70 χρονών σήμερα ο Μπομπ Ντίλαν

«Με τo να αλλάζεις το πρόσωπο της ποπ µουσικής δεν αλλάζεις υποχρεωτικά και τον µεταβολισµό της. Εγώ δεν άλλαξα τον µεταβολισµό της», λέει ο Μποµπ Ντίλαν, µια πολύ ξεχωριστή περίπτωση της ποπ µουσικής των τελευταίων πενήντα χρόνων. «Αυτό που έκανα ήταν απλά να ανοίξω πολλές πόρτες». Μια από τις πόρτες που άνοιξε ήταν σίγουρα αυτή του σπιτιού του στη Μινεσότα. Την άνοιξε, έφυγε και έριξε πίσω του µαύρη πέτρα. «Ποτέ δεν ήµουν το παιδί που είχε ένα σπίτι, πουµπορούσε να πάρει τολεωφορείο και να γυρίσει. Δεν είµαι περήφανος γι’ αυτό. Αλλά µόνος µου έφτιαξα τον δρόµο µου. Και ο µόνος τρόποςπου το έκανα ήτανεπειδή δεν µ’ ένοιαζε. Αλλά να ‘µαι τώρα εδώ, πρέπει να δεχτώ όλα όσα έκανα και τα µέρη που πήγα και αυτό που έγινα», γράφει στο απόσπασµα από τοβιβλίο του Ρόµπερτ Σέλτον που δηµοσίευσαν οι «Times». Ωστόσο, σίγουρα δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγµα για κάποιον γονιό να ακούει ότι το παιδί του δεν ένιωθε πως κοντά του είχε ένα δικό του σπίτι. Ο πατέραςΑµπε Ζίµερµαν πίστευε πάντως πως το παιδί θα τελείωνε το σχολείο και θα έπιανε δουλειά στην οικογενειακή επιχείρηση επιπλοποιίας. Ο Μποµπ βέβαια είχε αφήσει τις προθέσεις του να φανούν. Δεν καθόταν στο µαγαζί, έφευγε, πήγαινε στο δωµάτιό του να διαβάσει, να γράψει, να ακούσει µουσική. «Ο Μποµπ», έλεγε η µητέρα, η Μπέτι, «στο πάνω δωµάτιο γινόταν σιγά σιγά συγγραφέας. Διάβαζε όποιο βιβλίο έβρισκε, αγόραζε κόµικς που είχαν κάποιο νόηµα, όπως τα “Κλασικά Εικονογραφηµένα”. Περνούσεπολύ καιρό στη βιβλιοθήκη. Δενξέρω ποιοι συγγραφείς του άρεσαν, δενκουβεντιάζαµε γι’ αυτά, απλά µιλούσαµε και γελάγαµε.Ο Μπόµπι µπορούσε να γράψει και να ζωγραφίσει. Ητανκαλλιτέχνης. Πάντα κάτι ζωγράφιζε. Προσπαθήσαµε να τον σπρώξουµεπρος την Αρχιτεκτονική. Τουλάχιστον θα µπορούσε να βγάζει τα προς το ζην. Με εκείνα τα ποιήµατα πρώτα θα πεθάνεις και µετά θα σε ανακαλύψουν – τέτοια του λέγαµε. Τα ποιήµατα που έγραφε στο Γυµνάσιο δεν τα έδειχνε σε κανέναν,µόνο στον πατέρα του και σε µένα. Φοβόµουν µήπως καταλήξει και γίνει ποιητής», έλεγε η µητέρα του. Ελεγε ο ίδιος ότι ήταν ποιητής; ρώτησε ο Σέλτον. «Οχι!» απάντησαν και οι δυο τους µε έµφαση. [...] Διαβάστε όλο το κείμενο στα ΝΕΑ εδώ: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4632331