Ο Στέλιος ο αμαξάς
Ξυπνάει στις 6.30 το πρωί να ταΐσει τα ζώα, να τα περιποιηθεί, και στις 8.30 ξεκινάει...
«Τα άλογα είναι η οικογένειά μου, τα παιδιά μου, είναι ό,τι έχω». Tον πετυχαίνεις στον δρόμο όποια ώρα θέλεις, μιλάει με όλους πάντα με χαμόγελο, κουβεντιάζει για τα άλογά του με ενθουσιασμό παιδιού. «Μ’ αρέσει αυτό που κάνων γιατί την αγαπάω τη ζωή. Με ευχαριστεί να φέρνω σε επαφή τον άνθρωπο με τα άλογα». Γεννημένος στο Βαθύ Αίγινας πριν από 50 και κάτι χρόνια, ο Στέλιος Γκαρής, ο αμαξάς, έμαθε να αγαπάει από πολύ μικρός τα ζώα. «Εγώ από τότε ήθελα το πρόγραμμα (και όχι δουλειά) που θα ακολουθούσα στη ζωή μου να είναι με άλογα». Ξυπνάει στις 6.30 το πρωί να ταΐσει τα ζώα, να τα περιποιηθεί, και στις 8.30 ξεκινάει.
Τα παλιά τα χρόνια είχαν την άμαξα για ταξί, ήταν ένα μέσο επικοινωνίας«Δύσκολα βγαίνει το μεροκάματο πια. Τα παλιά τα χρόνια ο τουρίστας ή ο Αιγινήτης είχε την άμαξα για ταξί, ήταν ένα μέσο επικοινωνίας. Μετά ήρθαν τα ταξί και τα λεωφορεία, και εμείς γίναμε… είδος πολυτελείας». Τον ενοχλεί που κορνάρουν οι οδηγοί στο άλογο και ψάχνει τη λογική τους. «Αν τρομάξεις το άλογο και αφηνιάσει, όσο και να μπορώ να το κοντρολάρω με την τέχνη μου, τα 'σπασε όλα». Έχει κι άλλα να πει, αλλά μια οικογένεια βιάζεται να επιβιβαστεί. Χαϊδεύει τη χαίτη του Πρίγκιπα και ανεβαίνει να πιάσει τα γκέμια…
