ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Αναζητώντας χαμένα οικόπεδα...

Μια προσωπική περιήγηση μέσα από τις ζωηρότερες παιδικές αναμνήσεις από τα καλοκαίρια στην Αίγινα. Του Δημοσθένη Κούρτοβικ Πρόσφατα, σε μια από τις ανοιξιάτικες περιπλανήσεις μου στις εξοχές της Αίγινας, είδα μια επιγραφή που μ’ έκανε να σταματήσω σαν κεραυνοβολημένος. Ήταν μια πολυκαιρισμένη διαφημιστική πινακίδα τεχνικού γραφείου κι έγραφε επί λέξει τα εξής (τα σημείωσα επί τόπου στο καρνέ μου, για να μη νομίσω αργότερα ότι τα ονειρεύτηκα): ΑΔΕΙΑΙ – ΜΕΛΕΤΑΙ – ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΕΥΡΕΣΕΙΣ ΧΑΜΕΝΩΝ ΟΙΚΟΠΕΔΩΝ. Αυτό που με συγκλόνισε ήταν, φυσικά, η τελευταία λεπτομέρεια. Ευρέσεις χαμένων οικοπέδων! Υπάρχουν, λοιπόν, γραφεία που παρέχουν και τέτοιες υπηρεσίες! Πολύ γρήγορα οι συνειρμοί που μου προκάλεσε αυτή η τόσο ασυνήθιστη φράση με παρέσυραν μακριά από τα τεχνικά συμφραζόμενά της. Τι γίνεται με τα χαμένα οικόπεδα της ζωής μας; Ποιος θα μας τα δώσει πίσω; Κι εγώ, που οι ζωηρότερες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας μου είναι από τα καλοκαίρια μου στην Αίγινα, πριν από μισό αιώνα και βάλε, σε ποιο αιγινήτικο γραφείο, ποιο αιγινήτικο αρχείο πρέπει ν’ απευθυνθώ για να ξαναβρώ τη χαμένη αρχή του νήματος της δικής μου ιστορίας; Είχαμε ένα θαυμάσιο σπίτι πίσω από την Κολόνα. Υπάρχει και σήμερα, αλλά δυστυχώς όχι πια για μένα. Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου το «σκότωσε» σε μια φάση μεγάλης οικονομικής δυσπραγίας. Ένα πρωινό, ήμουν πέντε ή έξι χρονών, ξύπνησα πολύ νωρίς, ενώ όλοι οι άλλοι στο σπίτι κοιμόντουσαν ακόμη, και βγήκα στη βεράντα. Μπροστά μου απλωνόταν το πανόραμα του αυγινού Σαρωνικού, μια καταγάλανη θάλασσα με τρεχαντήρια που ξεμάκραιναν προς τα βουνά στο βάθος του ορίζοντα. Το παιδικό μυαλό μου έκανε τότε μια σκέψη που θα φανεί κωμικά βαρύγδουπη, ίσως και μη πιστευτή για ένα μειράκιο, αλλά σας ορκίζομαι πως την έκανα και τη θυμάμαι πολύ καλά: «Ο κόσμος είναι απέραντος και με περιμένει»! Αχ, πού είναι τώρα εκείνες οι τρελές βεβαιότητες της νιότης μου; Η φαντασία μου, πάντως, γεννήθηκε στην Αίγινα. Κι εκεί απογειώνεται ξανά, με ηδονικές φρικιάσεις της μνήμης, κάθε φορά που πηγαίνω στο νησί. Η φαντασία μου πλάστηκε με τα χρώματα της Αίγινας. Τον καιρό που σπούδαζα στη Γερμανία γνώρισα ένα ζευγάρι Γερμανών ζωγράφων. Μου είπαν ότι πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει τόση ποικιλία χρωμάτων και τόσο γρήγορη εναλλαγή τους όσο στα νερά του πορθμού ανάμεσα στην Αίγινα και στο Αγκίστρι. Το άκουσα αργότερα και από άλλους ζωγράφους. Και είναι αλήθεια, το επιβεβαίωσα ο ίδιος. Προπαντός τα απογεύματα στις αρχές του χειμώνα και της άνοιξης, καθώς γέρνει ο ήλιος, οι αποχρώσεις της θάλασσας στη δυτική ακτή του νησιού κυνηγούν η μια την άλλη, όλες εξαίσιες, τόσο που λαχταράς να τις αγγίξεις, αλλά εκείνες χάνονται σε δευτερόλεπτα η μια μέσα στην άλλη, και μένεις με την αίσθηση πως δεν αντέχεις όλη αυτή την άπιαστη ομορφιά.
Κάποτε ταξίδευα πολύ. Σήμερα όχι και τόσο. Λέω όμως ότι η Αίγινα, όπου πηγαίνω συχνά, προσφέρει πολλά ταξίδια στη συσκευασία του ενός, γιατί αυτό το σχετικά μικρό νησί είναι μια επιτομή της ελληνικής Ιστορίας και φύσης
Κάποτε ταξίδευα πολύ. Σήμερα όχι και τόσο. Λέω όμως ότι η Αίγινα, όπου πηγαίνω συχνά, προσφέρει πολλά ταξίδια στη συσκευασία του ενός, γιατί αυτό το σχετικά μικρό νησί είναι μια επιτομή της ελληνικής Ιστορίας και φύσης. Ο λόφος της Κολόνας είναι μια εκπληκτική κάτοψη του χρόνου, από τη νεολιθική εποχή ώς την κλασική αρχαιότητα και πιο πέρα – μιλάμε για πάνω από δύο χιλιετίες. Η παραλία μπροστά στην Κολόνα (εκεί όπου έμαθα κολύμπι, και μετά το μπάνιο έτρεχα ν’ απολαύσω τις ευωδιαστές τηγανητές πατάτες στο «Μισούρι», ταβέρνας που δεν υπάρχει πια, όπως δεν υπάρχουν πια τέτοιες πατάτες) έχει ακόμη λείψανα από τον μόλο του περίφημου «κρυπτού λιμένος», όπου ναυλοχούσε ο πολεμικός στόλος της τρανής Αίγινας του 6ου και του 5ου π.Χ. αιώνα. Πάνω από τον Άγιο Νεκτάριο, τα υποβλητικά ερείπια της Παλιοχώρας είναι η μόνη βυζαντινή νεκρόπολη στην Ελλάδα πλάι στον Μυστρά. Ο κόκκινος πύργος του Μάρκελλου και τα καποδιστριακά δημόσια κτήρια, στην πόλη, θυμίζουν το ’21 και την πρώτη, αν και βραχύβια, πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Όσο για τη φύση, μίλησα ήδη για τη θάλασσα. Αλλά και τα βουνά και οι αγροί της Αίγινας έχουν ένα πολύχρωμο, ήρεμο, χαρακτηριστικά ελληνικό κάλλος, ιδίως το φθινόπωρο και την άνοιξη. Και, ακόμη, υπάρχει ο υπέροχος Ελαιώνας με τα πανάρχαια λιόδεντρα, ένα τοπίο ξεχασμένο από τον χρόνο και περήφανο μέσα στη μοναχική, απέριττη, στιβαρή ομορφιά του. Η λεωφόρος που περνάει πίσω από την πόλη της Αίγινας και κατευθύνεται προς την Κυψέλη ονομάζεται σήμερα Λεωφόρος Στρατηγού Πετρίτη. Τον θυμάμαι καλά τον στρατηγό. Ήταν γείτονάς μας και φίλος του πατέρα μου, τρώγαμε συχνά τηγανητές κατσούλες στη βεράντα του σπιτιού μας. Εκείνη την εποχή η λεωφόρος δεν λεγόταν βέβαια έτσι, ούτε ήταν λεωφόρος. Ήταν ένας δρόμος πνιγμένος στη σκόνη, μια σκόνη παχιά σαν το μουστάκι του στρατηγού. Όταν ερχόταν ο πατέρας μου από την Αθήνα, βγαίναμε στη βεράντα να τον υποδεχτούμε και τον βλέπαμε από μακριά ν’ αναδύεται λίγο λίγο μέσα από ένα σύννεφο σκόνης, σαν οπτασία. Θυμάμαι και μια άλλη σκηνή. Ένα απόγευμα η θεία μου, που τη φιλοξενούσαμε, ανέβηκε σε μια άμαξα, κρατώντας ανοιχτό το ομπρελίνο της, για να πάει βόλτα στην Πέρδικα. Η Πέρδικα ήταν τότε για μένα ένα μυθικό όνομα. Δεν είχα πάει ποτέ εκεί και τη φανταζόμουν σαν μέρος ενός άλλου κόσμου. Άκουγα τον καλπασμό των αλόγων να σβήνει σιγά σιγά, έβλεπα τη θεία μου να μικραίνει στο βάθος του δρόμου κουνώντας μας το χέρι, το ομπρελίνο της να σείεται πέρα δώθε, ώσπου η άμαξα, τα άλογα, η θεία, το ομπρελίνο χάθηκαν πίσω από τη στροφή στη νότια άκρη του λιμανιού. Μου φάνηκε σαν να ταξίδευαν για το φεγγάρι. Ο πατέρας που ξεπροβάλλει μέσα από ένα σύννεφο. Η θεία που χάνεται από τα μάτια μου ταξιδεύοντας για το φεγγάρι Πέρδικα…Ναι, έχω πολλά χαμένα οικόπεδα ν’ αναζητήσω στην Αίγινα.

Διαβάστε επίσης

Χρόνος και ΠέτραΑίγινα

«Χρόνος και Πέτρα». Με τον τίτλο αυτό, που αντιστοιχεί απόλυτα στο περιεχόμενο,  ξεκίνησε την Πέμπτη, 18 Αυγούστου, στο Λαογραφικό Μουσείο Αίγινας η έκθεση του γλύπτη Τάκη Μαρίνη. ...

Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια!Αίγινα

Η κρίση κορυφής εκτονώθηκε, αλλά η διαχείριση των απηρχαιωμένων δικτύων και υποδομών κρύβει πολλές «παγίδες» για την ηγεσία Σακκιώτη στην Αίγινα. Μια... απρόοπτη συγκυρία παραμόνευ...

Τέχνη στο υπόγειο...Αίγινα

Ο Γιάννης Κουντούρης, που ζωγραφίζει χωρίς να πιστεύει ότι κάνει τέχνη, αλλά χειροτεχνία και παραμένει εκκεντρικός και οργισμένος... «Δεν ξέρω αν το ταλέντο μου είναι φυσικό ή… παρ...

Οικονομική κρίση ζήτω!Αίγινα

Ένα πολυθέαμα με τίτλο «Οικονομική κρίση, ζήτω!», με δράσεις διάσπαρτες στο 11 στρεμμάτων κτήμα Κολλάτου, αποτελεί τη νέα δουλειά του Αλέξανδρου Κολλάτου, προσφορά στο κοινό της Αί...

Καλό θέατρο στο ΚυβερνείοΑίγινα

Ήταν το 1ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, και τα είχε όλα. Καμπαρέ, μιούζικαλ, μονόλογο, περφόρμανς, χιούμορ, αλήθεια, συγκίνηση. Οι παραστάσεις πραγματοποιήθηκαν στην αυλή του Κυβερνεί...

Παύλος ο ΑιγινήτηςΑίγινα

Ο μεγάλος Βυζαντινός ιατρός του 7ου μ.Χ. αιώνα, με ιδιαίτερη φήμη ως χειρουργός και ως μαιευτήρας. Του Γεώργιου Ι. Μπόγρη* Το όνομα του Παύλου του Αιγινήτη παραμένει άγνωστο στους ...

Πράσινο παντούΑίγινα

Την πρώτη ατομική έκθεση της Ματίλντας Ναχμία-Ζακάρ παρουσιάζει από τις 30 Ιουλίου η γκαλερί «Έγινα-Αίγινα». Στα έργα της ζωγράφου δεσπόζει το πράσινο. «Μη με ρωτήσετε γιατί, μου α...