Κλοπή-μυστήριο: Ριφιφί για έργα τέχνης στην Ύδρα
Βασίλης Γούλας
Κλοπή-μυστήριο κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες από το σπίτι του Ελληνα ζωγράφου Γιώργου Μαυροΐδη στην Υδρα απασχολεί εδώ και ημέρες τις αστυνομικές αρχές του νησιού. Η Αστυνομία κάτω από άκρα μυστικότητα διεξάγει έρευνα για τους δράστες της κλοπής τριών πινάκων, για την οποία τους ενημέρωσε η κόρη του αείμνηστου καλλιτέχνη.
Η κυρία Γιάννα Μαυροΐδη, με ανάρτησή της στις 19 Ιουλίου, ανέφερε ότι τρία έργα του πατέρα της κλάπηκαν από το σπίτι του στην Υδρα. «Παρακαλώ όποιος αντιληφθεί οτιδήποτε σχετικά να ειδοποιήσει την Αστυνομία.
Η κυρία Γιάννα Μαυροΐδη, με ανάρτησή της στις 19 Ιουλίου, ανέφερε ότι τρία έργα του πατέρα της κλάπηκαν από το σπίτι του στην Υδρα. «Παρακαλώ όποιος αντιληφθεί οτιδήποτε σχετικά να ειδοποιήσει την Αστυνομία.
Επίσης, οποιοσδήποτε έχει τα έργα στην κατοχή του θεωρείται κλεπταποδόχος», έγραψε χαρακτηριστικά στα social media συνοδεύοντας την έκκλησή της με φωτογραφίες από τα τρία σπουδαία έργα του πατέρα της. Πρόκειται για τα «Αννα Σαράντη» (1960), «Κοιτάει μέσα» (1991) και «Αριστούργημα» (1985), τα οποία δεν έχουν βρεθεί ακόμα.
Το περίεργο περιστατικό κλοπής έχει προβληματίσει την τοπική κοινωνία, η οποία αναμένει τα αποτελέσματα των ερευνών της Αστυνομίας. Η κυρία Μαυροΐδη, μιλώντας στο «ΘΕΜΑ», ανέφερε ότι οι τρεις πίνακες κλάπηκαν από το σπίτι του πατέρα της πριν από αρκετές ημέρες και μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί, ενώ στο σπίτι δεν βρισκόταν κανείς.
Σύμφωνα με κατοίκους του νησιού, εκείνος -ή εκείνοι- που το έκανε σίγουρα ήξερε και πού να τους βρει, αλλά και την αξία τους. Οι έρευνες μάλιστα της Αστυνομίας στρέφονται σε ανθρώπους που γνώριζαν το σπίτι, αλλά και σε άτομα του περιβάλλοντός τους.
Σύμφωνα με κατοίκους του νησιού, εκείνος -ή εκείνοι- που το έκανε σίγουρα ήξερε και πού να τους βρει, αλλά και την αξία τους. Οι έρευνες μάλιστα της Αστυνομίας στρέφονται σε ανθρώπους που γνώριζαν το σπίτι, αλλά και σε άτομα του περιβάλλοντός τους.
Το σπίτι στην Υδρα ήταν από τα αγαπημένα του Γιώργου Μαυροΐδη στο οποίο περνούσε τα καλοκαίρια του έως το 2003, όταν έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών. Γνώρισε το όμορφο νησί του Αργοσαρωνικού και το ερωτεύτηκε με αφορμή το φιλόξενο σπίτι του Χατζηκυριάκου-Γκίκα που είχε εκεί. «Το σπίτι μου στην Υδρα το απέκτησα το 1960. Είχα πάει στην Υδρα στο παρελθόν, αλλά όταν οι συνθήκες ωρίμασαν απέκτησα το σπίτι αυτό. Η Υδρα μού αρέσει. Μ’ αρέσει αισθητικά. Με αγγίζει ως τόπος ψυχικά. Με επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα στη ζωή και το έργο μου», είχε πει σε συνέντευξή του ο ζωγράφος και ακαδημαϊκός.
Όπως μάλιστα είχε επισημάνει, εκεί δεν εργαζόταν γιατί πήγαινε τα καλοκαίρια, αλλά έργα του κοσμούσαν το σπίτι. «Στην Υδρα πηγαίνω τα καλοκαίρια και το καλοκαίρι μ’ επηρεάζουν άσχημα ο καιρός, η ζέστη, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να εργαστώ. Δεν φταίει η Υδρα. Ωστόσο οι εικόνες, οι σκέψεις, οι σχέσεις, οι άνθρωποι επηρεάζουν τη δουλειά μου», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Ζωγραφίζω από μικρό παιδί και τα έργα μου πιστεύω πως γίνονται για να μιλούν για τη ζωή ζωγραφικά. Τα περιστατικά και οι περιπέτειες μιας μακράς ζωής πρέπει να γίνουν ένα με τη ζωγραφική μου προσπάθεια, όπως και λίγα πρόσωπα, άντρες και γυναίκες, που τα θυμάμαι πάντα με αγάπη σαν όνειρα απραγματοποίητα γιατί έτσι είναι η ζωή».
Με αυτόν τον τρόπο περιέγραφε μια πτυχή της σχέσης του με τη ζωγραφική ο ευπατρίδης Γιώργος Μαυροΐδης. Η καταγωγή του ζωγράφου και ακαδημαϊκού αγκαλιάζει τα άκρα του Ελληνισμού. Ο πατέρας του Γκαστόν Μαυροΐδης ήταν Κύπριος και η μητέρα του Ζωή Θεοχάρη από τη Λευκάδα.
Όπως μάλιστα είχε επισημάνει, εκεί δεν εργαζόταν γιατί πήγαινε τα καλοκαίρια, αλλά έργα του κοσμούσαν το σπίτι. «Στην Υδρα πηγαίνω τα καλοκαίρια και το καλοκαίρι μ’ επηρεάζουν άσχημα ο καιρός, η ζέστη, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να εργαστώ. Δεν φταίει η Υδρα. Ωστόσο οι εικόνες, οι σκέψεις, οι σχέσεις, οι άνθρωποι επηρεάζουν τη δουλειά μου», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Ζωγραφίζω από μικρό παιδί και τα έργα μου πιστεύω πως γίνονται για να μιλούν για τη ζωή ζωγραφικά. Τα περιστατικά και οι περιπέτειες μιας μακράς ζωής πρέπει να γίνουν ένα με τη ζωγραφική μου προσπάθεια, όπως και λίγα πρόσωπα, άντρες και γυναίκες, που τα θυμάμαι πάντα με αγάπη σαν όνειρα απραγματοποίητα γιατί έτσι είναι η ζωή».
Με αυτόν τον τρόπο περιέγραφε μια πτυχή της σχέσης του με τη ζωγραφική ο ευπατρίδης Γιώργος Μαυροΐδης. Η καταγωγή του ζωγράφου και ακαδημαϊκού αγκαλιάζει τα άκρα του Ελληνισμού. Ο πατέρας του Γκαστόν Μαυροΐδης ήταν Κύπριος και η μητέρα του Ζωή Θεοχάρη από τη Λευκάδα.
Ο γενάρχης της οικογένειάς του Ιωάννης Λοΐζου Μαυροΐδης ήταν Επτανήσιος που εγκαταστάθηκε στη Λάρνακα τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Για περίπου έναν αιώνα η οικογένειά του πρωτοστάτησε σε ποικίλες επιχειρηματικές δραστηριότητες που είχαν να κάνουν με το εμπόριο τη ναυτιλία και τις ασφάλειες.
Ο Γιώργος Μαυροΐδης γεννήθηκε στον Πειραιά στις 15 Σεπτεμβρίου του 1912, αλλά τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη Λάρνακα. «Μεγάλωσα κοντά στη θάλασσα ίσαμε τα 12 μου χρόνια, στη Λάρνακα, που δεν υπάρχει πια παρά σαν όνειρο των παιδικών μου χρόνων», θυμόταν ο ίδιος.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στα Νομικά και στις Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, γνώρισε τον Γιάννη Τσαρούχη με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις. Το πτυχίο της Νομικής λειτούργησε ως στυλοβάτης στα πρώτα χρόνια της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας.
Το 1946 εισήλθε στο Διπλωματικό Σώμα. Την ίδια χρονιά ταξίδεψε στην Αίγυπτο, όπου παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα Θωμαΐδη, με την οποία απέκτησαν μία κόρη, τη Γιάννα Μαυροΐδη. Η δημόσια θέση που εξασφάλισε από το Σώμα τού έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει αρκετά, με αποτέλεσμα να έρθει σε επαφή με ανθρώπους της υψηλής τέχνης που καθόριζαν την εποχή του.
Απ’ όλα τα ταξίδια του ρουφούσε σαν σφουγγάρι όλα εκείνα τα υλικά που ήταν χρήσιμα για την καλλιτεχνική του ανάπλαση. «Η ζωγραφική δεν μαθαίνεται, αντιθέτως μαθαίνονται όσα έχουν σχέση με τη ζωγραφική», έλεγε ο ίδιος.
Το 1959 αποχώρησε από το Διπλωματικό Σώμα, εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής Ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και η σχέση του με την τέχνη ισχυροποιήθηκε με την παρουσίαση της δουλειάς του σε αρκετές εκθέσεις εντός και εκτός ελληνικών συνόρων. Την περίοδο 1975-1977 διατέλεσε διευθυντής και αργότερα ο πρώτος πρύτανης της σχολής.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στα Νομικά και στις Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, γνώρισε τον Γιάννη Τσαρούχη με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις. Το πτυχίο της Νομικής λειτούργησε ως στυλοβάτης στα πρώτα χρόνια της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας.
Το 1946 εισήλθε στο Διπλωματικό Σώμα. Την ίδια χρονιά ταξίδεψε στην Αίγυπτο, όπου παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα Θωμαΐδη, με την οποία απέκτησαν μία κόρη, τη Γιάννα Μαυροΐδη. Η δημόσια θέση που εξασφάλισε από το Σώμα τού έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει αρκετά, με αποτέλεσμα να έρθει σε επαφή με ανθρώπους της υψηλής τέχνης που καθόριζαν την εποχή του.
Απ’ όλα τα ταξίδια του ρουφούσε σαν σφουγγάρι όλα εκείνα τα υλικά που ήταν χρήσιμα για την καλλιτεχνική του ανάπλαση. «Η ζωγραφική δεν μαθαίνεται, αντιθέτως μαθαίνονται όσα έχουν σχέση με τη ζωγραφική», έλεγε ο ίδιος.
Το 1959 αποχώρησε από το Διπλωματικό Σώμα, εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής Ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και η σχέση του με την τέχνη ισχυροποιήθηκε με την παρουσίαση της δουλειάς του σε αρκετές εκθέσεις εντός και εκτός ελληνικών συνόρων. Την περίοδο 1975-1977 διατέλεσε διευθυντής και αργότερα ο πρώτος πρύτανης της σχολής.
Πηγή: protothema.gr
