Η μεγαλούπολη είναι ζούγκλα, το... όνειρο είναι εδώ!

Νέοι, αλλά και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, επιστρέφουν στον τόπο που μεγάλωσαν, γυρνώντας την πλάτη στα αφιλόξενα πλέον αστικά κέντρα. Τέσσερις νέοι από την Αίγινα, με σπουδές και δουλειά, περιγράφουν στο SM τους λόγους που τους ώθησαν να στραφούν στις ρίζες τους. Της Βασιλικής Ταντάουι Η τάση για επιστροφή στο... χωριό προηγήθηκε της επίσημης έναρξης της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, καθώς τα συμπτώματα είχαν γίνει προ πολλού εμφανή. Τα καλά της ζωής στα μεγάλα αστικά κέντρα –επαγγελματικές ευκαιρίες, δικτύωση και κοινωνική αναβάθμιση–, που ήταν άλλοτε πόλοι έλξης των νέων της περιφέρειας, άρχισαν σταδιακά να απαξιώνονται. Η αύξηση των ποσοστών της ανεργίας κατά κύριο λόγο, αλλά και η διαρκώς επιδεινούμενη ποιότητα ζωής, λειτούργησαν τόσο καταλυτικά, ώστε άνθρωποι όλων των παραγωγικών ηλικιών να στραφούν και πάλι πίσω, στις ρίζες τους. Το όνειρο της μεγάλης πόλης, με το οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές, μεταβλήθηκε ξαφνικά σε εφιάλτη. Η ζωή στο... χωριό δεν είναι πλέον ταμπού. Αλλά μια «χρυσή» ευκαιρία –στον αντίποδα της κρίσης– για επαναξιολόγηση των προτεραιοτήτων μας. Σταύρος Γκρόζας «Χρειαζόμαστε και αγρότες!» «Το να έχεις πρότυπα στη ζωή είναι πολύ σημαντικό. Στο κάτω-κάτω, δεν μπορούμε όλοι να είμαστε γιατροί και δικηγόροι. Χρειαζόμαστε και αγρότες!» Το είπε και το έκανε: από βοηθός σκηνοθέτη, σε γνωστή σειρά της τηλεόρασης, έγινε αγρότης με ειδικότητα στις βιολογικές καλλιέργειες. «Δεν θα χρησιμοποιούσα φυτοφάρμακα με τίποτα» τονίζει. Ο Σταύρος Γκρόζας σπούδασε σκηνοθεσία στη Μόσχα και, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ασχολήθηκε με την τηλεόραση, ενώ η μεγάλη του αγάπη είναι ο κινηματογράφος. Τον Απρίλιο του 2011 πήρε την απόφαση να επιστρέψει στην Αίγινα, όπου γεννήθηκε από Έλληνα (όχι Αιγινήτη) πατέρα και Γερμανίδα μητέρα, και μεγάλωσε. «Σκεφτόμουν να επιστρέψω κάποια στιγμή, και απ’ ό,τι φαίνεται ήρθε η ώρα. Στην Αθήνα –σκέψου– όλοι πλέον ψάχνουν να αγοράσουν όχι σπίτι με πισίνα και γήπεδο γκολφ, αλλά με κτήμα για να καλλιεργούν». Η ποιότητα ζωής είναι αυτό που τον έκανε να επιστρέψει πίσω, δεν άντεξε άλλο την πίεση της δουλειάς και το άγχος, ούτε την απομάκρυνση από τη φύση και τον καθαρό αέρα. «Προτιμώ να σκάβω 10 ώρες με τα χέρια, παρά να κάνω αυτό που έκανα!» Η επιστροφή στην Αίγινα ισοδυναμεί για τον Σταύρο με αναβάθμιση της ζωής του. Αυτό επεδίωξε άλλωστε. «Αν μπορείς να κάνεις αυτό που σου αρέσει και να ’χεις και καλή παρέα, δεν χρειάζεσαι τίποτα περισσότερο». Κωνσταντίνος Βατικιώτης «Επιστροφή στο ψάρεμα» «Φρίκαρα, γιατί ήμουν 8 ώρες την ημέρα σε ένα γραφείο, μπροστά από μια οθόνη. Δεν άντεξα. Ούτε δύο μήνες δεν έκατσα εκεί. Τα παράτησα και γύρισα στην Αίγινα». Ο Κωνσταντίνος σπούδασε επιστήμων Θάλασσας (ωκεανολόγος) στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στη Μυτιλήνη, και στη συνέχεια εργάστηκε σε μια εταιρεία συμβούλων προστασίας περιβάλλοντος, πάνω στο αντικείμενό του. Εξαιρετικό εργασιακό περιβάλλον, όπως λέει, αλλά δεν άντεξε και επέστρεψε στην Αίγινα. «Γύρισα πίσω και ασχολούμαι με το ψάρεμα. Έχω άδεια αλιείας από τα 16 μου και δουλεύω μαζί με τον πατέρα μου. Για τώρα. Μετά δεν ξέρω!» Πάντως, είναι ικανοποιημένος με τη ζωή στον τόπο όπου μεγάλωσε, βρίσκεται πιο κοντά στη φύση, πιο κοντά στον εαυτό του. Ενεργό μέλος κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων –ως εθελοντής– στην Ελληνική Ομάδα Διάσωσης, αναρωτιέται γιατί δεν υπάρχει ένα τέτοιο παράρτημα στην Αίγινα. «Αν δεν είσαι εθελοντής για το καλό του συνανθρώπου σου, για τι θα είσαι;» αναρωτιέται ο Κωνσταντίνος, ο οποίος ειδικεύεται στη διάσωση ξηράς, θαλάσσης και –σε λίγο καιρό– και αέρος. «Η ζωή στην Αθήνα πάντως δεν υποφέρεται. Δεν γυρνάω πίσω». Στην Αίγινα άλλωστε κάνει αυτό που του αρέσει, και αυτό είναι που έχει σημασία. «Είναι ωραία να ζεις στην Αίγινα, η ποιότητα ζωής δεν συγκρίνεται, είναι πολύ καλύτερη». Ελένη Σταυρίδου «Χτίζεις πάνω σε έναν άλλον άνθρωπο...» «Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα προσπάθειας. Όταν προσπαθείς, τα καταφέρνεις». Η Ελένη Σταυρίδου τελείωσε τη Φιλοσοφική στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Και, ενώ μπορούσε να μείνει εκεί και να έχει την επαγγελματική αποκατάσταση που κάθε τελειόφοιτος ονειρεύεται, εκείνη επέστρεψε στην Αίγινα. «Θεωρώ ότι η Αίγινα είναι ό,τι καλύτερο για έναν νέο. Ο τρόπος ζωής και η ψυχική ηρεμία που σου προσφέρει είναι παράδεισος, σε σχέση με τη δυστυχία που βλέπεις καθημερινά στην Αθήνα ή σε οποιαδήποτε μεγαλούπολη». Στην Αίγινα η Ελένη ασκεί το επάγγελμά της, παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα, και θεωρεί την ασχολία της λειτούργημα. «Χτίζεις πάνω σε έναν άλλον άνθρωπο, έχεις την άμεση επαφή, και αυτό σε μεγάλα φροντιστήρια ή σε σχολεία δεν έχεις την ευκαιρία να το κάνεις». Πέρα από αυτό, όμως, ανακάλυψε –με λίγη βοήθεια από τη μαμά της– την κλίση της στη δημιουργία κοσμημάτων από χαλκό και άλλα υλικά, και έτσι το ταλέντο της βρήκε διέξοδο. «Ώρες σπαταλάω για να τα φτιάξω..., άσε που δεν συνειδητοποιώ πώς περνάει ο χρόνος». Αγαπάει αυτά που κάνει και θεωρεί ότι η ζωή τελικά σε στέλνει εκεί που πρέπει να πας. «Μου αρέσει η ζωή στην Αίγινα, δεν θέλω να φύγω ποτέ από εδώ. Εδώ μεγάλωσα, εδώ είναι η οικογένειά μου». Μυρτώ Νάσιου «Ρίχνω μια ματιά στο λιμάνι και αμέσως ξεχνάω...» Σπούδασε γραφιστική στη «Βακαλό», έκανε και μεταπτυχιακό στην πειραματική συσκευασία cd, και μετά βούτηξε στην αγορά εργασίας και απορροφήθηκε –η τυχερή– στον τομέα της. Μετά από 2,5 χρόνια δουλειάς σε εταιρείες, εκδοτικούς οίκους και τα συναφή, συνειδητοποίησε ότι η γραφιστική δεν είναι τόσο δημιουργική όσο περίμενε, ότι η μεγαλούπολη είναι μια τεράστια ζούγκλα και ότι σου ρουφάει όλη την ενέργεια. Έτσι, αποφάσισε να γυρίσει στην Αίγινα, όπου μεγάλωσε. Οι συνθήκες άλλωστε ήταν ευνοϊκές, καθώς υπάρχει ήδη μια επιχείρηση, η οποία της δίνει την ευκαιρία να κάνει ό,τι θέλει. Σχεδιάζει κοσμήματα, μπλουζάκια, πίνακες, ορίζοντας τον εαυτό της, τη δημιουργικότητά της και, ασφαλώς, την ίδια της τη ζωή. «Δεν έχει σημασία μόνο τι κάνεις, αλλά και πού το κάνεις... Αν είχα τις ίδιες συνθήκες στην Αθήνα, δεν θα το έκανα». Πλέον, η γραφιστική είναι το χόμπι της, και αυτό την κάνει χαρούμενη, γιατί εκείνη επιλέγει πώς θα δημιουργήσει χωρίς πίεση. «Μου αρέσει να μένω εδώ, δεν το έχω μετανιώσει... Ρίχνω μια ματιά στο λιμάνι και αμέσως ξεχνάω ό, τι και να έχω μέσα στο κεφάλι μου! Και βέβαια, δεν ξαναγυρνάω στην Αθήνα» λέει με απόλυτη βεβαιότητα η Μυρτώ.