Αιάκειον: 55 χρόνια το ραντεβού της Αίγινας...

Για το δημιούργημά της, το εμβληματικό «ΑΙΑΚΕΙΟΝ», με τα γλυκά και τα παγωτά του οποίου μεγαλώσαμε, μιλάει στο SM η κυρία Ντόλυ Κουκούλη, παρακολουθώντας άγρυπνα τα παιδιά της και τα εγγόνια της που συνεχίζουν την παράδοση. Συνέντευξη στη Σίλα Αλεξίου «Ραντεβού στο «Αιάκειον». Μόνιμη επωδός μεταξύ φίλων –μικρών, μεγάλων και μεγαλύτερων- κατοίκων, παραθεριστών ή και περιστασιακών επισκεπτών της Αίγινας, 55 χρόνια τώρα … Από το 1958, που η κυρία Ντόλυ Κουκούλη, η νεαρά σύζυγος του αείμνηστου Αιγινήτη γιατρού Μιχάλη Κουκούλη, είχε τη φαεινή ιδέα να ανοίξει στο νησί ένα καφέ-ζαχαροπλαστείο πολυτελείας, εφάμιλλο ή ίσως και καλύτερο εκείνων της Αθήνας. -Από την Κάρυστο στην Αίγινα… -Γεννήθηκα στην Κάρυστο το 1926 αλλά από 6 μηνών μεγάλωσα στην Αθήνα. Τον άνδρα μου τον Μιχαλάκη Κουκούλη, γιατρό φυματιολόγο τον γνώρισα στα 16 μου ως ασθενής. Ήταν τότε 33 ετών, διευθυντής του Αντιφυματιολογικού Ιατρείου του Δήμου Αθηναίων. Ερωτευθήκαμε! Έτσι βρέθηκα στην Αίγινα που αγάπησα σαν δική μου γενέτειρα. Μακάρι και τα εγγόνια μου να βρουν τέτοιους καταπληκτικούς συντρόφους. Ο ένας είναι πολύ ευτυχισμένος και έχω και δύο καταπληκτικά δισέγγονα. -Πώς πήρατε την εποχή εκείνη την απόφαση να ανοίξετε στην Αίγινα ένα ζαχαροπλαστείο πολυτελείας; -Μετά τον πόλεμο και την πραγματικά τεράστια δυστυχία στην οποία είχε περιπέσει η πατρίδα μας μετά τον εμφύλιο, είχε αρχίσει σιγά-σιγά να ανακάμπτει η οικονομία της χώρας και επομένως να αλλάζει η νοοτροπία των ανθρώπων, καθώς μπορούσαν να προσβλέπουν σε ένα καλύτερο αύριο. - Φανταστήκατε άραγε τότε πως το «Αιάκειον» θα εξελισσόταν σε …έμβλημα της Αίγινας; -Δεν εννοούσα ένα έργο που ξεκίνησα να το αφήσω να αποτύχει. Μέχρι τότε δεν είχα δουλέψει ποτέ, αλλά φαίνεται πως είχα έφεση στο εμπόριο και …μάλλον τα κατάφερα. Παρ’όλες τις δυσκολίες, την κούραση, τις αγωνίες, μου άρεσε. -Είστε γυναίκα, δεν κατάγεστε από την Αίγινα, πώς αντιμετώπισαν στο νησί τη δυναμική σας έφοδο; -Η αλήθεια είναι πως οι Αιγινήτες απόρησαν πώς μια γυναίκα και μάλιστα η «γιάτρισσα» άνοιξε μαγαζί. Ο Μιχαλάκης, ο άνδρας μου, ήταν πολύ αγαπητός στον τόπο του και είχα την αμέριστη στήριξή του. Άλλωστε το ακίνητο όπου στεγάζεται το «Αιάκειον» ανήκε στον πεθερό μου, ο οποίος μας το μεταβίβασε. Έτσι, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις, το μαγαζί προχώρησε με τη βοήθεια του Θεού και την υποστήριξη όλων των Αιγινητών κατ’αρχήν, αλλά και των παραθεριστών που το αγάπησαν, το εκτίμησαν και το έκαναν στέκι. -Το «Αιάκειον» είναι ταυτισμένο με τη νεώτερη ιστορία της Αίγινας. Η δική του ιστορία ποια είναι; -Προάγγελος του «Αιάκειον» ήταν το «Τουριστικόν», που καταλάμβανε τη μια γωνία του ακινήτου το οποίο είχαμε φτιάξει το 1952 ή 1953 δίνοντας 650 χρυσές λίρες και στη συνέχεια το νοικιάσαμε προς 1.500 δραχμές το μήνα (ποσό πολύ μεγάλο για την εποχή), στον αείμνηστο Κώστα Χατζόπουλο. Το «Τουριστικόν» ήταν αρχικά παράρτημα του φούρνου του πεθερού μου, του επονομαζόμενου Φαμπρικιέρη –γιατί δεν είχε μόνο φούρνο, αλλά και ελαιοτριβείο και πατητήρι και καφεκοπτείο- ο οποίος, μαζί με τον κουνιάδο μου τον Γιαννάκη, αν και έδωσαν πολλά χρήματα για να κάνουν τον φούρνο τους γερμανικό, με ειδικό τεχνίτη, δεν είχαν την αναμενόμενη δουλειά. Έτσι σκεφθήκαμε να κατεβάσουμε τα εξαιρετικά τους προϊόντα στην παραλία. -Και πώς δεν καθιερώθηκε ως φούρνος; -Το μαγαζί, εκτός από τα προϊόντα του γερμανικού φούρνου (κουλούρια, κρουασάν,παξιμάδια και άλλα) πουλούσε και λουκούμια, γλυκά κουταλιού, ποτά χύμα και άλλα προϊόντα εκείνης της εποχής. Ωστόσο δεν βρισκόταν άνθρωπος να το δουλέψει. Μια παιδική μου φίλη που είχε εργαστεί στου ΦΛΟΚΑ δέχτηκε να έρθει στην Αίγινα κι έτσι ξεκινήσαμε. Εγώ ερχόμουν τα σαββατοκύριακα. Το 1960 όμως οικογενειακοί λόγοι ανάγκασαν τη φίλη μου να φύγει. Εγώ τότε αποφάσισα όχι μόνο να το κρατήσω, αλλά ζήτησα και από τον Χατζόπουλο, τον ενοικιαστή, να αφήσει το υπόλοιπο μαγαζί για να το επεκτείνω. Τότε το ονομάσαμε «ΑΙΑΚΕΙΟΝ». Νονός ήταν ο άνδρας μου, ο οποίος ήταν λάτρης της ιστορίας της γενέτειράς του. -Πώς εξελίχθηκε στο θρυλικό «ΑΙΑΚΕΙΟΝ»; -Στην αρχή είχα ένα μικρό εργαστήριο στο βάθος. Το μαγαζί τότε ήταν μόνο οι τρεις πόρτες, όχι έξι όπως είναι σήμερα. Τότε ήταν όλα δύσκολα. Να βρεις προσωπικό, να μεταφέρεις τα υλικά από την Αθήνα, ηλεκτρικό δεν είχαμε καθώς η ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ έδινε ρεύμα μόνο λίγες ώρες, το παγωτό το φτιάχναμε με το χέρι σε ξύλινο κάδο. Κάναμε αγώνα όλοι οι επαγγελματίες της Αίγινας για να πάρουμε ρεύμα από την Αθήνα. Αυτός που μας βοήθησε ως υπουργός ήταν ο Γιώργος Ανδριανόπουλος. -Πέραν όλων αυτών των δυσκολιών, ποια ήταν η συνταγή της επιτυχίας; -Φρόντιζα πάντα να παίρνω έμπειρους ζαχαροπλάστες που είχαν εργαστεί στα καλύτερα ζαχαροπλαστεία των Αθηνών. Παπασπύρου, Τσίτα, Ζαβορείτη, Ηνωμένα Βουστάσια, Κοσμικόν, Μασκωτίτσα. Είχα και καλά παιδιά για βοηθούς. Από μένα βγήκαν ζαχαροπλάστες. Τους είχα σαν παιδιά μου. Άνοιξαν μαγαζιά δικά τους και αυτό με χαροποιεί ιδιατέρως. Το αναγνωρίζουν και οι ίδιοι όμως… Επίσης είχα και πολύ προσωπικό από την Αίγινα που ήταν μαζί μας για πολλά χρόνια. Όσο για τα υλικά, φρόντιζα να είναι πρώτης ποιότητας, για να έχουμε καλύτερο αποτέλεσμα ανανεώνοντας συνεχώς τα προϊόντα μας υλοποιώντας νέες ιδέες. Έτσι, με πολλή φροντίδα και αγάπη, το «ΑΙΑΚΕΙΟΝ» έγινε στέκι Αιγινητών και φίλων της Αίγινας, καλλιτεχνών, πολιτικών, ανθρώπων του πνεύματος, σηματοδοτώντας επί 55 και πλέον χρόνια –ως κλασσική αξία- το επίπεδο πολιτισμού του νησιού. Μετά τα παιδιά της κ.Κουκούλη, τη σκυτάλη πήραν τώρα τα εγγόνια Μιχάλης Γαλάνης και Αλέξανδρος Κουκούλης, συνεχίζοντας το έργο της αγαπημένης τους γιαγιάς. «Εγώ όμως εξακολουθώ να βρίσκομαι εδώ. Είναι το δημιούργημά μου, το πονώ, επικρίνω και επικροτώ,» λέει η ίδια δίνοντας την ευχή της στους διαδόχους και ευχαριστώντας τον κόσμο της Αίγινας «τους συμπατριώτες του αγαπημένου μου Μιχαλάκη» για την αγάπη και την εμπιστοσύνη που έδειξαν. «Εδώ είναι το γραφείο μου,» έλεγε ο αείμνηστος Γιάννης Μόραλης για το «ΑΙΑΚΕΙΟΝ», όπου έδινε τα ραντεβού του, πίνοντας καθημερινά τον καφέ του. Στο «ΑΙΑΚΕΙΟΝ» άλλωστε σύχναζε και ο Γιάγκος Πεσματζόγλου, οι γονείς του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες που έζησαν και ζουν στην Αίγινα, όπως και όσοι εξακολουθούν να την επισκέπτονται. Δεν νοείται άλλωστε επίσκεψη στην Αίγινα χωρίς γλυκό από το «ΑΙΑΚΕΙΟΝ».