Ισπανία: Οι ταυρομαχίες ενώπιον μιας κρίσιμης καμπής το 2022
Οι ταυρομαχίες έχουν απαγορευτεί στην Καταλονία από το 2011, αλλά στην υπόλοιπη χώρα, η συζήτηση έχει αλλάξει από την έναρξη της πανδημίας. Εκεί που κάποτε η συζήτηση επικεντρωνόταν στην απαγόρευση, το ερώτημα τώρα είναι αν θα έπρεπε να δοθεί σανίδα σωτηρίας σε αυτήν την άρρωστη πολιτιστική βιομηχανία. Η τρέχουσα κυβέρνηση συνασπισμού του Πέδρο Σάντσεθ φαίνεται να μην έχει την πολιτική βούληση να απαγορεύσει ρητά αυτό που κάποτε ήταν γνωστό ως «εθνική γιορτή» ή, αντίθετα, να παράσχει υποστήριξη για να συνεχίσει να λειτουργεί. Ως εκ τούτου, όπως αναφέρει το The Conversation, για παράδειγμα, τα εισιτήρια για τις corridas (ταυρομαχίες) αποκλείστηκαν από ένα σχέδιο που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ τον περασμένο Οκτώβριο, σύμφωνα με το οποίο οι νέοι θα λάμβαναν προπληρωμένες κάρτες αξίας 400 ευρώ για τη στήριξη διαφόρων τομέων του πολιτισμού.
Οι ταυρομαχίες εξετάζονται στις τέχνες και όχι στις αθλητικές ενότητες των ισπανικών εφημερίδων και εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Πολιτισμού. Κηρύχθηκε παράνομη από το ισπανικό συνταγματικό δικαστήριο το 2016, η απαγόρευση της Καταλονίας αφορούσε τόσο την πολιτική υπεροχή όσο και την προστασία των δικαιωμάτων των ζώων. Στον απόηχο του παράνομου δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία του 2017, το ξενοφοβικό και αντιμεταναστευτικό κόμμα Vox εκμεταλλεύτηκε το αντικαταλανικό και υπέρ της ταυρομαχίας στην εκστρατεία του και έγινε η τρίτη μεγαλύτερη δύναμη στην ισπανική πολιτική σκηνή. Ο ταυρομάχος Πουέμπλα συχνά προσχωρεί στον ηγέτη του κόμματος Σαντιάγο Αμπασκάλ στην προεκλογική εκστρατεία.
Ο Μοράντε ντε λα Πουέμπλα
Τα παρατσούκλια που έφεραν αντιδράσεις
Σε τοπικό επίπεδο, τα δημοτικά συμβούλια δεν έχουν νομική δικαιοδοσία να εκδώσουν γενική απαγόρευση, αλλά μπορούν να παρακρατήσουν τις άδειες. Στη βόρεια παραλιακή πόλη της Χιχόν, η σοσιαλίστρια δήμαρχος Άνα Γκονθάλεθ ανακοίνωσε ότι η δημοτική αρένα ταυρομαχίας θα χρησιμοποιείται από εδώ και στο εξής για ζωντανή μουσική και όχι για corridas. Οι αποφάσεις της ήρθαν αφού, σύμφωνα με τα λόγια της, «ξεπέρασαν τα όρια»: δύο ταύροι που σκοτώθηκαν το περασμένο καλοκαίρι ονομάστηκαν «El nigeriano» (Ο Νιγηριανός) και ένας άλλος «El feminista» (Ο φεμινιστής).
Η παρουσία του Μοράντε ντε λα Πουέμπλα στην εκδήλωση έδωσε σε αυτό το βλέμμα μιας σκόπιμης πρόκλησης, αλλά μάλλον ήταν σύμπτωση. Οι μαχόμενοι ταύροι κληρονομούν τα ονόματά τους από τη μητέρα τους, έτσι αυτά τα παρατσούκλια θα έχουν δοθεί στους ταύρους από τις προηγούμενες γενιές αντί να τα ξανασκεφτούν. Τούτου λεχθέντος, έχουν γίνει εξαιρέσεις στο παρελθόν. Ο πρώτος ταύρος που αντιμετώπισε ο θρυλικός Manolete ως πλήρης ματαδόρ το 1939 είχε βαφτιστεί «El Comunista» (Ο κομμουνιστής) στη βραχύβια Δεύτερη Δημοκρατία (1931-36). Ένα τέτοιο όνομα ήταν ανάθεμα μετά τη νίκη του στρατηγού Φράνκο στον Εμφύλιο Πόλεμο (1936-39) και το "The Communist" μετονομάστηκε διπλωματικά σε "El mirador" (Ο θεατής).
Είτε έτσι είτε αλλιώς, η υπόθεση είναι ένα παράδειγμα του πώς το λόμπι των ταυρομαχιών έχει γίνει κάτι σαν κλειστό σύστημα. Συχνά υπάρχει αδυναμία να κατανοήσουμε πώς γίνεται αντιληπτό από έξω. Μια ανοιχτή επιστολή του προέδρου της Ένωσης Fighting Bulls ήταν ένα δώρο στους επικριτές, με τους ισχυρισμούς της ότι το κλείσιμο του χώρου της Χιχόν ήταν κατά κάποιο τρόπο συγκρίσιμο με την καταστροφή θρησκευτικών αντικειμένων από φονταμενταλιστές:
«Οι Ταλιμπάν, όπως και ο Δήμαρχος της Χιχόν, ξεχνούν ότι ούτε οι Βούδες της Μπαμιγιάν ούτε οι ταύροι ανήκουν σε αυτούς, αλλά είναι μάλλον κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας».
Ακόμη και αγνοώντας το κίνημα της κατάργησης, οι ταυρομαχίες είναι ένα κατεστραμμένο επιχειρηματικό μοντέλο. Αντιμετωπίζει ιδιαίτερες προκλήσεις που θα κάνουν την επιβίωση ακόμη πιο δύσκολη όσο η πανδημία παραμένει. Οι αρένες ταυρομαχίας στην Ισπανία (Μπιλμπάο, Μαδρίτη, Παμπλόνα, Σεβίλλη, Βαλένθια, Σαραγόσα) είναι σε μεγάλο βαθμό ανενεργές εδώ και δύο χρόνια. Αλλά με ένα γερασμένο κοινό και ορισμένα μέτρα κοινωνικής απόστασης που είναι πιθανό να παραμείνουν σε ισχύ, η επιστροφή των corridas απαιτεί μια θυσία από τους matadores και τους κτηνοτρόφους. Θα πρέπει να μειώσουν σημαντικά τις αμοιβές τους, εάν οι ιμπρεσάριοι θέλουν να εξισωθούν.
Υπάρχουν σταθερά κόστη, κατά το Conversation, που σχετίζονται με τις ταυρομαχίες που καθιστούν δύσκολη την εκτέλεση σε μικρότερη κλίμακα. Οι ιστορίες για τη δημοτικότητα της κατάρρευσης φαίνονται πολύ υπερβολικές όταν οι μεγάλοι διάδρομοι μπορούν να προσελκύσουν περισσότερους από 10.000 θεατές, αλλά εκτός από μια χούφτα ελίτ matadors, λιγότερα συμβόλαια βρίσκονται στο τραπέζι καθώς οι επαρχιακοί κύκλοι κλείνουν.
Όπως και η πανδημία, πιθανότατα δεν θα υπάρξει μια συγκεκριμένη ημέρα κατά την οποία θα τελειώσουν οι ταυρομαχίες, αλλά φαίνεται απίθανο να ευδοκιμήσει με τη σημερινή της μορφή για πολύ περισσότερο.
