Το "Ευ Ζην" στον Πόρο
Δύο γυναίκες από τον Πόρο, περιγράφουν στο SM - η κάθε μια με τον δικό της τρόπο - την ζωή τους στο νησί. Εξηγούν το γιατί ο Πόρος, δεν σε κάνει να αισθάνεσαι καθόλου… ναυαγός.
Επιμέλεια & Φωτογραφία Μπάμπης Κανατσίδης
Όταν ταξιδεύεις και έρχεσαι σε επαφή με νέους τόπους, παρατηρείς το τοπίο. Τη φύση, την αρχιτεκτονική. Όταν αυτό που παρατηρείς σου αρέσει, αισθάνεσαι την ανάγκη να φανταστείς το πως βιώνουν την καθημερινότητα τους οι ντόπιοι σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον.
Πως είναι άραγε να βολτάρεις καθημερινά αμέριμνος – ενώ πηγαίνεις στη δουλειά σου - σε κάποιο ασβεστωμένο σοκάκι, ανάμεσα σε φουντωτές βουκαμβίλιες, την ώρα που ο ήλιος δύει. Να καλημερίζεις δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες ανθρώπους κάθε πρωί στον δρόμο. Να ξυπνάς και μέσα σε πέντε λεπτά να βρίσκεσαι σε μια όμορφη παραλία και να κολυμπάς στα κρυστάλλινα νερά της. Να μαζεύεις κυκλάμινα, μαργαρίτες ή παπαρούνες – ανάλογα με την εποχή – στους αγρούς και τα δάση του νησιού. Να ξενυχτάς τα βράδια, παρέα με τους συντοπίτες σου - που εν τω μεταξύ έχουν γίνει και φίλοι σου – και το πρωί να καλημερίζεις ξανά τους ίδιους ανθρώπους.
Το SM ζήτησε από δύο Ποριώτισσες να περιγράψουν την ζωή τους στο νησί. Δύο δυναμικές και δραστήριες γυναίκες, που απολαμβάνουν κάθε στιγμή της καθημερινότητας τους, στον αρχοντικό, καταπράσινο και εύκολα προσβάσιμο Πόρο. Η Ελένη Παύλου, μητέρα πέντε παιδιών, έχει το εργαστήριο υφαντικής «Εργάνη», στο παραδοσιακό στενό της δημοτικής αγοράς και διδάσκει στο Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών Πόρου.
H Κατερίνα Ανδρέου είναι χημικός μηχανικός και μητέρα τριών κοριτσιών. Εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας στον χώρο της υγιεινής & ασφάλειας στην εργασία και στα τρόφιμα, και συνεργάζεται με τον άντρα της σε έργα προστασίας περιβάλλοντος στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ελένη Παύλου: Ο δικός μου Πόρος
Μετά από επτά χρόνια σπουδών και εργασίας στην Αθήνα, η απόφαση να επιστρέψουμε στο νησί που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε ήταν πολύ εύκολη, από τη στιγμή μάλιστα που σκεφτόμασταν να κάνουμε οικογένεια.
Ζώντας λοιπόν εδώ συνειδητά και κατ’ επιλογήν, μπορώ να πω ότι δε μετανιώνουμε καθόλου για αυτό. Λόγω της κοντινής απόστασης με την Αθήνα και το Ναύπλιο δεν έχουμε στερηθεί τα πλεονεκτήματα μιας μεγάλης πόλης -ψυχαγωγία, μόρφωση, ιατρική περίθαλψη- έχουμε όμως αποφύγει όλα τα δυσάρεστα: καυσαέριο, σκουπίδια, χάσιμο χρόνου σε αποστάσεις, ανασφάλεια, νεύρα και κούραση, που προκαλούνται από τις μετακινήσεις.
[caption id="attachment_39195" align="alignnone" width="628"] Η Ελένη Παύλου[/caption]
Τους φίλους μας τους βλέπουμε αρκετά συχνά, ακόμα και αυτούς που ζούνε στην Αθήνα, μια και ένα ταξίδι στον Πόρο, ακόμα και μονοήμερο, είναι γι αυτούς μια ευκαιρία να αναζωογονηθούν και να ξεσκάσουν.
Τα παιδιά μας, από πολύ μικρά, κυκλοφορούν με ασφάλεια, πηγαίνουν μόνα τους στο σχολείο και στις διάφορες δραστηριότητες, πράγμα που τους έχει χαρίσει αυτονομία. Το κυριότερο, έχουν πολλές ευκαιρίες να κοινωνικοποιηθούν με το πιο φυσικό τρόπο και να χαρούν την ηλικία τους.
Οι αποστάσεις εδώ είναι πολύ μικρές, χρειάζομαι το περισσότερο πέντε λεπτά με το ποδήλατο για να βρεθώ από το σπίτι στη δουλειά μου. Το γεγονός ότι όπου κι αν πάω έχω δίπλα μου τη θάλασσα με γεμίζει γαλήνη και με ξεκουράζει αφάνταστα.
Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί τα τελευταία τέσσερα χρόνια κυκλοφορώ στον Πόρο αποκλειστικά με το ηλεκτρικό μου ποδήλατο, το οποίο θεωρώ και το καλύτερο μέσο- γρήγορο, ασφαλές, σε γυμνάζει χωρίς να κουράζεσαι, δεν επιβαρύνει το περιβάλλον και πέρα από το κόστος της αγοράς του δεν έχει κανένα άλλο έξοδο. Αγαπημένη διαδρομή με το ποδήλατο είναι ο δρόμος για το Νεώριο, ιδίως τα χειμωνιάτικα απομεσήμερα. Αγαπημένο μονοπάτι είναι αυτό των Αγίων Αναργύρων, που διασχίζει τον οικισμό της Σφαιρίας από ψηλά και μπορεί να περπατηθεί εύκολα από όλες τις ηλικίες.
Αυτό που απολαμβάνω ζώντας εδώ είναι μικρές στιγμές ευτυχίας που βασίζονται σε πολύ απλά πράγματα. Η θέα της ανθισμένης αμυγδαλιάς, που σηματοδοτεί την Άνοιξη, και ας βαστάει ακόμα ο χειμώνας. Η αναμονή γα το πρώτο κυκλάμινο. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Τα όψιμα μπάνια του Οκτώβρη, καμιά φορά με βροχή. Οι γλυκές χειμωνιάτικες λιακάδες, που σε καλούν να λιαστείς παρέα με τις γάτες του λιμανιού. Ο πρωινός καφές στην πλατεία, την ώρα που ξυπνάει η αγορά.
Οι καλημέρες που θα πεις καθημερινά και η ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής σε ένα κέρασμα ή μια γλυκιά κουβέντα. Τα μυστικά μέρη για να απολαύσεις το Αυγουστιάτικο φεγγάρι, μακριά από τη φασαρία του καλοκαιριού. Το πολύχρωμο πλήθος, οι καινούριες γνωριμίες, οι γνώσεις, οι εμπειρίες και τα ταξίδια που κάνεις χωρίς να χρειαστεί να φύγεις μακριά. Μια σωστή δόση κοσμοπολιτισμού και ηρεμίας. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την μοναδική φύση του νησιού μας, όπου το πεύκο αγκαλιάζει τη θάλασσα, δίνουν στη δική μου ζωή αλλά και στην οικογένειά μου την ποιότητα που πάντα ήθελα.
Κατερίνα Ανδρέου: Επιστροφή στο μέλλον στη φύση!
Όταν στην ηλικία των δεκαπέντε χανόμουν στα δάση του νησιωτικού και του χερσαίου Πόρου, προσπαθώντας «να γίνω ένα με τη φύση» (και απορούσα γιατί δεν το κατάφερνα), δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο ήδη ενσωματωμένη της ήμουν τότε, περνώντας αναγκαστικά μια μαρτυρική εφηβεία σε έναν τόσο μικρό και αποκεντρωμένο τόπο…
Μετά από δεκαεννιά χρόνια στην Αθήνα και φλασάκια σε διάφορες μεγαλουπόλεις του εξωτερικού, με τη φύση να αποτελεί extreme sport για τους ψαγμένους του σαββατοκύριακου, και extravagant project για τους ψαγμένους της αστικής καθημερινότητας, η φαντασία μου δεν αρκούσε για να προσεγγίσω το προφανές.
[caption id="attachment_39196" align="alignnone" width="628"] Η Κατερίνα Ανδρέου[/caption]
Στον ακόμα μικρό και αποκεντρωμένο μου Πόρο του σήμερα, πίσω στο μέλλον που ξετυλίγεται στον παιδικό μου χώρο, για τα δικά μου παιδιά και τα παιδιά των παιδικών φίλων, ένα παράλληλο σύμπαν που θα μπορούσε ή δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν μια ή δυο ή τρεις επιλογές είχαν γίνει διαφορετικά, παρακολουθώ και εμπεδώνω.
Παρακολουθώ τη λύσσα της θάλασσας τη νύχτα να δαμάζεται από το ξημέρωμα, και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Παρακολουθώ τις κόρες να πηγαινοέρχονται πεζή παντού, και ανακουφίζομαι. Παρακολουθώ τον εαυτό μου να τρέχει τον τουρκόδρομο πάνω απ' τη θάλασσα στο τέταρτο που έχει σχεδόν κάθε πρωί μετά τα σχολεία και πριν τη δουλειά, και ζηλεύω τη χλιδή της στιγμής μου.
Παρακολουθώ την Ελπίδα να ταΐζει ψάρια, πουλιά, γάτες, σκυλιά, με τα ψίχουλα του πρωινού κουλουριού της, και τσαντίζομαι με τις εύλογες βεβαίως πινακίδες που απαγόρεψαν στις μεγάλες μου κόρες να ταΐσουν τα ζωάκια της μωρουδιακής τους ηλικίας στα θεματικά πάρκα. Ανταμείβονται αναδρομικά οι τυχερούλες, υιοθέτησαν ατύπως τον Harley, ένα όμορφο μπασταρδόσκυλο που εγκαταλείφθηκε μάλλον πρόσφατα, και κυκλοφορούν με σκυλοτροφή στην τσέπη, στο σχολείο, στη γυμναστική, στην πλατεία, καθώς η εμβέλεια στην οποίαν αναπτύσσεται ο σκύλος είναι όση και οι κόρες, λόγω φυσικού περιορισμού.
Παρακολουθώ την Άννα με την ομάδα γυμναστικής του ολοημέρου, να πεζοπορούν στους λόφους, τα δασάκια και τις παραλίες γύρω απ΄το σχολείο, μέσα σε ένα σχολικό σαρανταπεντάλεπτο. Παρακολουθώ την επιτέλους επίσκεψη στο περιβόλι με τις παρατημένες ελιές, και για φαντάσου, φέτος θα φάμε λάδι από τον πάλαι ποτέ κόπο των πρεσβυτέρων. Αφού φάγαμε τα ρόδια, τα λεμόνια και τα πορτοκάλια της αυλής, που ούτε τον κόπο να τα κλαδέψουμε δεν κάναμε, άχρηστοι μικροαστοί, αλλά αυτά μας κάνανε τη χάρη.
Και σκέφτομαι, είτε ταΐστηκα αφειδώς με αστικές χλιδές τα προηγούμενα δεκαεννιά χρόνια, και για αυτό δεν μου λείπουν, είτε πάντα μέσα μου διατηρήθηκα χωρίς να το ξέρω εκ πεποιθήσεως επαρχιωτάκι… Για φαντάσου. Αν αναλογιστώ τη φρενίτιδα με την οποία έφυγα προς το κέντρο, είναι αδιανόητο.
Όπως και να χει, επιστρέφοντας στο μέλλον που υποτίθεται ότι θα γνώριζα καλύτερα από οτιδήποτε, αφού αναπτύσσεται στο γνωριμότερό μου σκηνικό, δεν ζω σχεδόν τίποτα κατ’ αντιστοιχία, και δεν μπορώ να ανασύρω κανένα ανάλογο βίωμα. Είτε ο (0-18)χρονος υποδοχέας διέφερε ριζικά από τον παρόντα, οπότε οι προσαρτώμενες εμπειρίες είναι σχεδόν αλληλο-αποκλειόμενες, είτε το υποσυνείδητο διατηρεί ζωντανά τα στοιχεία εκείνα που απέκτησαν σημασία στην εκάστοτε πραγματικότητα, και λογικά, λόγω ηλικιακού χάσματος, δεν αντιστοιχούν.
Δεν είναι ότι δεν θυμάμαι, θυμάμαι εκνευριστικά πολλές λεπτομέρειες. Είναι το κλισεδάκι ότι δεν τα αξιολογούσα καταλλήλως. Είναι λίγο οδυνηρό να υποθέσω όμως ότι και τα δικά μου παιδιά δεν αξιολογούν καταλλήλως, και εις μάτην το βίωμα.
Και το κλισεδάκι του επιλόγου, το βίωμα δεν είναι ποτέ μάταιο, και για την περίπτωσή μου μάλλον υπερβάλω αν θεωρήσω ότι η οικειοθελής και ευπρόσδεκτη ενσωμάτωση στη φύση του μικρού και ασήμαντου τοπίσκου μου του σήμερα, είναι τυχαία. Μαζέψτε λοιπόν κορούλες, και τι θα τα κάνετε βλέπουμε.
