Ένας έρωτας πεθαίνει στο καρνάγιο…
«Έλα my friend, my friend…» Δεκαετία του ’70. Είχε έρθει η ώρα να πέσει το καΐκι στη θάλασσα. Χέρια πολλά δεν υπήρχαν στο καρνάγιο. Ούτε και γερανοί. Κυκλοφορούσαν όμως αμέτρητοι βορειοευρωπαίοι τουρίστες, πρόθυμοι να βιώσουν τη ζωή του νησιού σε όλες της τις εκφάνσεις.
Ο θείος ο Μανώλης (Στάθης), δεινός ψαράς, συμπλήρωνε το μεροκάματο στο καρνάγιο κάνοντας ό, τι χρειαζόταν για την περιποίηση των καϊκιών. Επικοινωνιακός όπως ήταν, μόλις ερχόταν η στιγμή να γυρίσει το πλεούμενο στη θάλασσα, φώναζε τους νεαρούς αλλοδαπούς που λιάζονταν δίπλα, στην πλαζ της Αύρας, να βοηθήσουν. « Ει… οπ! Όλοι μαζί…». Γέλια, φωνές και με το πλατς, ένα δυνατό χειροκρότημα ξεσήκωνε την περιοχή.
Κι αν οι τουρίστες απολάμβαναν την πρωτόγνωρη εμπειρία, οι άνθρωποι του καρνάγιου δεν μπορούσαν να αποφύγουν τη συγκίνηση. Τόσο με τα καινούργια καΐκια που έπεφταν στο νερό για πρώτη φορά, όσο και με τα επισκευασμένα, καθώς μετά από κάποιο διάστημα στη στεριά, αποχωρίζονταν την παρέα τους.
Εικόνες αξέχαστες… Το καρνάγιο των αδελφών Πέππα, κάτω ακριβώς από τον αρχαιολογικό χώρο της Κολώνας, συμπλήρωνε την εικόνα της Αίγινας που αντίκριζε ο επισκέπτης μόλις έστριβε το καράβι για να πλευρίσει στο λιμάνι. Τα ξύλινα σκαριά, άλλα υπό κατασκευή, άλλα για την ετήσια συντήρησή τους, δέσποζαν εκεί στην άκρη, με τους μαστόρους να τα χαϊδεύουν αψηφώντας τον ήλιο ή να τα κοιτάζουν από μακριά όταν η βροχή εμπόδιζε τη δουλειά.
Μεγάλος έρωτας το ξύλο για τους ανθρώπους της θάλασσας. «Τώρα το ξύλο έχει πεθάνει», λέει με πικρία ο Νεκτάριος Χελιώτης, καραβομαραγκός 60 χρόνια. Από 13 χρόνων παιδί, ανεβασμένος πάνω στο ξύλινο σκαρί που φτιάχνει - σε πείσμα της πλαστικοποιημένης εξέλιξης - εκεί, στο χώρο του παλιού καρνάγιου, κοιτάζει με θλίψη τα λιγοστά καΐκια που έχουν βγάλει έξω οι ιδιοκτήτες τους για να τα φροντίσουν. «Και τα ξύλινα τα περνάνε πλαστικό για να αντέχουν περισσότερο. Να μη θέλουν πολλή δουλειά», μας λέει έτοιμος να βουρκώσει.
Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς τα εργαλεία που υπάρχουν σήμερα και διευκολύνουν τη δουλειά, το καρνάγιο των αδελφών Βαγγέλη και Παναγιώτη Πέππα άρχισε να λειτουργεί πριν από τον πόλεμο. Στην αρχή στην περιοχή της Παναγίτσας και στη συνέχεια κάτω από την Κολώνα. Οι δουλειές ήταν πολλές, τα ψαροκάικα, πηγή ζωής της Αίγινας, κατασκευάζονταν και επισκευάζονταν εκεί και στο καρνάγιο του Ασπράκη, σύγχρονο σήμερα ναυπηγείο στην περιοχή της Καβουρόπετρας.
Κάποια στιγμή, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 το καρνάγιο έκλεισε. Παρέμεινε έρημο για μια περίοδο έως ότου ο Σύλλογος Αλιέων πήρε άδεια για να βγάζουν εκεί οι ψαράδες τα καΐκια τους και να τα επισκευάζουν μόνοι τους, χωρίς να πληρώνουν τίποτε άλλο. Η περιοχή που έσφυζε κάποτε από ζωή, με το κλείσιμο του καρνάγιου έχασε τον σφυγμό της.
Το 8,5 μέτρων καΐκι που κατασκευάζει τώρα ο Νεκτάριος Χελιώτης, όπως και οι μικρές ξύλινες βαρκούλες του τις οποίες αγοράζουν οι λάτρεις της παράδοσης για τη διακόσμηση καταστημάτων και κήπων, ενώνουν το παρελθόν με το παρόν. Το ξύλο του πεύκου και ένα σκεπάρνι αποτελούν το νήμα της συνέχειας.
«Για ποιον το φτιάχνεις;»
«Για μένα. Έτσι για να ασχολούμαι», απαντά χαϊδεύοντας το ξύλο. Κι ας λέει ότι το ξύλο πέθανε. Για τον ίδιο, όπως και για όλους τους καραβομαραγκούς, το ξύλο δεν θα πεθάνει ποτέ. Γιατί είναι συνυφασμένο με τη θάλασσα… Γιατί του ταιριάζει η αρμύρα…
Της Σίλας Αλεξίου
