Οι φασίστες εξήγγειλαν ότι μετά την κατάληψη της ιταλικής πρωτεύουσας, θα έδιναν τέλος στην πάλη των τάξεων, ώστε η χώρα να διεκδικήσει τη θέση που της αρμόζει στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.

Ο Μουσολίνι ερχόταν ως επαναστάτης να σαρώσει το υπάρχον πολιτικό σύστημα το οποίο αποφάσισε, όχι μόνον να μην συγκρουσθεί με τους φασίστες, αλλά να τους εντάξει στην κανονικότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Έτσι, όταν βρισκόταν στα προάστια της Ρώμης, ο Μουσολίνι πήρε πρόσκληση από τον βασιλιά Βιτόριο Εμανουέλε, που του έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, η οποία σε λίγες μέρες πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή. 

Η πολιτική της αποδραματοποιήσης και του κατευνασμού φαινόταν να έχει θριαμβεύσει, η ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία, που πρόσφατα είχε απορροφήσει στην κανονικότητα και στην εθνική ενότητα την πάλαι ποτέ επαναστατική σοσιαλδημοκρατία, εξημέρωνε χωρίς πολλές δυσκολίες την «επαναστατική» ακροδεξιά.

Παρόμοιο σκηνικό στήθηκε στο Βερολίνο, έντεκα χρόνια αργότερα, με τα κόμματα της κοινοβουλευτικής δεξιάς να καταγράφουν ως δικό τους θρίαμβο την απόφαση του Χίτλερ να είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης συνασπισμού, στην οποία το Ναζιστικό Κόμμα είχε μόλις δύο υπουργούς! 

Εξυπακούεται ότι το 2022 δεν μπορεί να ερμηνευθεί με τα δεδομένα του 1922 και του 1933. 

Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι από την Στοκχόλμη και τους Σουηδούς Δημοκράτες, και το Παρίσι και την Λεπέν, μέχρι την Ρώμη και την Μελόνι, η πλειοψηφία των αναλυτών προεξοφλεί ότι η κανονικότητα -ή μάλλον η κανονικοποίηση- της άκρας δεξιάς μπορεί να θεωρείται ως δεδομένη.

Όταν τον Οκτώβριο του 1922 ο Μουσολίνι σχημάτισε κυβέρνηση, ο ευρωπαϊκός Τύπος της εποχής και κυρίως οι συστημικές εφημερίδες, χαιρέτισαν την κοινοβουλευτική εξημέρωση του PNF, ως διασφάλιση της σταθερότητας στην Ιταλία. Η συνέχεια έδειξε με δραματικό τρόπο πόσο έξω έπεφταν.

ΠΗΓΗ: KReport