Αχ πατρίδα μου γλυκειά...
Χρονογράφημα του Νίκου Σάνση
Όταν πρώτο άκουσα αυτό το νοσταλγικό τραγούδι με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη δεν ξερω γιατί, δάκρυσα μα και ακόμα δακρύζω.
Ετσι, με έναν καλό φίλο χθες βραδυ, Νικο και αυτόν, πιάσαμε την κουβέντα. Καναμε μια αναδρομή σε αυτή την φορτωμένη από γεγονότα, τραγωδιες, πτωχευσεις, πατρίδα.Στα 400 χρόνια που ο Γραικός γδαρθηκε από Τούρκους Ενετους και παει λέγοντας. Και μετά για για τα 153 χρόνια, δηλαδή από το 1821 εως το 1974. Γιατι κακα τα ψεματα ουσιαστικά είμαστε ελεύθεροι χωρις μεγαλα επώδυνα γεγονότα τα τελευταία, μετα το 1974, χρόνια,Με αναπτυξη με πρόοδο με καποια έστω υπόσταση, χωρις βεβαια να σταματουν οι γυρω εντασεις π.χ. Τουρκικό, Κυπριακο, Μακεδονικό κλπ. και την τελευταία οικονομικη κριση 10 χρόνια τωρα. Καναμε μια αναδρομή στις τόσες πτωχεύσεις και στους δανεισμούς. Καναμε μια αναδρομή στους τόσους πολέμους. Στους εμφυλίους, και ειδικά στον τραγικό που ακόμα μας σημαδευει του 1946 εως 1949. Καναμε μια αναδρομή στα τοσα κινήματα και δικτατορίες που παραχαραξαν θετικά ή αρνητικά την ιστορία. Στις εξορίες και στην μεταναστευση χαρακτηριστικά δύσκολων στιγμών για χθεσινους καθημερινούς ανθρώπους, λόγιους και ανησυχα νειάτα. Καναμε μια αναδρομή στις μεγαλες πολιτικές προσωπικότητες που πέρασαν και προσφεραν, όπως Τρικούπης, Βενιζέλος Καραμανλής Παπανδρεου. Μα και σε αυτές που τον πόνεσαν και τον έβλαψαν.
Καναμε μια αναδρομή στην κατάρα που λεγότανε ξενόφερτη μοναρχία που τοσο παίδεψε αυτην την χωρα.
Τολμήσαμε και αγγίξαμε τον σκοτεινό και συμβιβαστικό στα δυσκολα για την πατριδα χρόνια ρόλο της εκκλησίας σε ένα λαό με τόσο θρησκευτικό πάθος.
Και καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως πάντοτε ήμασταν ένα μικρό έθνος παρασυρμένο από στραγγαλιστικές επιρροές των μεγάλων δυνάμεων. Ποτέ μόνοι ελεύθεροι, με υπόσταση με αυτάρκεια δυνάμεων, με περισυλλογή και αποτελεσματικότητα. Μια πορεία με τεθλασμένες γραμμές επηρεασμένη πιθανόν και από τον ατίθασο αυτό χαρακτήρα μας, που έχει μερίδα ευθύνης. Όμως αυτό το μικρό κομμάτι ποτέ δεν έμεινε μόνο ήρεμο με κανόνες σωστούς από την αρχή για να προκόψει, να σταθεί στα πόδια του.
Και αναρωτιώμαστε τι χρώμα πρέπει να έχει το αυριανό ξημέρωμα για να ξαναχαμογελάσουν τα χείλη τα δικά μας, μα κυρίως πια αυτά των παιδιών μας.
