ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ο Διονύσης Σαββόπουλος μας ταξιδεύει στον δικό του Σαρωνικό

Ο αγαπημένος Νιόνιος θυμάται τα νεανικά του καλοκαίρια σε Ύδρα, Πόρο, Σπέτσες, Αίγινα, Σαλαμίνα, καθώς και τις θρυλικές παρέες που γράψαν ιστορία...  Της Μαρίας Μαρκουλή Ποδηλατάδες, μυρωδιές ψωμιού και θάλασσας, βόλτες σε γλυκούς γιαλούς και θρυλικές παρέες, αξέχαστες επιστροφές και, φυσικά φιστίκια Αιγίνης. Ο Διονύσης Σαββόπουλος μας ταξιδεύει στον δικό του Σαρωνικό. Μοναδικά, ωραία, "σαββοπουλικά", που, πριν καταλάβεις πως, έχεις ήδη σαλπάρει. Τα τραγούδια του - βλέπεις- κρύβουν νησιά, ταξίδια και ολόκληρα καλοκαίρια μας. "Μα τα νησιά είναι σαν άστρα" λέει. "Αυτόφωτος κόσμος το καθένα τους. Δεν διασχίζεις το διάστημα, αλλά τη θάλασσα, για να πας. Η διαφορά; Ότι τα νησιά μας είναι φωτεινά νύχτα μέρα". Και έτσι ξεινήσαμε. Δεκαεννιά χρονών και είχα πρωτοέρθει στην Αθήνα. Το πρώτο νησί του Σαρωνικού που επισκέφθηκα ήταν η Ύδρα, με τη χορωδία του Συλλόγου Φίλων Ελληνικής Μουσικής, καλεσμένοι να τραγουδήσουμε, 25 Μαρτίου 1964. Τελευταία στιγμή αρρώστησε ο μαέστρος και η χορωδία ανέθεσε σ' εμένα να τη διευθύνω. Φαίνεται πως τα πήγα καλούτσικα και ο πρόεδρος μου ανέθεσε να είμαι εγώ πλέον ο διευθυντής της χορωδίας, στην επιστροφή στο πλοίο. Καταχάρηκα. Βγήκε και ένα ακορντεόν και αρχίσαμε να τραγουδάμε όλοι πάνω στο κατάστρωμα. Ποτέ επιστροφή δεν υπήρξε τόσο ευτυχής. Να πάμε διακοπές.  Πρώτη φορά έκανα διακοπές με τη σύζυγο και το παιδάκι μας τότε, στο υπέροχο "Ξενία" του Πόρου, που το 'χε φτιάξει ο αξέχαστος Άρης Κωνσταντινίδης. Ήμαστε οι νεότεροι του ξενοδοχείου και καθώς είχα βγάλει τα πρώτα μου τραγούδια, με αντιμετώπιζαν με μεγάλη συμπάθεια. Μείναμε περίπου μια εβδομάδα, αλλά μας άρεσε τόσο, που νοικιάσαμε σπιτάκι στο Νεώριο πάνω στη θάλασσα. Πήγαινα κάθε πρωί με τη βαρκούλα στο λιμάνι, για να πάρω ψωμί από το φούρνο και επέστρεφα. Μου είχε μείνει αξέχαστη η διαφάνεια της θάλασσας και η μυρωδιά του ζεστού ψωμιού. Και μετά τον Πόρο, που; Α, βέβαια! Είχαμε κάνει ωραιότατες διακοπές στην Αίγινα! Είχαμε νοικιάσει δίπλα από το σπίτι του Νίκου Καζαντζάκη. Μάλιστα με παρότρυνση του φίλου και μόνιμου κατοίκου Πέτρου Μοροζίνη, προσπάθησα να αγοράσω λίγο παραμέσα ένα ωραίο σπίτι με λεμονιές, όπου κατοικούσε κάποτε ο Άγγελος Σικελιανός. Δεν τα κατάφερα όμως... Από την Αίγινα ευχαριστήθηκα πολύ τις ποδηλατάδες. Ποδηλατούσες, δεξιά έδυε ο ήλιος και αριστερά ταυτόχρονα ανέτειλε η πανσέληνος. Πρέπει όμως να κάνω ιδιαίτερη μνεία στο νησί των Σπετσών. Φτάσαμε στις Σπέτσες. Το καλοκαίρι του '65 ήμουν άστεγος, άνεργος, δεν είχα που την κεφαλή κλίνη... Λέω, δεν γίνεται, δεν βγαίνει τίποτα. Μου 'ρχεται πρόσκληση όμως να βγάλω μεροκάματο ως κιθαρωδός στο κλαμπ "Καρνάγιο" των Σπετσών, στο παλιό λιμάνι. Πήγα και είχα σουξέ - για πρώτη φορά έπαιζα τα τραγούδια μου. Ερχόταν κόσμος, κυρίως νεολαία, των παραθεριστών... Τα τραγούδια μου προβάλανε αξίες που ήταν αντίθετες του καταναλωτισμού, ενώ εκείνα τα παιδιά ήταν πλούσιων αστικών οικογενειών, αλλά σαν νέοι - με σπουδές έξω κι ανοιχτά μυαλά - εκτίμησαν τη νεανικότητα των τραγουδιών και το καλλιτεχνικό τους ενδιαφέρον. Στο "Καρνάγιο" των Σπετσών έρχονταν ο Χατζιδάκις, η Μελίνα, ο Ντασέν, ο Βασιλικός... Πριν από μερικά χρόνια έμεινα για λίγες μέρες στο γοητευτικό "Ποσειδώνιο", το οποίο είναι σαν τα ξενοδοχεία των Καννών. Εκεί, καθώς χάζευα, νόμιζα ότι έβλεπα τον εαυτό μου 20 χρονών να περνάει και να μου χαμογελάει... Τότε - το '64- έλεγα "θα αξιωθώ κάποτε να διανυκτερεύσω εδώ;". ... Κι άλλες παρέες.  Τα παλιά χρόνια στον Πόρο είχα και τη συντροφιά του Γ.Π. Σαββίδη, του καθηγητή, ο οποίος με πήγαινε σε μέρη που δεν τα ήξερε ο κόσμος. Γλυκούς γιαλούς. Παντού υπάρχουν, άμα ψάξεις. Επίσης στην Αίγινα, θυμάμαι, θαύμαζα τις παρέες των μεγαλυτέρων - ήμουν τότε της προσκολλήσεως. Ήταν εκεί ο μακαρίτης ο Μόραλης, ο Καπράλος ο γλύπτης, ο Νικολάου ο ζωγράφος... Η πρώτη φορά που αισθάνθηκα τη μαγεία του Σαρωνικού ήταν στη Σαλαμίνα. Πηγαίναμε με το Μάνο Λοΐζο και τη Μάρω Λήμνου, απομεσήμερο για σαρδελίτσα και ουζάκι και γυρνούσαμε πριν δύσει ο ήλιος. Α ναι, κι αυτό: Μικρός, που λες, άκουγα "φιστίκι Αιγίνης" και μου φαινόταν σα να άκουγα "φιστίκι εγίνης"... Φιστίκι έγινες δηλαδή...

Διαβάστε επίσης