«Από το Λος Άντζελες θα φύγω…, από την Αίγινα ποτέ!»

[caption id="attachment_8863" align="alignnone" width="628" caption="Φωτογραφία: Δημήτρης Βλάικος"][/caption] Τα φρέσκα φιστίκια στεγνώνουν στην ταράτσα, και η μικρή Κατερίνα τρώει σύκα και σταφύλια για πρωινό. Στο μακρινό Λος Άντζελες οι μνήμες της Κατερίνας Μουτσάτσου μυρίζουν Αίγινα, και ο κόμπος στον λαιμό κάθε φορά που απομακρύνεται το καράβι από την προβλήτα εξακολουθεί να την πνίγει. Συνέντευξη στη Σίλα Αλεξίου Η Κατερίνα Μουτσάτσου ζει τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο Λος Άντζελες για λόγους επαγγελματικούς, το φθινόπωρο θα γυρίσει μια ταινία στην Τουρκία, αλλά η ψυχή της βρίσκεται στην Αίγινα. Τον τόπο καταγωγής των γονιών της, τον τόπο που τη «μεγάλωσε», τον τόπο για την προβολή του οποίου δίνει τώρα τις δυνάμεις της, υλοποιώντας ένα πρόγραμμα με τη χορηγία της ΔΕΗ. Μετά το Λος Άντζελες, σε χωράει η Αίγινα; Μετά την Αίγινα, αν με χωράει το Λος Άντζελες θέλεις να πεις! Όχι λόγω μεγέθους βέβαια, ούτε λόγω επαγγελματικών ευκαιριών αυτή τη δύσκολη εποχή. Αναφέρομαι στο πόσο μεγάλη είναι η Αίγινα στην ψυχή και στην καρδιά μου, για το πώς με «μεγάλωσε», για το πόσα μού προσέφερε ως παιδί, ως έφηβη... Για την αίσθηση ελευθερίας που νιώθω κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στο λιμάνι, και για τον κόμπο στο λαιμό όταν απομακρύνεται το καράβι από την προβλήτα – είτε φεύγω για μία μέρα στην Αθήνα είτε για πιο μακρινά μέρη, χωρίς να ξέρω την ημερομηνία επιστροφής... Ακόμα και για το πόσο γλυκά με «ταλαιπώρησε» κάθε τέλη Αυγούστου, όταν έπρεπε να μαζεύω τα φιστίκια. Το Λος Άντζελες, το αγαπώ και το σέβομαι, αλλά πώς μπορεί να συγκριθεί με την Αίγινα; Από το Λος Άντζελες μια μέρα θα φύγω, από την Αίγινα ποτέ.

Προσωπικά, πιστεύω πολύ στη δύναμη του κινηματογράφου για την προώθηση του σύγχρονου πολιτισμού. Γενικά, όμως, δεν χρειάζονται τρελές ιδέες και πολλά λεφτά. Οι απλές ιδέες είναι και οι πιο πετυχημένες

Η Κατερίνα Μουτσάτσου είναι ένα πολύπλευρο ταλέντο. Μια ανήσυχη κοπέλα που δεν αρκείται ποτέ σε ό,τι έχει μάθει. Διαρκώς εμπλουτίζει τις γνώσεις της, στην υποκριτική, στον χορό, στο τραγούδι, στις ξένες γλώσσες, στην παραγωγή κινηματογράφου. Γεννήθηκε στις ΗΠΑ, όπου οι γονείς της έζησαν δυόμισι χρόνια, στο πλαίσιο μιας μετεκπαίδευσης του πατέρα της στο Πανεπιστήμιο του Μοντερέι, και έφυγαν όταν εκείνη ήταν δύο μηνών. «Δεν τίθεται θέμα. Πατρίδα μου είναι η Αίγινα» λέει, αναγνωρίζοντας ωστόσο τη χρησιμότητα του διαβατηρίου που της εξασφάλισε η γέννησή της στην Αμερική. «Πήγα σε –εξ ολοκλήρου– γαλλικό σχολείο, σπούδασα στο Παρίσι, αργότερα δούλεψα στην Τουρκία, και τώρα ζω στο Λος Άντζελες. Το σημείο αναφοράς μου όμως είναι η Ελλάδα. Η Ιδέα της. Ναι, μάλλον πατρίδα μου είναι αυτή η ”Ιδέα της Ελλάδας”, που μπορώ να κουβαλάω όπου κι αν βρίσκομαι» καταλήγει. Έχεις σκεφτεί να ζήσεις μόνιμα κάποια στιγμή στην Αίγινα; Τώρα τελευταία, ναι. Ειδικά από τότε που γράφω. Εδώ και δύο χρόνια περίπου οδηγήθηκα στις πρώτες απόπειρες συγγραφής, χωρίς καλά καλά να καταλάβω πώς. Η πρώτη μου φορά ήταν –πριν από δύο χρόνια– ένα σενάριο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, και η ιδέα μού ήρθε ένα βράδυ περπατώντας στα σοκάκια της Αίγινας. Το επόμενο πρωί άρχισα να γράφω μανιωδώς. Η Αίγινα είναι ιδανικό μέρος για να γράφει κανείς. Πιο παλιά τη συνδύαζα μόνο με διακοπές ή με οικογένεια, και ως ηθοποιός δεν μπορούσα να δω τον εαυτό μου να ζει μόνιμα εκεί. Τώρα πια, και με το Ίντερνετ, δεν θα μου έλειπε τίποτε στην Αίγινα.

«Η Αίγινα εμπνέει. Έχει μια ενέργεια μοναδική, ένα φως μοναδικό. Επίσης, έχει μια απλότητα. Δεν επιδεικνύει την ομορφιά της. Είναι σαν μια γυναίκα που μπορεί να μην τη θεωρήσεις όμορφη μόλις την πρωτοδείς... Αλλά, που μόλις αρχίσει να μιλάει, θα σε κερδίσει με το περιεχόμενό και τη βαθύτητά της. Αυτό οι καλλιτέχνες πρέπει να το πιάνουν αμέσως.

Αυτές τις μέρες άλλωστε βρίσκεται στην Αίγινα, και η χαρούμενη έκφρασή της επιβεβαιώνει τα λόγια της. Δεν ήρθε όμως μόνο για διακοπές. Η Κατερίνα θα κάνει την παραγωγή και τη σκηνοθεσία της ταινίας που θα προβάλει την Αίγινα διεθνώς. «Θεώρησα μεγάλη μου τιμή την πρόταση» μας λέει. Κι ενώ αρχικά επρόκειτο να είναι το «πρόσωπο» σε αφίσες και κινηματογραφικό υλικό, εκείνη αντιπρότεινε να αναλάβει εξ ολοκλήρου την ταινία, καθώς έχει ήδη γυρίσει μια ταινία μικρού μήκους στην Αμερική (σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή), το «Λόβερλι», η οποία ετοιμάζεται να κάνει τον γύρο των διεθνών φεστιβάλ. «Έχω πολλή όρεξη!» τονίζει . [caption id="attachment_8866" align="alignnone" width="628" caption="Φωτογραφία: Δημήτρης Βλάικος"][/caption] Από τη διεθνή εμπειρία σου, πιστεύεις ότι ένα νησί –και όχι μια μεγαλούπολη– μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στα πολιτιστικά πράγματα ενός τόπου; Η Αίγινα, με την τεράστια ιστορία της, έχει το προνόμιο να είναι δίπλα σε μεγαλούπολη. Αν σκεφτεί κανείς ότι το Κάπρι είναι παγκόσμια γνωστό, γιατί όχι και η Αίγινα; Ξέρω, πολλοί θα πουν: «Συγκρίνεις το Κάπρι με την Αίγινα;». Και βέβαια τα συγκρίνω, ή μάλλον δεν τα συγκρίνω. Η Αίγινα θα μπορούσε να αποκτήσει διεθνή αίγλη ανάλογη, ή ακόμα και μεγαλύτερη από άλλα διάσημα νησιά. Δεν λέω ότι αυτό γίνεται αυθημερόν, αλλά σίγουρα από άποψη θέσης, ιστορίας και φυσικής ομορφιάς, της Αίγινας δεν της λείπει τίποτε. Της λείπουν οι υποδομές και το μάρκετινγκ, ανθρώπινες παρεμβάσεις δηλαδή. Η σκέψη της είναι ήδη στραμμένη στην προβολή της Αίγινας. Και θα μπορούσε να απαριθμήσει «εκατομμύρια προτάσεις» –όπως λέει– προς αυτή την κατεύθυνση. Ως άνθρωπος του κινηματογράφου, ωστόσο, προτάσσει τη δυναμική της «έβδομης τέχνης». «Προσωπικά, πιστεύω πολύ στη δύναμη του κινηματογράφου για την προώθηση του σύγχρονου πολιτισμού. Γενικά, όμως, δεν χρειάζονται τρελές ιδέες και πολλά λεφτά. Οι απλές ιδέες είναι και οι πιο πετυχημένες».

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το χτήμα μου στην Αίγινα και οι καλοκαιρινές εικόνες του. Παιδί, ανακάλυψα τον συνδυασμό «φιστίκια με σύκα» για πρωινό κατευθείαν από τα δέντρα ή –ανάλογα με τον μήνα– αρχές καλοκαιριού βερίκοκα με αμύγδαλα, και προς τα μέσα Σεπτεμβρίου σταφύλια, ενώ τα φιστίκια στεγνώνουν στις βεράντες πριν πουληθούν στον συνεταιρισμό

Με τη διαφορά ότι οι απλές ιδέες απαιτούν οργανωμένους μηχανισμούς. Και, όπως μας αποκαλύπτει η Κατερίνα, στην προσπάθεια που καταβάλλει τα τελευταία χρόνια «για κάτι το οποίο πολιτιστικά και τουριστικά θα προσέφερε πολλά στη χώρα», μόνο ανευθυνο…υπεύθυνους συναντά. Το «σύστημα» έχει βαθιές ρίζες Πιστεύεις πως η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της; Δεν είναι η Ελλάδα που διώχνει τα παιδιά της. Είναι κάποιο «σύστημα» βαθιά ριζωμένο, που απαρτίζεται από το σύνολο των υποτιθέμενων αρμοδίων/συμβούλων, τους οποίους συναντώ σε διάφορες θέσεις τα τελευταία τρία χρόνια, που αγωνίζομαι προσωπικά για κάτι τεράστιο για τη χώρα μου. Τραγικό! Δεν εννοώ ότι οι άνθρωποι σε τέτοιες θέσεις πρέπει να έχουν εξωπραγματικές ικανότητες ή οράματα, αλλά τις στοιχειώδεις γνώσεις που σχετίζονται με τη θέση τους και το αντικείμενό τους. Και το χειρότερο, πρόκειται για νέους ανθρώπους που συνεχίζουν την κακή παράδοση, παίζοντας το παιχνίδι του «συστήματος».