Το Αγκίστρι που μας μάγεψε...

Μια μοναδική περιήγηση σε αυτό το τόσο κοντινό και τόσο άγνωστο μικρό νησί του Σαρωνικού. Της Ιωάννας Ομορφοπούλου Νησί, μικρό, του Αργοσαρωνικού, μια ανάσα από την Αίγινα, δύο ανάσες από το λιμάνι του Πειραιά. Τόσο κοντινό και συγχρόνως τόσο άγνωστο! Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας, όταν το επισκεφθήκαμε πρώτη φορά πριν από μερικά χρόνια. Ένα πευκοδάσος να καλύπτει τη μεγαλύτερη επιφάνεια του νησιού, με ζωντανά ακόμη τα σημάδια της χάραξης πάνω στους κορμούς των πεύκων, για τη συλλογή του ρετσινιού. Πεζοπορίες που σε μία ώρα, το πολύ, σε οδηγούν σε κάποια παραλία, έναν όρμο ή και σε βραχώδεις ακτές με εύκολη πρόσβαση στη θάλασσα, για να ξεκουραστείς, να βουτήξεις –ακόμη και τον Γενάρη!–, και κυρίως να κοιτάξεις γύρω, όπου μπορείς να δεις τη θέα, με τα γειτονικά νησιά μικρά και μεγαλύτερα να διαγράφονται μέσα σε τόνους μπλε, βιολέ, ροζ, πορτοκαλί, ανάλογα με την ώρα, την εποχή, τη θέση του ήλιου… Καθώς το νησί είναι μικρό, με λόφους χαμηλούς, καλυμμένους κυριολεκτικά με πεύκα, εξερευνώντας το έχεις την αίσθηση ότι το αγκαλιάζεις ολόκληρο με μια ματιά, και παράλληλα ότι και αυτό σε αγκαλιάζει, λόγω ίσως της κλίμακάς του, που είναι τόσο κοντά στα μέτρα τα ανθρώπινα, αλλά ίσως και λόγω του χρώματος και της υφής των πεύκων, που, ειδωμένα από μακρύτερα, καθώς λικνίζονται ελαφριά από τον άνεμο, νομίζεις ότι πρόκειται για μπαμπακένια σύννεφα που τα σπρώχνει ο αέρας μια γλυκιά μέρα του Μάη. Αυτοί οι χαμηλοί λόφοι την ώρα της δύσης κρύβουν τον ήλιο, αλλά, αν μετακινηθείς λίγο, έχεις την ευκαιρία να βρεθείς στην επικράτειά του για λίγο ακόμα, και να απολαύσεις ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα, κι ακόμη ένα, κι ακόμη ένα…, όπως συμβαίνει στον «Μικρό Πρίγκιπα», ο οποίος κάθε φορά που θέλει να δει ένα ηλιοβασίλεμα μετακινεί λίγο την καρέκλα του, πάνω στον μικρό πλανήτη που βρίσκεται, και μπορεί να απολαύσει όσα ηλιοβασιλέματα αγαπάει η καρδιά του!

Εξερευνώντας το, έχεις την αίσθηση ότι το αγκαλιάζεις ολόκληρο με μια ματιά, και παράλληλα ότι και αυτό σε αγκαλιάζει

Είναι προφανές ότι το Αγκίστρι μάς μάγεψε. Αυτό βέβαια δεν οφείλεται αποκλειστικά στη φυσική του ομορφιά, αλλά και σε πολλά άλλα πράγματα, κυρίως όμως στους ανθρώπους που συναντήσαμε εκεί, ντόπιους και ξένους –ξένους που επισκέπτονται κάθε χρόνο το νησί εδώ και πολλά χρόνια–, με τους οποίους γίναμε φίλοι. Έτσι, μετά την πρώτη γνωριμία μας με το Αγκίστρι, και το γήτεμά μας απ’ αυτό, το επισκεφθήκαμε εκατοντάδες φορές για να το χορτάσουμε και ίσως για να γιατρευθούμε… Και αφού πέρασαν αρκετά χρόνια και θεραπεία δεν βλέπαμε, αντιθέτως μάλιστα τα συμπτώματα στέρησης όταν το εγκαταλείπαμε έθεταν σε κίνδυνο την υγεία μας –την ψυχική κυρίως–, αποφασίσαμε πλέον ότι εδώ θα είναι το σπίτι μας. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να περιγράψεις έναν τόπο, για να τον συστήσεις σε αυτούς που δεν τον γνωρίζουν. Ο πιο τυπικός είναι με αναφορές στην έκτασή του, στον αριθμό των κατοίκων, στις ασχολίες τους, τέτοια πράγματα... Αλλά με αυτόν τον τρόπο χάνεις την ψυχή του τόπου, το αίσθημα. Αυτό, για να το βρεις, πρέπει να βρεθείς στο Αγκίστρι και να ανακαλύψεις αυτό που περιμένει να ανακαλυφθεί. Να απολαύσεις την ανατολή της σελήνης, που εμφανίζεται πίσω από τα βουνά της Αίγινας ή αναδύεται μέσα από τη θάλασσα, σαν την πανάρχαια Αφροδίτη, το κατακαλόκαιρο, όπως τη βλέπεις από το Μεγαλοχώρι, τη Σκάλα, τη Σκληρή, το Μετόχι. Να βολτάρεις από το Μεγαλοχώρι στη Σκάλα, με τους φίλους σου, δίπλα στη θάλασσα. Να μαζέψεις ήλιο στις παραλίες και να βουτήξεις στα υπέροχα και καθαρά νερά του νησιού, αλλού ρηχά, αλλού βαθιά, άλλοτε γαλαζοπράσινα, άλλοτε γαλάζια στο χρώμα της ουλτραμαρίνας. Να απολαύσεις μια βόλτα στο λιμάνι, με τα σκάφη των επισκεπτών, τις βάρκες και τα καΐκια των ντόπιων ψαράδων, και να πιεις το ουζάκι σου στα γύρω μαγαζιά. Να γνωρίσεις τα Λιμενάρια, να γευθείς την ντόπια κουζίνα στην ταβέρνα του χωριού και να κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα από την Απόνησο, με πρώτο πλάνο τη θάλασσα, δεύτερο το νησάκι της Δωρούσας και τελευταίο, πίσω μακριά, τα βουνά της Πελοποννήσου. Βιογραφικό Γεννήθηκε στον Πειραιά. Είναι εικαστικός, σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με δάσκαλο τον Δημήτρη Καλαμάρα, και ζωγραφική και κόσμημα, στην Ανωτάτη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών στο Παρίσι. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές. Διδάσκει σχέδιο και ζωγραφική, και έχει μεταφράσει κείμενα τέχνης και θεωρίες για το χρώμα, όπως τα κείμενα των Πιερ Ματίς «Περί Τέχνης», Γιοχάνες Ίτεν «Τέχνη του Χρώματος» κ.ά. Μοιράζει τη ζωή και τη δουλειά της, εδώ και μερικά χρόνια, στην Αθήνα και στο Αγκίστρι. Eίναι παντρεμένη με τον Νίκο Νικολαΐδη, μηχανολόγο-μηχανικό, μουσικό και ιδρυτικό μέλος του γνωστού Συνόλου Παλιάς Μουσικής «Κέλσος». ioannaomorfopoulou@yahoo.gr