«Τα ΜΜΕ εντέλλονται να ενημερώνουν την κοινωνία ελλιπώς...»
«Όποτε το κεφάλαιο έχει πρόβληµα, κρύβει τα λεφτά, δηµιουργεί κρίση, εντάσεις και πολέµους». Ο Σταµάτης Κραουνάκης δίνει µε τον ευθύβολο λόγο του τη δική του θεώρηση για την κρίση, πίνοντας καφέ στο λιµάνι της Αίγινας. Συνέντευξη στην Άβετ Σφακιανάκη
Λίγοι καλλιτέχνες γεννήθηκαν για να υπηρετήσουν πραγματικά την τέχνη τους, και ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ένας από αυτούς. Πολύπλευρο ταλέντο, επί 35 χρόνια κυριαρχεί στην ελληνική μουσική σκηνή με τραγούδια που όλοι αγαπούν με το πρώτο άκουσμα, με το πηγαίο χιούμορ του, με τις ευαισθησίες του.
Ο Σταμάτης στην Αίγινα. Ασφαλώς δεν ήταν η πρώτη φορά, καθώς ο δημοφιλής καλλιτέχνης έχει περάσει στο νησί τα καλοκαίρια της εφηβείας του και έκτοτε –ως αιώνιος έφηβος άλλωστε– έρχεται και ξανάρχεται. Τον συναντήσαμε στο καφέ-μπαρ «Ρέμβη» να απολαμβάνει τον καφέ του, με θέα τα ψαροκάικα, και η κουβέντα –όπως συμβαίνει όταν έχεις απέναντί σου ένα τόσο σκεπτόμενο πρόσωπο– δεν ήταν δυνατόν να μη στραφεί στην επικαιρότητα.
«Θα σας πω τι συμβαίνει ακριβώς εδώ και 2.500 χρόνια. Όποτε το κεφάλαιο έχει πρόβλημα, κρύβει τα λεφτά, δημιουργεί κρίση, εντάσεις και πολέμους. Να φύγουν μερικοί πληθυσμοί από τη μέση, να ξαναπλακώσουν οι εργολάβοι του πόνου, να χτίσουν ξανά τα χωριά, να ξαναβάλουν σε μικρότερα διαμερίσματα τα ηττημένα εργατικά χέρια, που θα πουλιούνται φθηνότερα μετά τους πολέμους, να ξαναδουλέψουν μερικές δεκαετίες, αφού έχουν πληρώσει με ανθρώπινο αίμα. Αυτό τον ρόλο παίζει και η Ελλάδα από το 1821 και μετά».
Αυτή τη στιγμή ο λαός μας φέρεται σοφά. Συσσωρεύει θυμό και κάνει υπομονή. Θα πρέπει όμως να κατανικήσει την τεμπελιά του, να σταματήσει τους φραπέδες και τα καφενεία, και να ασχοληθεί με τον τόπο του σοβαράΟ Σταμάτης όπως τον ξέρουμε. Αυθόρμητος, τα λέει έξω από τα δόντια, χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος. Το ίδιο πάθος που χαρακτηρίζει τις μουσικές του – είτε πρόκειται για θεατρικές παραστάσεις είτε για τηλεοπτικές σειρές είτε για τα αθάνατα τραγούδια του. «Ακόμα πληρώνουμε στη γαλλική κυβέρνηση από το ελληνικό μονοπώλιο λεφτά για το “δυστυχώς, επτωχεύσαμεν του Τρικούπη”. Ο μπαμπάς Παπανδρέου αυτή την ημερίδα έτρεξε από την ώρα που ανέλαβε, και η Ν.Δ., αφού έφαγε ό,τι έφαγε, παριστάνει αυτή τη στιγμή το ωχρό φάντασμα μιας αντιπολίτευσης. Και, αν κοιτάξεις τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, είναι ψιλοφοβισμένοι, εντεταλμένοι υπάλληλοι μιας διεθνούς συνωμοσίας...» Οι μελωδίες του κάνουν τις καρδιές να λιώνουν. Σε απόλυτη συμφωνία με τον στίχο της αγαπημένης του φίλης Λίνας Νικολακοπούλου, σημάδεψαν τις μεταπολιτευτικές γενιές, επιτυγχάνοντας κάτι πολύ δύσκολο. Να στείλουν πολιτικά μηνύματα χωρίς συνθήματα. Να ευαισθητοποιήσουν την κοινωνία χωρίς εμβατήρια. «Και τα ΜΜΕ πρέπει να δίνουν στον κόσμο να καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει. Αλλά όλοι αυτοί που είναι golden boys και golden girls εντέλλονται να ενημερώνουν την κοινωνία ελλιπώς. Καμιά σχέση με τον τόπο, καμιά σχέση με τον πόνο, καμιά σχέση με την Ελλάδα. Φτάσαμε στο σημείο ο πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου να μας πει για το 1821 ότι η Μπουμπουλίνα έκανε πλιάτσικο». Αγανακτεί, και δεν το κρύβει. Η παιδεία του άλλωστε του επιτρέπει να έχει μια διαφορετική θεώρηση στα πράγματα. Και ποιοι είναι οι Ευρωπαίοι, λέει σαρκαστικά.
Συμπαθώ τον Γερουλάνο, γιατί είναι παιδί μεγαλοαστικής και πολύ μορφωμένης οικογένειας, και όχι από τους Βλάχους που ήρθαν και κατσικώθηκαν στο Κολωνάκι. Πιστεύω ότι εκ του μη όντος θα καταφέρει να συμμορφώσει τα πράγματα, γιατί οι μέχρι τώρα κοιτάζανε να κάνουνε δουλίτσες«Μας χρωστάνε. Δεν τους χρωστάμε. Δώσαμε Αισχύλο, Ευριπίδη, Σοφοκλή, Αριστοτέλη, Κάλλας, Μητρόπουλο, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι. Αν δεν υπήρχε η Ελλάδα, όλοι αυτοί θα ήταν καπάκια μπίρας, γιατί μόνο μπίρα πίνουνε, και έρχονται και ξελιγουριάζονται εδώ. Κανονικά, θα έπρεπε η Ελλάδα να είναι ανοχύρωτη χώρα». Μας έχει συγκινήσει, μας έχει διασκεδάσει, μας έχει ανεβάσει τη διάθεση σε δύσκολες στιγμές. Δικαιούται λοιπόν και να μας κρίνει. «Εγώ κρίνω ότι αυτή τη στιγμή ο λαός μας φέρεται σοφά. Συσσωρεύει θυμό και κάνει υπομονή. Θα πρέπει όμως αυτός ο λαός να κατανικήσει την τεμπελιά του, να σταματήσει τους φραπέδες και τα καφενεία, και να ασχοληθεί με τον τόπο του σοβαρά. Μ’ αυτό τον τόπο που παράγει εκλεκτά προϊόντα, όπως λάδι, πορτοκάλια, καπνά, ζώα, ώστε να μην τα παίρνουν οι ξένοι μπιρ-παρά, και μας τα ξαναπουλάνε ακριβά». Ρίχνει ωστόσο και ευθύνες και στην Πολιτεία για την απομάκρυνση των νέων από την ελληνική γη. «Δεν είδα να βγει μια ΜΚΟ να ενημερώνει τα παιδιά της κάθε περιφέρειας πώς να εκμεταλλευτούν τον πατρικό τους πλούτο». Μια κουβέντα με τον Σταμάτη Κραουνάκη –έστω και εν μέσω κρίσης– δεν είναι δυνατόν να μην περιλαμβάνει και πολιτισμό. Η άποψή του άλλωστε είναι πάντα βαρύνουσα.
«Οι Ευρωπαίοι μας χρωστάνε. Δεν τους χρωστάμε. Δώσαμε Αισχύλο, Ευριπίδη, Σοφοκλή, Αριστοτέλη, Κάλλας, Μητρόπουλο, Θεοδωράκη, Χατζηδάκη. Αν δεν υπήρχε η Ελλάδα όλοι αυτοί θα ήταν καπάκια μπύρας, γιατί μόνο μπύρα πίνουνε, και έρχονται και ξελιγουριάζονται εδώ».«Η ιστορία των επιχορηγήσεων έφερε μόνο καταστροφή. Πείτε μου, από τότε που άρχισαν οι επιχορηγήσεις, τι μεγάλο έργο είδαμε; Είδαμε “Όρνιθες”, είδαμε “Άξιον Εστί”, είδαμε μεγάλες παραστάσεις; Τίποτα. Βολευτήκαν όλοι με τα ελάχιστα χρηματάκια, και δεν μπαίνει να τους δει ούτε η μάνα τους. Στη δουλειά μας οι καλές μουσικές παραστάσεις φουλάρανε, όπως οι παραστάσεις που δώσαμε με τον Ξαρχάκο, και ας είχαμε υψηλό εισιτήριο. Καλές δουλειές τον τελευταίο καιρό είδα από ερασιτεχνικές ομάδες στην επαρχία, και ελπίζω στη συμμετοχή νέων ανθρώπων, και όχι και σε κάποιους συνταξιούχους που αναμειγνύονται στα πολιτιστικά ενός τόπου». Ο καφές του είχε τελειώσει. Κοιτάζοντας αχόρταγα τη θάλασσα, ο Σταμάτης σηκώθηκε να φύγει. «Πάω να δω την έκθεση γλυπτικής του David Kennedy στο Λαογραφικό Μουσείο. Στην παράστασή μου έχω ένα έργο του στη σκηνή...». Στην Αφαία «Στα 55 μου θα κάνω την τελευταία μου συναυλία και θα αποσυρθώ. Θα γυρίσω στη σύνθεση, θα συνεχίσω με τη σκηνοθεσία, θα μπω στη διδασκαλία. Δεν θέλω να με δουν στη σκηνή και να πουν ”γέρασε ο Κραουνάκης”».Προηγουμένως, όμως, στη μεγάλη πανσέληνο του φετινού Αυγούστου, ο Σταμάτης Κραουνάκης θα δώσει στον Ναό της Αφαίας, στην Αίγινα, την αίγλη που δικαιούται. Μια μεγάλη μουσική παράσταση, με φόντο το αρχαίο κάλλος, υπό το φως του γεμάτου φεγγαριού.
