Μάταιες επιδόσεις! (τεύχος 08)
Εν πάση περιπτώσει, µια χαρά εξηντάρηδες είµαστε, και στο κάτω-κάτω όλα αυτά πρέπει να τα εκθέσω δηµοσίως, διότι δεν µπορεί ο καθένας να σε θεωρεί έτοιµο για απόσυρση...
Πίνω καφέ (και διαλογίζοµαι για όσα µε βγάζουν εκτός πραγµατικότητας) στο καφενείο της φίλης µου Τασίας, δίπλα στην ψαραγορά της Αίγινας, όπου και η µόνιµη και νόµιµη δευτερεύουσα κατοικία µου. Τώρα θα µου πεις ότι το «µόνιµη» το καταλαβαίνεις… Το «νόµιµη» τι το ρίχνεις; Στο δήθεν ότι διαθέτεις και παράνοµη κατοικία, και άρα µε πέραση ο κύριος, και ουρές τα τοπ µόντελ στα πόδια του;
Λοιπόν και για να εξηγούµαι: Ούτε παράνοµη κατοικία διαθέτω ούτε σε... ζήτηση βρίσκοµαι. Εν πάση περιπτώσει, µια χαρά εξηντάρηδες είµαστε, και στο κάτω-κάτω όλα αυτά πρέπει να τα εκθέσω δηµοσίως, διότι δεν µπορεί ο καθένας να σε θεωρεί έτοιµο για απόσυρση, επειδή –λέει– κάποιες έρευνες φέρνουν τους από εξήντα προς εξηνταφεύγα να µην... (καταλαβαίνετε τώρα εσείς!) Όχι δηλαδή πως, ό,τι κι αν νοµίζετε, κάτι θα αλλάξει στη ζωή µου. Αλλά, όταν η κοινωνία σε µετρά, σε αξιολογεί και σε κατατάσσει µε βάση τις ερωτικές σου επιδόσεις, δεν γίνεται εσύ να αφήνεις ανυπεράσπιστο τον εαυτό σου και να τον σπρώχνεις στο περιθώριο.
Εδώ ο άλλος βγαίνει στην τηλεόραση και το δηλώνει καθαρά και ξάστερα ότι τόσες φορές την ηµέρα, τόσα στο ασανσέρ, τόσα στον σκουπιδοντενεκέ, και άσε και τα έκτακτα. Γιατί τα λέει ο άνθρωπος; Για να κάνει φιγούρα; Όχι βέβαια... Για να προστατέψει τη σοβαρότητά του και την κοινωνική του αποδοχή. ?ιότι, από τη µια, τα µέσα µαζικής ενηµέρωσης ωρύονται ότι µέχρι τα σαράντα σου κι ύστερα µπατίρισες (που έλεγε και το προφητικό προϊστορικό άσµα) και, από την άλλη, µε µια σαδιστική µανία σε καλούν εσένα τον άνω των ...ήντα να σε ρωτήσουν αν σε τελική ανάλυση... εντάξει.
Κι αν εντάξει, από... επίδοση πώς πάτε; Κι από διάσταση; Ύψος, πλάτος, µήκος, βάθος; Κι αν βάθος..., τι; Στο βάθος κήπος ή χάος;Κι αν εντάξει, από... επίδοση πώς πάτε; Κι από διάσταση; Ύψος, πλάτος, µήκος, βάθος; Κι αν βάθος..., τι; Στο βάθος κήπος ή χάος; Αυτά είναι τα θέµατα που χρήζουν αµέσου και εµπεριστατωµένης απαντήσεως και τι µου λες, εσύ, για Μνηµόνια, επαναδιαπραγµατεύσεις χρεών, επιµηκύνσεις, αναδιαρθρώσεις, τρόικες και ?ΝΤ; Σιγά που οι απεργίες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τα κλειστά φαρµακεία, τα αχρηστευµένα ιατρεία, οι ουρές των πενήτων και των συνταξιούχων γερόντων στα σισίτια της Εκκλησίας, οι κάθε είδους παραβατικότητες, τα «δεν πληρώνω» των σε απόγνωση πολιτών θα σκεπάσουν τηλεοπτικώς (κυρίως κατά το µεσηµέρι) το θέµα του ανακούρκουδα στη φλοκάτη του τάδε µε τη δείνα. Άσχετο, που µου ’ρθε τώρα, λόγω της αναφοράς µου στα τηλεοπτικά «µεσηµεριανάδικα». ?εν έχει µάθει κανείς σε κανέναν ότι «εξ απαλών ονύχων» θα πει «από τότε που τα νύχια ήταν µαλακά», από παιδί δηλαδή, και το αναφέρω εδώ, γιατί εσχάτως ενέσκηψε –πλην της τάσης προς αυτοδιαπόµπευσιν από τηλεοράσεως– και άλλη επιδηµία: Η χρήση της φράσης «εξ απαλών ονύχων» από πλήθος σχετικών και ασχέτων. Ο ένας –στην περί ερωτικών επιδόσεων του αναφορά– δηλώνει ότι µε την τάδε τραγουδίστρια δεν κοιµήθηκε, γιατί ίσα που πρόλαβε κάτι «εξ απαλών ονύχων» να προκύψει, καθότι τους έκανε τσακωτούς η δικιά του. Η άλλη εξηγεί πως, όταν δεν µένει σεξουαλικώς ικανοποιηµένη, δεν το αποκαλύπτει στον παρτενέρ της. Απλώς, κάτι του λέει «εξ απαλών ονύχων», για να µην τον πληγώσει. Ακόµη και γνωστός δηµοσιογράφος, µιλώντας από ραδιοφώνου µε υπουργό, του δήλωσε: « Όχι, υπουργέ µου, δεν θα µιλήσουµε αναλυτικά για την Οικονοµία, εγώ ”εξ απαλών ονύχων” θέλω να το δούµε». Και για να τελειώσει το εν παρενθέσει µάθηµα: Όταν λέµε «αυτόν τον ξέρω εξ απαλών ονύχων», εννοούµε «αυτόν τον ξέρω από µικρό παιδί». Έτσι κι εγώ, «εξ απαλών ονύχων» γνωρίζω ότι υπάρχουν µερικά πράγµατα που ντροπής να τα κάνουµε, κι ακόµα πιο ντροπής να τα λέµε. Αυτά µου µάθανε, αυτά λέω. Το θέµα εποµένως είναι πώς πλασάρεις το ό,τι διαθέτεις. Ως γεγονός ή ως ανάµνησιν; Πώς το πλασάρεις, όχι πώς το δηµοσιοποιείς. ?ιότι το πλασάρισµα δηµιουργεί τον µύθο. Η δηµοσιοποίηση την αποµυθοποίηση. ?ιότι ποιος θα πιστέψει τον Κακουλίδη όταν θα δηλώνει ότι δεκαεφτά χιλιάδες γυναίκες κοσµούν το άλµπουµ των ερωτικών του αναµνήσεων; Εδώ ένας κοτζάµ Ζορζ Σιµενόν το ισχυρίστηκε και τον έκραξε η µισή Γαλλία... Όχι, δηλαδή, ότι από συγγραφικής πλευράς συγκρίνεται ο Κακουλίδης µε τον Σιµενόν... Κι όλα αυτά τα λέω επειδή το ‘φερε η κουβέντα. Μια κουβέντα περί µαταίων φιλοδοξιών, µαταίων πρωτοβουλιών, µαταίων ανταγωνισµών, µαταίων πολιτικών, µαταίων υποσχέσεων, µαταίων ονείρων, µαταίων ελπίδων για διέξοδο από την κρίση, µαταίων... µαταιοτήτων. Για να νεολογήσωµεν ακόµη µία φορά... µαταίως! Του Γιάννη Κακουλίδη Βιογραφικό Γεννήθηκε το 1946 στον Πειραιά. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήµες στην Αθήνα (Πάντειο) και Νοµικά στο Παρίσι. Ποιητής και συγγραφέας, έχει γράψει δεκαέξι βιβλία. Mεταφράστηκε στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, αλβανικά και ουγγρικά. Έργα του αποτέλεσαν µεγάλες θεατρικές, κινηµατογραφικές και δισκογραφικές επιτυχίες τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια. Είναι µέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, της Γαλλικής Εταιρείας Συγγραφέων, Συνθετών και Εκδοτών, της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδας και της ’Ενωσης Ελλήνων Σεναριογράφων. Αρθρογράφος στα περιοδικά «Αντί», «Ένα», «Money & Life», «Kράµα» και στις εφηµερίδες «Έθνος» και «Ελεύθερος Τύπος». Σήµερα αρθρογραφεί στη «Real News». Είναι επισκέπτης καθηγητής στο Τµήµα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Παντείου Πανεπιστηµίου και ηγετικό στέλεχος της ?ηµοκρατικής Αριστεράς.
