Συνέντευξη με τη Μιμή Ντενίση: «Είναι πιο σημαντικό να δίνεις, παρά να παίρνεις…»
Η δημοφιλής δημιουργός μιλάει στο SM, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τον ξεριζωμό του 1922, που φέρνει ξανά στο προσκήνιο την ίδια και την κορυφαία κινηματογραφική παραγωγή της για τη Σμύρνη.
Της Μαίρης Αυγερινοπούλου
Ουδέν κακόν αμιγές καλού», και στην περίπτωση της Μιμής Ντενίση η ρήση των Στωικών φιλοσόφων ήρθε κι επιβεβαιώθηκε ξανά.
Μια άτυχη στιγμή της κορυφαίας Ελληνίδας πρωταγωνίστριας στην Κύπρο (σ.σ. έσπασε το πόδι της), λίγο πριν ξεκινήσει παραστάσεις με την αείμνηστη Ολυμπία Δουκάκη, μπορεί να ματαίωσε την παράσταση, «γέννησε» όμως ένα έργο με τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Η Ολυμπία Δουκάκη τής μιλούσε για τις χαμένες πατρίδες, και η Μιμή Ντενίση έπαιρνε την απόφαση να βουτήξει βαθιά στην Ιστορία, να ξεκινήσει ενδελεχή έρευνα, να γράψει το δικό της θεατρικό έργο και να πει τα πράγματα με το όνομά τους σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όσο η καταστροφή της Σμύρνης.
Στη συνέχεια, η στενή σχέση της Μιμής Ντενίση με τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, που ασχολείτο ενεργά με το θέμα των προσφύγων, συνέδεσε το χθες με το σήμερα και έδωσε το πρώτο πλάνο της ταινίας «Σμύρνη μου αγαπημένη».
Μετά την τεράστια εμπορική και οικονομική επιτυχία, η αγαπημένη Σμύρνη γνωρίζει καινούργια καριέρα στον κινηματογράφο. Όταν γράφατε το έργο, είχατε φανταστεί την τόσο επιτυχημένη πορεία του;
Πίστευα πως θα είχε επιτυχία, καθώς το θέμα της Μικρασιατικής Καταστροφής ήταν πάντα ένα καυτό θέμα, που κανείς σχεδόν δεν τολμούσε να αγγίξει και να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Το γεγονός όμως ότι έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία, που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού στο θέατρο για πολλά χρόνια, δεν το είχα φανταστεί ούτε στα όνειρά μου.
Πιστεύετε ότι η Ιστορία θα επαναλαμβάνεται μέχρι να την εμπεδώσουμε ή ότι πάντα «συμφέρουν» καταστάσεις πολέμου, ώστε να ξεχωρίζει «ποιος είναι πιο δυνατός»;
Όσο οι λαοί ανέχονται αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, όσο τα οικονομικά συμφέροντα είναι πάνω από τον άνθρωπο και, κυρίως, όσο η παιδεία των λαών είναι περιορισμένη, θα γίνονται τα ίδια! Σμύρνη, Πόντος, Συρία, Κύπρος, Ουκρανία…
Όλο αυτό που ζούμε θα το φανταζόσασταν εν έτει 2022;
1922… 2022!!! Mόνο τα ρούχα των ανθρώπων είναι διαφορετικά. Τα βλέμματα ίδια. Η αγωνία ίδια. Οι γυναίκες με τα μωρά στην αγκαλιά. Οι άνδρες στον πόλεμο. Ίδιες, σκληρές, απάνθρωπες εικόνες. Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα ότι κάτι κακό θα γινόταν. Καρμικά. Έμοιαζαν πολλά με τα αντίστοιχα χρόνια του περασμένου αιώνα. Αλλά δεν περίμενα τέτοια βία, τέτοιες επιθέσεις εναντίων αμάχων.
Ποια φράση της ταινίας υπάρχει πάντα μέσα στο μυαλό σας;
Η φράση από τη σκηνή που ο σύζυγός μου μου ζητά να μαζέψουμε τα πράγματά μας για να φύγουμε, κι εγώ, μονολογώντας, λέω: «Tι να πάρεις σε μία στιγμή από μία ολόκληρη ζωή»!!!
Ποια θα είναι η πορεία της ταινίας; Πού ετοιμάζεται να ταξιδέψει;
Η πρώτη της προβολή, εκτός Ελλάδας, έγινε στο Βερολίνο, όπου πραγματικά έχαιρε πολύ μεγάλης αποδοχής. Τον Μάιο θα παρουσιαστεί στο Παρίσι, στις Κάννες και στις Βρυξέλλες. Θα ταξιδέψει στο Λονδίνο και θα κάνει επετειακή προβολή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εύχομαι να αρέσει και να ταξιδέψει παντού.
Στο θέατρο, επίσης με πολύ μεγάλη επιτυχία, παρουσιάστηκε και το δεύτερο μέρος του έργου «Κι από Σμύρνη... Σαλονίκη». Θα γίνει κι αυτό κινηματογραφική ταινία;
Σίγουρα θα μεταφερθεί στην οθόνη. Δεν ξέρω αν θα είναι στον κινηματογράφο ή θα γίνει τηλεοπτική σειρά. Νομίζω ότι θα γίνει σειρά και θα αναπτυχθούν και άλλες πολλές ιστορίες.
Είστε από τις ελάχιστες καλλιτέχνιδες που έχετε συνολικά την ευθύνη ενός έργου (συγγραφή, σκηνοθεσία, ερμηνεία, παραγωγή). Πόσο δύσκολο είναι να «παίζετε» όλους τους ρόλους ή αυτή είναι η επιλογή σας;
Είναι δύσκολο να κάνεις πολλά πράγματα μαζί. Πολύ. Εξοντωτικό θα έλεγα. Από την άλλη, όμως, γίνεται ευκολότερη η δουλειά για μένα να σκηνοθετώ κάτι που έχω γράψει, καθώς έχω ένα ολοκληρωμένο όραμα στο μυαλό μου όταν ξεκινώ κάτι. Το έχω μελετήσει στις λεπτομέρειες κι έχω δει το έργο από την αρχή μέχρι το τέλος στο μυαλό μου. Οπότε ναι, έχει πολλή κούραση, αλλά το προτιμώ, για να έχω το αποτέλεσμα που θέλω.
Πόση δύναμη χρειάζεται για μια γυναίκα να είναι ανεξάρτητη, να μεγαλώνει μόνη ένα παιδί και να ορίζει τον εαυτό της;
Tο πιο δύσκολο! Παιδί, προσωπική ζωή, καριέρα, ένας συνεχής αγώνας. Αν όμως έχεις προτεραιότητες, όλα γίνονται. Η ζωή δίνει ευκαιρίες και λύσεις.
Μετά από 40 χρόνια παρουσίας στον χώρο, τι σας έμαθε η ζωή;
Πολλά!!! Πως είναι μια περιπέτεια που δεν ξέρεις τι θα σου φέρει αύριο…, πως δεν πρέπει να θεωρείς τίποτα και κανέναν δεδομένο…, πως είναι πιο σημαντικό να δίνεις, παρά να παίρνεις…, πώς πρέπει να σκέφτεσαι τι έχεις κι όχι τι δεν έχεις…, πως η αγάπη κι η καλοσύνη είναι πάνω απ όλα..
Πού σταματά το πάθος της Μιμής Ντενίση για δημιουργία;
Η ανάγκη για δημιουργία είναι ταυτόσημη με εμένα. Είναι μέρος του εαυτού μου. Οπότε..., δεν τελειώνει ποτέ.
