαρακιά, που όμως γρήγορα επανέρχεται στα κανονικά της. Ήλιος, πολλή ζέστη, μάτια που από την αντηλιά δυσανασχετούν, νηφάλια μεταξύ μας κοιτάγματα, παραλίες που σιγά-σιγά μένουν πίσω και η σιγουριά του βαρκάρη που τιθασσεύει έμπειρα τη βάρκα πάνω στ' απόνερα που άφησαν τα μεγαλύτερά του σκάφη.
Μ' έναν ελιγμό το σκαρί προσεγγίζει την παραλία!
Καθάρια Υδραίικα αγαπημένα νερά, βράχοι καφεκόκκινοι, πέτρες «κακοτράχαλες» που δυσκολεύουν παιχνιδιάρικα τα πέλματά μας και τέλος η απόλυτη άφεση στο νερό κι αυτή η αλμυρή λαχτάρα να επιθυμείς να χαρείς αυτήν την υδάτινη άπλα και να σταματήσει εκεί το ρολόι του χρόνου.
Αυτές είναι κάποιες μικρές στιγμές που γράφουν την ανέμελη καλοκαιρινή μας ιστορία εδώ στον τόπο μας, στην Ύδρα, που οι μέρες μοιάζουν απόλυτα γοητευτικές, με τον ήλιο και τη θάλασσα να διεκδικούν κάθε δικιά μας μικρή αγκαλιά...
Αλλά και συνάμα με τον ήχο των τζιτζικιών που με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, μας αφήνουν να απολαμβάνουμε το τραγούδισμά τους, που μοιάζει με μια αργόσυρτη, σταθερή και σχεδόν ερωτική καλοκαιρινή μελωδία. Που συχνά σταματά το ρεφρέν της για να ανασάνει; ή μήπως για να δει τις αντιδράσεις μας, καθώς τα τζιτζίκια νιώθουν την ανάσα μας στο αντικρινό κλαδί;
Και μετά... αφήνονται να συνεχίσουν τη μελωδία τους, φέρνοντας στην επιφάνεια μνήμες, οι οποίες καλωσορίζονται και φέτος από εμάς, σαν μια οικεία και γνώριμη αίσθηση από το παιδικό μας παρελθόν.
Τότε που μας κρατούσε το χέρι σφιχτά η Ύδρα και γέμιζε τα καλοκαίρια μας από δυνατές εικόνες με ηλιοβασιλέματα, ήσυχες παραλίες, γαλαζοπράσινα νερά, βαρκάδες, βότσαλα, κυματιστούς ήχους και θαλασσινές υποσχέσεις...
Πηγή: Φωνή της Ύδρας
