Τα «κηπόσπιτα» της Βιέννης αντίδοτο στην πανδημία - Ρεπορτάζ του Κώστα Αργυρού
Τα μικρά «εξοχικά» στα προάστια της αυστριακής πρωτεύουσας αποδείχτηκαν ιδανικά καταφύγια για τους ιδιοκτήτες τους κατά την περίοδο της καραντίνας, αλλάζοντας την εικόνα που ήθελε τους ιδιοκτήτες τους να προέρχονται συνήθως από κατώτερα στρώματα
Η ιστορία τους πάει πίσω στις αρχές του 20ου αιώνα. Ηδη το 1903 οι ιδιοκτήτες τους ίδρυσαν τον πρώτο σύλλογό τους σε ένα προάστιο της Βιέννης, με συνδρομές και σχετικά αυστηρούς κανόνες συμπεριφοράς και γειτονίας. Τα «κηπόσπιτα», συνήθως ξύλινα κτίσματα μερικών τετραγωνικών σε μικρούς κήπους στην περιφέρεια της Βιέννης εξαπλώθηκαν γρήγορα στην περιφέρεια της αυστριακής πρωτεύουσας, αποτελώντας συχνά και ένα υποκατάστατο παραθεριστικού προορισμού για τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Χτίστηκαν σε περιοχές που έδωσε ο δήμος στους ιδιοκτήτες τους υπό τη μορφή ενός αιώνιου ενοικίου. Μπορούν δηλαδή να κληρονομηθούν από συγγενείς, αλλά όχι να πουληθούν σε τρίτους.
Αργότερα σε περιόδους κρίσεων και πολέμου λέγεται ότι έσωσαν πολύ κόσμο από την πείνα, αφού οι ιδιοκτήτες τους μπορούσαν να φυτέψουν κάποια λαχανικά, ζαρζαβατικά ή πατάτες και κρεμμύδια για να έχουν κάτι να βάλουν στο φτωχικό τραπέζι. Οι πιο τυχεροί με κάποια μηλιά ή κερασιά μέσα στο μικρό οικόπεδο μπορούσαν να έχουν και φρούτο ως... επιδόρπιο. Σήμερα στην αυστριακή πρωτεύουσα υπάρχουν 38.000 τέτοιοι κήποι και οι ειδικοί εκτιμούν ότι υπάρχει ζήτηση για τουλάχιστον μερικές χιλιάδες ακόμα.( Το ρεκόρ με βάση τον πληθυσμό έχει η Πολωνία με πάνω από 800.000) Κάποιοι έχουν μεγαλώσει τα σπίτια και τα χρησιμοποιούν σχεδόν σαν μόνιμες κατοικίες αν και ο σκοπός τουλάχιστον μέχρι το 1922 όταν και χαλάρωσε η σχετική νομοθεσία δεν ήταν αρχικά αυτός. Σε άλλες χώρες και πόλεις όπως για παράδειγμα το Βερολίνο, η μόνιμη διαμονή σε τέτοιες «εξοχικές» κατοικίες τυπικά δεν επιτρέπεται. Αλλά και εκεί, με δεδομένη την εκτόξευση των ενοικίων οι αρχές κάνουν συχνά τα στραβά μάτια.
Την περίοδο της καραντίνας οι κάτοχοι τέτοιων «κηπόσπιτων» θεωρήθηκαν από τους τυχερούς της υπόθεσης. Κάτι που ανέβασε και άλλο τη ζήτηση για τέτοιους «μικροαστικούς», ιδιόκτητους παραδείσους, που όπως είπαμε νωρίτερα δε μπορούν όμως να πουληθούν στην ελεύθερη αγορά. Θα πρέπει θεωρητικά να επιστραφούν στο Δήμο της Βιέννης, όπως για παράδειγμα σε περίπτωση θανάτου και από εκεί να τα αποκτήσουν οι ενδιαφερόμενοι, που έχουν μπει στη λίστα αναμονής.
Κάποιοι κατέφυγαν στο παλιό και ψιλοπαρατημένο κηπόσπιτο, που είχαν κλήρονομήσει από τη γιαγιά. Aλλοι φρόντισαν να τα ανακαινίσουν ή να τα επεκτείνουν ή απλώς φρόντισαν να τα κάνουν πιο ανθεκτικά για το χειμώνα με μια καλύτερη μόνωση ή ένα πιο σύγχρονο σύστημα θέρμανσης. Σε τελική ανάλυση κανείς δεν ξέρει τι επιφυλάσσει ο επόμενος χειμώνας και ο... κορωνοϊός.
Ακόμα και κάποια νεώτερα ζευγάρια, που παραμένουν στις κανονικές κατοικίες τους στην πόλη τα βρίσκουν ως μια ιδανική «μίνι-απόδραση» για το Σαββατοκύριακο, τουλάχιστον για το διάστημα από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο. Ειδικά για νέες οικογένειες με παιδιά ένας μικρός περιφραγμένος κήπος είναι πολύ καλύτερο περιβάλλον από ένα παιδικό δωμάτιο λίγων τετραγωνικών.
Η πανδημία και η ανάγκη για ενασχόληση με άλλα χόμπυς έκανε επίσης πολύ πιο δραστήριους τους «μικροκαλλιεργητές», όπως επισημαίνουν και οι ιδιοκτήτες καταστημάτων που πουλούν σπόρους, χώμα και είδη κηπουρικής.
Για ορισμένους μάλιστα ίσως αυτό να είναι και ένα είδος δοκιμής για τη «μεγάλη απόφαση» να εγκαταλείψουν οριστικά το αστικό κέντρο και να μετακινηθούν σε κάποια μονοκατοικία στα περίχωρα. Η τάση αυτή παρατηρείται ήδη σε αρκετές μεγαλουπόλεις της Ευρώπης, όπου εργαζόμενοι σε τομείς που ευνοούν την εργασία από το σπίτι, αποφασίζουν ήδη να «μετακομίσουν» μόνιμα προς την περιφέρεια.
