ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Το πλοίο δεν θα αργήσει να φύγει...

Το καλοκαιρινό ταξίδι με το πλοίο, ο ήλιος, η θάλασσα και οι μνήμες του δημιουργού ζωντανεύουν… Γράφει ο Γιάννης Αδαμάκης Tο πλοίο δεν θα αργήσει να φύγει. Τα πλοία τελευταία φεύγουν στην ώρα τους. Καίει ο ήλιος στον Πειραιά. Καίει το τσιμέντο στο λιμάνι. Ακούω την καμπάνα του Άγιου Σπυρίδωνα. Δεν γυρίζω να κοιτάξω. Δεν θέλω να κοιτάξω προς τη Φίλωνος. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Όχι τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Στήνομαι στην ουρά. Σκέφτομαι που έχω να ανέβω, έστω, λίγα σκαλιά με τη βαλίτσα μου. Το air condition είναι ρυθμισμένο μάλλον χαμηλά. Κάποιοι φορούν τις ζακέτες τους. Έλληνες – ξένοι δεν ξεχωρίζουν. Πας να ρωτήσεις κάτι και μιλάς αγγλικά, για να ‘σαι σίγουρος. Αν η απάντηση είναι στα ελληνικά, ξεπερνάς εύκολα την αμηχανία της στιγμής. Σκέφτεσαι: ή τα αγγλικά μου δεν είναι τόσο καλά ή ο συνομιλητής μου διασκεδάζει με την γκάφα μου. Τέλος πάντων, σε γενικές γραμμές περνάω απαρατήρητος. Πλέουμε ανάμεσα σε αραγμένα φορτηγά έξω απ’ το λιμάνι. Τι κρίμα που δεν μπορώ να βγω έξω, να τα φωτογραφίσω. Η ώρα κυλάει ευτυχώς γρήγορα. Φτάνουμε στην Ύδρα. Περπατάω σε «στέρεο» έδαφος. Φωνές, βήματα, κουβέντες, τέντες απλωμένες, σερβιτόροι με δίσκους, μυρωδιές, ποτά, φαγητά, άνθρωποι. Κάθομαι στο πρώτο εύκαιρο τραπέζι. Αχ, να περνούσε γρήγορα το απόγευμα, να άρχιζε να σκοτεινιάζει, να μαζεύονταν οι τέντες, να φυσούσε λίγο ο αέρας, να χαλάρωναν οι σκέψεις μου. Τελειώνει το πρώτο ποτήρι λευκό κρασί. Προγραμματίζω τις επόμενες κινήσεις μου... Να παραγγείλω ένα ακόμη; Να κάνω ένα ντουζ στο ξενοδοχείο; Να ξεκουραστώ για λίγο; Να πάω στο Μουσείο; Να πάρω τηλέφωνα; Να μπω στο Facebook; Απωθώ μια δυσάρεστη σκέψη. Έχω καιρό ακόμη. Κανέναν μήνα. Μετά βλέπουμε. Τελικά ψάχνω στο Shazam παλιότερες αναζητήσεις. Φοράω τα ακουστικά μου: Schubert, Piano Trio No. 2, «Andante con moto». Μένω στο τραπέζι μου. Έχω μπροστά μου αρκετά πράγματα να οργανώσω. Αναρωτιέμαι αν κάποτε θα γίνουν όλα αυτά. Δε βαριέσαι... Η αλήθεια είναι πως τελευταία έχω αλλάξει διάθεση. Δεν μ’ αρέσει να μένω πολύ στο σπίτι. Αποφεύγω να παρακολουθώ ειδήσεις. Έχω καιρό να διαβάσω εφημερίδα. Δεν βλέπω τηλεόραση. Δεν αντέχω τις λέξεις. Όλες αυτές τις κοινότοπες – επαναλαμβανόμενες λέξεις. Πάντως ζωγραφίζω. Ζωγραφίζω στο εργαστήριό μου. Ζωγραφίζω στο μυαλό μου. Ζωγραφίζω τη ζωή μου. Ζωγραφίζω τις μνήμες μου. Πέφτει σιγά-σιγά ο ήλιος. Η υγρασία απλώνεται, μας τριγυρίζει. Μαγικό το ηλιοβασίλεμα. Η θάλασσα ακίνητη. Μικρά καράβια φωτισμένα μπαινοβγαίνουν στο στενό λιμάνι. Και πάλι κουβέντες. Τώρα οι μυρωδιές των εστιατορίων μπερδεύονται με αρώματα, με πολύχρωμα ρούχα, με πόθους, με ευχές. Δεν ξέρω αν οι φωνές είναι πραγματικές ή φαντασιώνομαι τις σκέψεις των περαστικών. Τι σημασία έχει; Εγώ κρατάω αυτά που θέλω. Στέλνω mail σ’ εμένα με κάποιες ιδέες που σίγουρα θα ξεχάσω όπως περνάει η βραδιά. Μου έρχονται στο μυαλό περασμένες διακοπές – νοσταλγικά διαλείμματα. Θυμάμαι παλιά βράδια. Πού πήγαν όλες εκείνες οι στιγμές; Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι; Όλα εκείνα τα ταξίδια; Οι αρωματισμένες παλάμες; Τα λεπτά δάκτυλα; Λοιπόν το αποφάσισα. Ήλθε η ώρα για φαγητό. Ευκαιρία για μερικά ακόμη ποτήρια κρασί. Αύριο θα σηκωθώ νωρίς. Θα ετοιμάσω τα πράγματά μου. Θα πληρώσω. Θα χαιρετήσω τους φίλους μου στο νησί και θα πάω νωρίς στην προκυμαία. Ένα ακόμη επεισόδιο στη μνήμη μου. Μία ακόμη καταχώριση. Ένα μικρό γεγονός του καλοκαιριού. Η θάλασσα θα είναι πάντα εκεί. Οι βάρκες ίσως αλλάξουν ονόματα. Τα πλοία θα πηγαινοέρχονται. Ο ήλιος θα βγαίνει κάθε πρωί, πότε ζεστός και πότε χλωμός. Το βράδυ θα υπερισχύει ο ήχος από τα μαχαιροπίρουνα, από τα πιάτα, από τα ποτήρια. Τα φώτα θα αναδεικνύουν τα χαρούμενα πρόσωπα, τα αθώα βλέμματα. Ο ύπνος θα σκεπάζει τις αγωνίες μας. «Ιν άματα πάντα» («Στο διηνεκές»). Βιογραφικό Ο Γιάννης Αδαμάκης γεννήθηκε το 1959 στον Πειραιά. Συνδύασε σπουδές οικονομικών και ζωγραφικής. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε 32 ατομικές και πολλές ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Κύπρο, Πολωνία, Ρωσία και Τουρκία, ανάμεσα στις οποίες οι διεθνείς Art fairs: «Αrt Athina» (Αθήνα), «Art Jonction» (Νίκαια, Γαλλία), «Lineart» (Γάνδη, Βέλγιο) και «Art Paris» (Παρίσι, Γαλλία). Έχει επίσης συμμετάσχει σε τρεις διεθνείς εικαστικές συναντήσεις: στο Τσερεποβέτς (Ρωσία), στο Μπίλεφελντ (Γερμανία) και στο Κουσάντασι (Τουρκία). Κείμενά του έχoυν δημοσιευτεί σε περιοδικά, εφημερίδες και εικαστικούς καταλόγους. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Διαβάστε επίσης

200 χρόνια μετά, όπως και τότε…Λαθρεπιβάτης

Στο περίφημο Κτήμα Τομπάζη, η ιστορία δύο αιώνων ενώνεται με τις νοσταλγικές παιδικές αναμνήσεις, και εκείνο το μοναδικό, πανευρωπαϊκής φήμης πέτρινο λιοτρίβι ξαναζεί παλιές δόξες…...

Πόρος: Ένας τόπος που ευημερεί, σεβόμενος  το περιβάλλον και το παρελθόν τουΛαθρεπιβάτης

Μια ματιά στον Πόρο από έναν άνθρωπο που αγαπά το νησί, αλλά έχει και την απαραίτητη ευαισθησία και γνώση να αναδεικνύει τις νέες προκλήσεις και, όταν πρέπει, να χτυπάει και την κα...

Πρόσωπα μέσα από το ηφαίστειοΛαθρεπιβάτης

Η γνωστή γλύπτρια με την έντονη διεθνή παρουσία, σε έναν βιωματικό αναστοχασμό για τη σχέση της με την πέτρα της Αίγινας, που παίρνει στα χέρια της σχήμα και μορφή…   Γράφει η Βένι...

Τι κάνουμε τώρα; Μένουμε Πόρο!Λαθρεπιβάτης

Μια ιστορία που ξεκίνησε σε ένα πλοίο τον Σεπτέμβριο του 1999 και άλλαξε ριζικά τη ζωή δύο νέων ανθρώπων…   Γράφει η Χριστίνα Παπαδοπούλου-Μπερή   Οι επιβάτες με προορισμό τον Πόρο...

Η απλότητά του σε μαγεύει...Λαθρεπιβάτης

Ο Πόρος, το αρσενικό νησί που ερωτεύτηκε και που στα μάτια της οι εναλλαγές του ουρανού, της θάλασσας και του βουνού γεμίζουν την ψυχή της. Της Ματίνας Λεονταρίτση Σήμερα, μετά από...

Αίγινα, η δεύτερη πατρίδα μουΛαθρεπιβάτης

Μπήκε στη ζωή του από τα εφηβικά του χρόνια, και από τότε δεν έφυγε ποτέ από τον νου και την καρδιά του, μέχρι που ως συνταξιούχος πλέον αποφάσισε να ζήσει μόνιμα στο αγαπημένο του...

Στον Σαρωνικό με το «Happy Sailors», στην Αίγινα στο «Παρατηρητήριο»Λαθρεπιβάτης

Όταν τα βιώματα των φοιτητικών χρόνων από τα ηλιοβασιλέματα της Αίγινας έγιναν τρόπος ζωής, σαν καταφύγιο, για έναν ρομαντικό και πάντα ανήσυχο Πειραιώτη. Γράφει ο Νίκος Παρασκευόπ...