Αίγινα: Κατάθεση ψυχής από την κ.Κατερίνα Διδασκάλου στην παράσταση "Η πόρνη από πάνω"
Παίζεται για έντεκα συνεχόμενα χρόνια με αμείωτη επιτυχία! Το έργο του Αντώνη Τσιπιανίτη - τραγικά επίκαιρο - μια που διαπραγματεύεται την κακομεταχείριση της γυναίκας από τον άντρα - αφέντη, κατορθώνει να μιλήσει στις ψυχές των θεατών και να γεμίζει τις πλατείες όπου κι αν παρουσιάζεται.
Η κ. Κατερίνα Διδασκάλου ιδιανική "Ερατώ" συγκινεί τους θεατές και επιβεβαιώνει τη φήμη της ως μεγάλης ηθοποιού.
Η παράσταση του έργου "Η πόρνη από πάνω" παρουσιάστηκε την Κυριακή 7 /8 στα πλαίσια του 12ου Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας και σημείωσε τεράστια επιτυχία, αν και έχει παρουσιαστεί στην Αίγινα παλαιότερα άλλες 5 φορές.
Παραθέτουμε χαρακτηριστικά τα όσα έγραψε ο κ. Ανέστης Κορνέζος στη σελίδα του "Φωτογραφία και τέχνη". (Φωτογραφίες: Ειρήνη Κουνάδη - Ανέστης Κορνέζος)
Κατερίνα Διδασκάλου. Μια πραγματική Κυρία του Θεάτρου. Φτιαγμένη από τα ίδια, ανώτερα υλικά που έδωσαν στο Ελληνικό Καλλιτεχνικό Πάνθεο μια Κυβέλη, μια Κοτοπούλη, μια Παξινού. Εδώ και χρόνια, μετράει την μία επιτυχία μετά την άλλη, κατατροπώνοντας τον χρόνο, την ερμηνευτική επαναληπτικότητα, την καλλιτεχνική ανεμπνευσιά. Η συμμετοχή της στην γνωστή υπερεπιτυχημένη τηλεοπτική σειρά, απλά γιγάντωσε το ήδη μεγάλο fanbase της, συστήνοντας το όνομα και το ταλέντο της σε ένα ακόμα πιο ευρύ κοινό, μετατρέποντάς την σε ένα από τα πιο household names της ελληνικής σκηνής. Και αυτή η επιπλέον αναγνωρισιμότητα, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ακόμα μαζικότερη απήχηση του έργου που έχει ντυθεί εδώ και έντεκα (!) χρόνια, η σπουδαία αυτή ηθοποιός.
Η Πόρνη από Πάνω. Ο τίτλος προβληματίζει πολλούς... Προτού βιαστείτε να μιλήσετε περί σεξουαλικών αιχμών, σας ενημερώνουμε πως πρόκειται για τον «από πάνω» όροφο και όχι για κάποια υπονοούμενη άσεμνη ιδέα. Η ιστορία έχει ως εξής: φαλλοκράτης σύζυγος, με ειδίκευση στην κατάχρηση εξουσίας ως διεφθαρμένος αστυνομικός, στην κατάχρηση της συντρόφου ως καταπιεστικό αρσενικό και στην κατάχρηση ουσιών ως βαριά εθισμένος. Μια γυναίκα ελευθέρων ηθών μετακομίζει στον πέμπτο όροφο και θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα...
Το έργο δείχνει με εξαιρετικά γλαφυρό τρόπο την γυναικεία καταπίεση (#metoo κανείς;) που δημιουργεί πλάσματα παραδομένα στην μεμψιμοιρία, την υποταγή, την κακεντρέχεια, που όμως δεν έχουν το θάρρος να κάνουν το βήμα που θα τα φέρει πιο κοντά στην ελευθερία και την ευτυχία. Κάποια στιγμή, η πρωταγωνίστρια θα κηδέψει τον άντρα της. Και μαζί του, το παρελθόν της και τον καταπιεσμένο εαυτό της. Η ζωή της περνάει μέσα από τα μάτια των άλλων, την οικογένειά της, τους ένοικους της πολυκατοικίας. Αναζητά θαλπωρή στους περιθωριοποιημένους, όπως στους λιμοκτονούντες Πακιστανούς που νοικιάζουν αρχικά το από πάνω διαμέρισμα και που πιθανώς αντιπροσωπεύει την ενδόμυχη, κενή ψυχή της. Λόγος λιτός με έντονο μαύρο χιούμορ όπου αυτό χρειάζεται, αυτοσαρκασμός σε έναν χώρο όπου το λιβάνι ξορκίζει τους δαίμονες του παρελθόντος. Το σπάνιας ομορφιάς κείμενο του κ.Αντώνη Τσιπιανίτη, ανέδειξε το ταλέντο της πρωταγωνίστριας όπου οι συνεχείς εκφραστικές εναλλαγές χαρακτήρων έσπαγαν το ενδεχόμενο μιας πιθανής μονολογιακής μονοτονίας. Σε αυτό συνδράμει τα μέγιστα και η ολόσωστη σκηνοθεσία του κ.Σταμάτη Πατρώνη.
Η ελευθερία προϋποθέτει όμως εσωτερικές διεργασίες και δεν αρκεί απλά ο θάνατος του "αφεντικού". Η απελευθέρωση της Ερατώς ήρθε με την εγκατάσταση της «πόρνης από πάνω». Η πρωταγωνίστρια, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μοντέλο ζωής, μακρινό αλλά και ταυτόχρονα τόσο ποθητό, όσον αφορά στην ελευθεριότητα και την αυτονομία της ζωής της, με το φινάλε να πέφτει λυτρωτικό, ανακουφιστικό…και κατακόκκινο.
Η ερμηνεία της κ.Διδασκάλου, εξαιρετική. Κατάφερε να μην δώσει στο έργο τραγική χροιά, γιατί όντως δεν υπήρχε η προϋπόθεση του τραγικού. Πρόκειται για παράσταση μιας ηθοποιού - δασκάλας (ή μάλλον "διδασκάλας") επάνω σε ένα δυνατό και άμεσο κείμενο, τόσο κοντά στον Άνθρωπο (κυρίως βέβαια στις γυναίκες), που δεν ήταν λίγες οι φορές όπου εντοπίζαμε από τις θέσεις των θεατών, πικρά γέλια και συγκαταβατικά νεύματα του κεφαλιού. Η κ.Διδασκάλου, με μια υπέροχη ερμηνεία, η οποία καθήλωσε από το πρώτο έως και το τελευταίο λεπτό, ενσάρκωσε με μαεστρία το ρόλο μιας μεσοαστικής γυναίκας, η οποία μαστίζεται ακόμα και σήμερα από τα κοινωνικά ταμπού που απλά την θέλουν δούλα, άβουλη και δεσμευμένη, χωρίς καμιά ελευθερία, ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους ενός άχρωμου διαμερίσματος.
Τελικά η λύτρωση έρχεται πάντα από πάνω. Ακόμα και αν εκεί βρίσκεται μια πόρνη.
