΄Ενα ύστερο αντίο στο Νίκο Παπάζογλου
Αργήσαμε μια μέρα...θέλαμε να "αποφορτιστούμε" από το φευγιό του Παπάζη, του αγαπημένου Πουσπούλ...Του καλλιτέχνη, που μας έμαθε να ακούμε λαϊκά, με πρόσχημα τη ροκ! Που έκανε "μόδα" όχι μόνο την κόκκινη μπαντάνα, αλλά και το παρείστικο τραγούδι..."όλοι μαζί τραγουδάμε, όλοι μαζί σωπαίνουμε"!
"Η εκδίκηση της γυφτιάς",δεν ήταν "Δήθεν"..."Το Χαράτσι",το επέβαλε για να μαζέψει τα ναύλα,για ένα ταξίδι "Μέσω νεφών"...Το 1990, μαζεύει τα "Σύνεργα" του και κάνει ένα ταξίδι στο Θερμαϊκό. "'Όταν κινδυνεύεις, παίξε την πουρούδα",για να σε ακούσει η "Μάισσα η σελήνη". Κι αυτή η ρουφιάνα, σε άκουσε και ζήλεψε τις συναυλίες σου κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι. Κι αποφάσισε, εκείνη πλέον, να κάνει το κουμάντο...το είχες διαισθανθεί (ή μήπως το ήξερες...) κι έδωσες την τελευταία συναυλία σου, το καλοκαίρι του 2009, στο αγαπημένο σου νησί, τη Νίσυρο. Κι αν η "Λοξή φάλαγγα" έχασε το στρατηγό της, δημιουργήθηκε νέος στρατός...στρατοί ειρηνικοί, με το τραγούδι και το κρασί...και μπροστά μπροστά, θα στέκει ο...Γαταζόγλου, ο γατούλης με την κόκκινη μπαντάνα, που θα σε περιμένει στο καφενεδάκι,να του παίξεις μπαγλαμαδάκι...
Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνω φωτιά και ξημερώνει
στη τελευταία ρουφηξιά
κάνω όρκο να τελειώσει πια
ό,τι τελειώνει.
Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει από' κει
που ήμουνα ξένος.
Φεύγω, φεύγω,
κάθε μέρα φεύγω
μέτρο-μέτρο,
όλο πιο μακριά
φεύγω, φεύγω,
τόσα χρόνια φεύγω,
στη καρδιά μου
όλο πιο κοντά.
Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε το κόσμο
από λάθος.
Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,
και να ‘ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στο πρώτο χτύπο.
Νίκος Κιούσης
