Εξήντα δύο χρόνια, κάθε πρωί το ίδιο δροµολόγιο…

Ο κ. Γιώργος Πετράς, ακούραστος οικοδεσπότης της αρχαιότερης ίσως επιχείρησης της Αίγινας, θυµάται τις παλιές καλές, αν και δύσκολες εποχές, όπως τις έζησε µέσα από το ιστορικό παντοπωλείο της οικογένειας. Της Σίλας Αλεξίου Φωτό: Ασπασία Λεούση Σπίτι – µαγαζί. Πρωί-πρωί µια γνώριµη φιγούρα σηµατοδοτεί το άνοιγµα της αγοράς. Εξήντα δύο χρόνια το ίδιο δροµολόγιο... Είναι ο κ. ιώργος Πετράς, συνεχιστής της αρχαιότερης ίσως επιχείρησης της Αίγινας. Εκατό και πλέον χρόνια... Εκατόν οκτώ για την ακρίβεια. Τόσα αριθµεί το «Παντοπωλείο Πετρά», που ξεκίνησε ως µανάβικο στην παραλία, στη συνέχεια έγινε εδωδιµοπωλείο και εξελίχθηκε σε παντοπωλείο στην καρδιά της αγοράς της Αίγινας, δίπλα στην ψαραγορά. «Εγώ εδώ γεννήθηκα» µας λέει ο κ. Πετράς, δείχνοντας το µαγαζί που µόλις εγκατέλειψε η επιχείρηση, για να στεγαστεί ακριβώς απέναντι και να αποκτήσει ένα ύφος αναπαλαιωµένου µπακάλικου µε ποικιλία αλλαντικών, τυριών, σάντουιτς που φτιάχνονται στη στιγµή, αλλά και δυο-τρία τραπεζάκια, όπου σερβίρονται κρασί, ρακί και µπίρα µε µεζέ από τα ψυγεία του µαγαζιού. Ο ίδιος είναι πάντα εκεί, η προσωποποίηση της ευγένειας και του ήθους, ένας άνθρωπος που χαίρεσαι να τον καληµερίζεις. Παρατηρητής της εξέλιξης της επιχείρησης, η οποία έχει περάσει στην τρίτη, αλλά και στην τέταρτη γενιά (στα παιδιά του Γιάννη και άνια και στην κόρη τους την Κωνσταντίνα), ο κ. Πετράς έζησε µέσα από το µαγαζί όλη την ιστορία της Αίγινας και των ανθρώπων της από το 1955 –οπότε πήρε τα ηνία– µέχρι σήµερα. «Πήγα στη Χωροφυλακή να υπηρετήσω τη θητεία µου και έµεινα πέντε χρόνια. Πληρωνόµουν και ήταν καλά.  Η µητέρα µου όµως ήθελε να γυρίσω, για να συνεχίσουµε το µαγαζί, επειδή ο πατέρας µου είχε πεθάνει. Και γύρισα. Από τότε είµαι εδώ κάθε µέρα». «Υπήρξε µέρα που σκεφτήκατε να µην έρθετε στο µαγαζί;» «Ποτέ» απαντάει µε έµφαση. «Παλιά κατέβαινα κατά τις 5 το πρωί. εύγανε τα κακια και έπρεπε να έχουµε ανοίξει. Τώρα κατεβαίνω στις 7.30» µας λέει ο κ. Πετράς, ενώ ο γιος του ο Γιάννης, που παρακολουθεί τη συζήτηση, προσθέτει: «Τρέχουµε το πρωί να τον προλάβουµε, µην έρθει πρώτος». Στην Κατοχή –θυµάται– ήταν δύσκολα τα πράγµατα. Από το άρχισαν να αλλάζουν. ?εν υπήρχε χρήµα, διευκρινίζει, αλλά τα χρεωστούµενα που έγραφαν στα τεφτέρια τα παίρνανε. «Σήµερα αν κάποιος σού χρωστάει, όχι µόνο δεν σ τα φέρνει, αλλά, επειδή δεν έχει, τον χάνεις και από πελάτη και από φίλο. ?υστυχώς...» λέει αναπολώντας τις καλές εποχές του παρελθόντος, όταν το «Παντοπωλείο του Πετρά» είχε σχεδόν το µονοπώλιο. «?ίναµε ένα βαρέλι φέτα την ηµέρα. Ουρά περίµενε ο κόσµος» θυµάται ο κ. Γιώργος. λλωστε, από τα χρόνια του πατέρα του το µαγαζί προµηθευόταν τυριά από την Επίδαυρο. Τα καλύτερα... Ακολουθώντας τις συµβουλές του πατέρα του, που τους έλεγε να φροντίζουν να έχουν πάντα το καλύτερο, η επιχείρηση κράτησε το καλό της όνοµα όλα αυτά τα χρόνια και, παρά τις δυσκολίες, συνέχισε απρόσκοπτα τη λειτουργία της. Οι δοσοληψίες της Αίγινας µε την Πελοπόννησο, εξάλλου, ήταν πολλές. Η µαναβική, όπως και πολλά άλλα προϊόντα, ερχόταν µε τα κακια από απέναντι. Με τα κακια του Λορέντζου, του Κακούση, του Καλαµάρα και του Γκαρή. Τα δύο από αυτά –του Κακούση και του καρή– υπάρχουν ακόµη. Είναι τα γνωστά φρουτοκάικα που κοσµούν το λιµάνι της Αίγινας, τα οποία άνοιξαν ξανά, µετά από µια µικρή περιπέτεια που είχαν. Εικόνες από την Αίγινα της εποχής εκείνης θυµάται πολύ καλά ο κ. Πετράς και µας τις αφηγείται: «Θυµάµαι τα κοράκια, όπως τους λέγαµε, που έτρεχαν στα κακια να πάρουν φρούτα και ζαρζαβατικά, για να τα πουλήσουν στα σπίτια. Θυµάµαι επίσης τον κόσµο που κατέβαινε πρωί-πρωί από τα χωριά για να ψωνίσει. λλοι κατέβαιναν µε τα πόδια, άλλοι µε γαϊδουράκια. Από την Πέρδικα έφταναν µε κακια. ?εν υπήρχε βέβαια δρόµος...». Θυµάται όµως και την αποκοµιδή των σκουπιδιών. ινόταν µε ένα κάρο που περνούσε και χτυπούσε την κουδούνα. Μόλις την άκουγε ο κόσµος, έτρεχε και έβγαζε τα σκουπίδια, για να τα πάρει το κάρο. «ραίες εποχές, παρά τις δυσκολίες τους» µας λέει µε νοσταλγία ο κ. Πετράς, έχοντας παράλληλα τον νου του στο µαγαζί, όπως κάνει εδώ και έξι δεκαετίες. Πιστός πελάτης του «Παντοπωλείου Πετρά» υπήρξε ο µεγάλος ζωγράφος ιάννης Μόραλης. «Ερχόταν σχεδόν κάθε µέρα. ώνιζε, τα λέγαµε και µετά έπαιρνε τα ψώνια ο µόνιµος οδηγός ταξί, ο ιάννης, και παλιότερα ο πατέρας του. ?εν τους άλλαξε ποτέ. Το ίδιο έκανε και µε εµάς...» Το Παντοπωλείο της οικογένειας Πετρά, η επιχείρηση που ξεκίνησε πριν από 108 χρόνια ο πατέρας του κ. ιώργου, ο Μαναβιάς, όπως έλεγαν στη Σµύρνη –από όπου καταγόταν η µητέρα του– τους µανάβηδες, είχε κάποτε δέκα υπαλλήλους. Σήµερα έχει έναν και καλό. Τον Σώζο. Μέλος σχεδόν της οικογένειας Πετρά τα τελευταία 20 χρόνια. Μαζί στα εύκολα, µαζί και στα δύσκολα Στον τοίχο του νέου καταστήµατος παλιές φωτογραφίες µάς µεταφέρουν σε µια εποχή που πολλοί από µας δεν γνώρισαν. ωτογραφίες µε πρόσωπα χαµογελαστά και –παρά τις έννοιες– ξένοιαστα. Ας είναι... Υ.Γ. Οι παλιές φωτογραφίες προέρχονται από το αρχείο της οικογένειας Πετρά