Το ρεμπέτικο και οι «μάγκες του Περαία»
Πώς να πιάσεις και να αναλύσεις σε ένα άρθρο την ιστορία του ρεμπέτικου και ειδικότερα στον Πειραιά; Έχουν γραφτεί αμέτρητα άρθρα, βιβλία, έχουν γίνει εκπομπές, και, παρόλο που υπάρχουν αδιαμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα, οι ερμηνείες είναι διαφορετικές. Κι αυτό είναι το πολύ ενδιαφέρον που διαπίστωσα από την έρευνα: Το ρεμπέτικο δεν άφησε εποχή μόνο ως μουσικό, αλλά και ως κοινωνικό φαινόμενο που δεν έγινε ποτέ κατεστημένο στη μουσική μας παράδοση, που επιδέχεται μέχρι και σήμερα πολλών εκδοχών, εγκλήσεων και αντεγκλήσεων, αφορισμών και εναγκαλισμών από μελετητές, ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, κινήματα, ή ακόμα και πολιτικά κόμματα.
Στο πλαίσιο των «Ημερών Θάλασσας» που γιορτάζονται στον Πειραιά 28-31 Μαΐου, διοργανώνεται μεγάλη έκθεση με τίτλο «Ο Πειραιάς στο ρεμπέτικο τραγούδι την εποχή του γραμμοφώνου». Η έκθεση φιλοξενείται σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο, την Πέτρινη Αποθήκη του ΟΛΠ, από την Τρίτη 19 Μαΐου έως την Κυριακή 31 Μαΐου. Περιλαμβάνει φωτογραφικό και ηχητικό υλικό, στίχους, ετικέτες, δίσκους, συλλεκτικές καρτ ποστάλ και άλλο σπάνιο υλικό από το αρχείο του Παναγιώτη Κουνάδη. Ο Παναγιώτης Κουνάδης, συλλέκτης και μελετητής της ελληνικής μουσικής, είναι η ζωντανή βάση δεδομένων που μπροστά της ωχριά κάθε βιβλιογραφία. Είναι ο άνθρωπος που θαυμάζω και στον οποίον καταφεύγω κάθε φορά που έχω κάποιο ερώτημα σχετικά με την ιστορία της ελληνικής μουσικής. Είναι αυτός που θα ανακαλέσει με εκπληκτική άνεση γεγονότα, στίχους, διαλόγους, ατάκες και θα μου τα αναπαραστήσει με το θεατρικό του τρόπο, ενώ παράλληλα θα μου διηγείται για χαρισματικά νέα παιδιά που ασχολούνται με τη μουσική, θα με ρωτάει για τα δικά μου παιδιά ή θα μου εξηγεί τις τεχνικές μαιευτικής που έμαθε στο Παρίσι. Αυτοχαρακτηρίζεται ως «μεταφορέας παλαιών πληροφοριών, ξεχασμένων και χρήσιμων» και με αφορμή την έκθεση αυτή, για την οποία δούλεψε πάνω από 600 ώρες σε υλικό που συγκέντρωνε για 50 χρόνια, μου έκανε την τιμή να χρωματίσει τούτο το άρθρο με τα σχόλια και τις γνώσεις του.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο της Άννας Ρούτση στο elculture.gr
