Χαμένες ευκαιρίες για το νερό της Αίγινας…

Μια σύντομη αλλά διδακτική αναδρομή στο παρελθόν, για να ατενίζουμε καλύτερα το μέλλον. Του Γιάννη Προβή Καλοκαίρι του 1965. Η ταινία «Διακοπές στην Αίγινα» σπάει... ακόμη ταμεία στους αθηναϊκούς κινηματογράφους. Το όμορφο νησί της Αττικής, μαζί με τα άλλα αρχοντικά νησιά του Σαρωνικού, είναι ένας από τους δημοφιλέστερους προορισμούς κατά τους θερινούς μήνες. Όμως, η λειψυδρία μαστίζει τα νησιά του Αργοσαρωνικού… H ιστορία που θα διαβάσετε είναι τόσο παλιά όσο και νέα, και είναι ένα μικρό απόσταγμα της περιήγησής μας στο Ιστορικό Αρχείο του ΔΟΛ… Το δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα», το Σάββατο 14 Αυγούστου 1965, είναι –αν μη τι άλλο– έγκυρο: «Με διάφορα υπό μελέτη έργα θα αντιμετωπισθεί ριζικά η λειψυδρία των νησιών του Σαρωνικού» αναφέρει στον τίτλο του και εξηγεί ότι εξετάζονται λύσεις με «έργα αφαλάτωσης θαλασσίου ύδατος, δεξαμενές κτλ.». Όπως αναφέρει, πρόκειται για μια ιδιαίτερα επιβαρυμένη περιοχή, όπου «κάθε Σαββατοκύριακο ταξιδεύουν 60-150.000 επισκέπτες κατά τους θερινούς μήνες. Μόνο πέρυσι, κατά το τρίμηνο Ιουνίου – Ιουλίου – Αυγούστου 1964, ταξίδεψαν στον Σαρωνικό 630.713 παραθεριστές», ένα συγκλονιστικό στοιχείο που καταδείκνυε τη σοβαρότητα της έλλειψης του νερού. Ας σημειωθεί ότι κάθε καλοκαιρινή σεζόν, όπως περιγράφεται γλαφυρά στο ρεπορτάζ, «στρατιές επαγγελματιών νεροκουβαλητών» συνέρρεαν από παντού στον Αργοσαρωνικό, «για να πουλήσουν 4-6 δραχμές τον γκαζοντενεκέ του νερού» στους διψασμένους κατοίκους και επισκέπτες.

Κάθε Σαββατοκύριακο ταξιδεύουν 60-150.000 επισκέπτες κατά τους θερινούς μήνες. Μόνο πέρυσι, κατά το τρίμηνο Ιουνίου – Ιουλίου – Αυγούστου 1964, ταξίδεψαν στον Σαρωνικό 630.713 παραθεριστές...

Μία και πλέον δεκαετία αργότερα, η εφημερίδα «Τα Νέα» φιλοξενεί, τη Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 1978, ρεπορτάζ με τίτλο: «Εταιρεία Λαϊκής Βάσης στην Αίγινα». Με το ρεπορτάζ, το ποτήρι της αγανάκτησης έχει πλέον ξεχειλίσει. Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, μόνον η Αίγινα «δέχεται πάνω από 1 εκατ. επισκέπτες τον χρόνο!». Το νερό φέρνει πλέον προμηθευτής από την Τροιζηνία, έναντι του τιμήματος των 10 εκατ. τον χρόνο και είναι... «ακριβότερο και από το πετρέλαιο», έχει φθάσει τις 51 δραχμές το κυβικό. Ο πρόεδρος της Επαγγελματικής Ένωσης Αίγινας, κ. Πρωτονοτάριος, συνεπικουρούμενος από τον τότε νομαρχιακό σύμβουλο Πειραιά, κ. Μανώλη Μπετενιώτη, δηλώνει ότι το μέλλον της Αίγινας βρίσκεται στη δημιουργία μιας Εταιρείας Λαϊκής Βάσης, που θα αγοράσει και θα δρομολογήσει 2 νέες υδροφόρες συνολικού κόστους 10-15 εκατ., για να καλύψει τη μεταφορά του νερού στην Αίγινα. Υπολογίζεται ότι «η επένδυση θα έχει απόσβεση μέσα σε τρία χρόνια», όπως δηλώνει στα «Νέα» ο κ. Μπετενιώτης. Έναν χρόνο αργότερα, η προχωρημένη εκείνη θέση του κ. Πρωτονοτάριου και της Επαγγελματικής Ένωσης γίνεται ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Αίγινας, με δήμαρχο τον κ. Γιαννούλη. Ο τίτλος στο ρεπορτάζ, και πάλι των «Νέων», τη Δευτέρα 23 Ιουλίου 1979, είναι πανηγυρικός: «Δημοτική Επιχείρηση για να ξεδιψάσει η Αίγινα!». Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, με μια «σημαντική απόφασή του, το Δημοτικό Συμβούλιο Αίγινας αποφάσισε να κηρύξει έκπτωτο τον επιχειρηματία που μετέφερε το νερό από την Τροιζηνία», και ο οποίος άλλωστε τελευταία συνεχώς πίεζε για την υπογραφή ασύμφορων συμβάσεων και την έγκριση αυξήσεων στην τιμή του νερού, απειλώντας μάλιστα κατά την καλοκαιρινή περίοδο –καλή ώρα όπως και τώρα– με διακοπή της παροχής νερού. Η ίδρυση Δημοτικής Επιχείρησης θα ήταν η αρχή της λύσης. Η ιδέα, όπως δηλώνει στα «Νέα» ο κ. Γιαννούλης, ήταν του κ. Μπετενιώτη και η υλοποίησή της θα ανακουφίσει την Αίγινα. Πέντε χρόνια μετά, και ενώ έχει μεσολαβήσει η θεαματική άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, φαίνεται (λέμε… φαίνεται) πως το κλίμα σε ό,τι αφορά τα νησιά του Σαρωνικού έχει αλλάξει ριζικά. Τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου, σε μια ευρεία σύσκεψη του Νομαρχιακού Συμβουλίου Αττικής, παρουσία και του Ανδρέα Παπανδρέου, ανακοινώθηκε ότι έγινε δεκτό το αίτημα του τότε νομάρχη Πειραιά, Ανδρέα Φούρα, και έτσι η ΕΥΔΑΠ θα αναλάβει την υλοποίηση έργων υδροδότησης, για τη μεταφορά νερού σε όλα τα νησιά του Σαρωνικού. «Θα ξεδιψάσουν τα νησιά μας» γράφουν θριαμβευτικά πάλι τα «Νέα», τη Δευτέρα 16 Ιουλίου 1984. Και η εφημερίδα εξηγεί: «Στην Αίγινα με υποθαλάσσιο αγωγό από τη Σαλαμίνα (έργο 400 εκατ. δρχ.), σε Ύδρα και Σπέτσες με υποθαλάσσιο αγωγό από το Μετόχι». Θα πρέπει να ήταν ίσως η πρώτη φορά που ακουγόταν δημόσια η δέσμευση της Πολιτείας για το έργο του υποθαλάσσιου αγωγού υδροδότησης της Αίγινας (και μάλιστα κοστολογημένου), γεγονός που (όπως πιστεύει ο γράφων) έβαλε στο… αρχείο την ομόφωνη απόφαση περί «Δημοτικής Επιχείρησης», αφού ο αγωγός, κατά το κλίμα της εποχής, είχε ήδη μπει στο... αυλάκι. Η ιστορία μας σταματάει εδώ. Πιστεύουμε ότι είναι απολύτως διδακτική και θυμίζει σε εμάς τους παλαιότερους με πόσα ψέματα κυβερνήθηκε τούτη η χώρα. Ποιος να το έλεγε ότι τελικά στην Ελλάδα όλα τα μεγάλα δημόσια έργα θα είχαν μια τόσο απίστευτη «ταρίφα ωρίμανσης χρόνου». Τι να θυμηθούμε; Τη ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου; Πρωτοεξαγγέλθηκε το 1964 επί Γεωργίου Παπανδρέου και υλοποιήθηκε το 2004! Το ΜΕΤΡΟ; Το 1963, και πάλι επί Γ. Παπανδρέου έγινε η πρώτη μελέτη για το θέμα, ενώ το 1965 προέκυψε η μελέτη του Αμερικανού Σμιθ, που επί Χούντας εγκαταλείφθηκε. Η πρώτη γραμμή εγκαινιάστηκε το 2000! Και τόσα άλλα… Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, ότι τώρα ο υποθαλάσσιος της Αίγινας θα προχωρήσει γρήγορα και θα έχει ολοκληρωθεί μέσα σε έναν ορίζοντα 5ετίας, αν όλα πάνε καλά. Το ίδιο και τα άλλα έργα, που, επιτέλους, ξεκόλλησαν: Χερσαία, Κυματοθραύστης, Κυβερνείο και Εϋνάρδειο (ΔΕΗ), καθώς και ο Βιολογικός της Κεντρικής Αίγινας…