ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Σπέτσες: Mερικές σκέψεις και ευχές...

Λίγες λέξεις για το νησί που «με πρωτοέφεραν οι γονείς μου από 40 ημερών» και που, «αν πάψω να έρχομαι εδώ, θα μαραθώ...». Γράφει η Αλεξάνδρα Τσουκαλά Μου ζήτησαν να γράψω 600 λέξεις για τις Σπέτσες. Μα να γράψω για τις θάλασσες, τα πεύκα και τις μυρωδιές, τα χρώματα, τα σπίτια, το βουνό και τη Ζογεριά, τον Άη Νικόλα, την Ντάπια, το Παλαιό Λιμάνι, τους Σπετσιώτες, τις ομορφιές του νησιού, που λίγο πολύ τις γνωρίζουμε από φωτογραφίες, αλλά και από κείμενα που έχουν γραφτεί; Να γράψω για τις αναμνήσεις, για το παρελθόν; Με πρωτοέφεραν οι γονείς μου 40 ημερών. Αν και δεν γεννήθηκα εδώ, νιώθω ότι οι ρίζες μου είναι εδώ, στον τόπο αυτό. Όπως ένα δέντρο που έχει ριζώσει, αν του αλλάξεις θέση, μπορεί να μαραθεί, έτσι κι εγώ νιώθω πως, αν πάψω να έρχομαι εδώ, θα μαραθώ. Κι έτσι όπως νιώθω, λοιπόν, θα αποτολμήσω να γράψω για κάποια πράγματα πιο ουσιαστικά και που ίσως εκφράζουν πολλούς άλλους σαν κι εμένα. Που, ενώ δεν γεννηθήκαμε εδώ, αγαπάμε αυτό τον τόπο και τον θεωρούμε δικό μας, αφού χτίσαμε τα σπίτια μας, περνούμε πολύ χρόνο εδώ, νοιαζόμαστε, συναναστρεφόμαστε τους ανθρώπους του τόπου, είτε μέσα από παρέες είτε μέσα από συνεργασίες, αλλά και από κάποιες οικονομικές συναλλαγές. Αγαπώ τον τόπο αυτό όσο κι ένας Σπετσιώτης, αλλά μπορεί και ακόμη περισσότερο, αφού «εμείς» το επιλέξαμε αυτό το μέρος ανάμεσα σε τόσα άλλα, για να ζούμε εδώ – άλλοι μεγάλα χρονικά διαστήματα, άλλοι μικρότερα και άλλοι μόνιμα. «Εμείς» κι «εσείς». Δυστυχώς, «εμείς» παραμένουμε «οι ξένοι». Είναι μια νοοτροπία που πηγάζει από μια λανθασμένη άποψη –διαφορετικών συμφερόντων;– και η οποία προέρχεται κυρίως από τους πιο παλαιούς. Τότε που η απόσταση ακόμη μεταξύ των Αθηναίων που πρωτοήρθαν σαν «ξένοι» και των Σπετσιωτών ήταν μεγαλύτερη σε μορφωτικό επίπεδο, αλλά και σε οικονομικό. Τώρα όμως δεν συντρέχουν αυτοί οι λόγοι, ώστε να δικαιολογούν μια τέτοια νοοτροπία. Συχνά σε συζητήσεις με θέματα που αφορούν το νησί, αν κάποιος από «εμάς» εκφράσει μια άποψη, παίρνει αμέσως την αρνητική και πολλές φορές εχθρική απάντηση «είσαι ξένος, εμείς ζούμε εδώ, δεν μπορείς να έχεις άποψη, δεν γνωρίζεις». Είναι μια λανθασμένη άποψη, διότι πιστεύω ότι άποψη μπορεί να έχει κανείς για όλα τα μέρη του κόσμου. Κι ένας Σπετσιώτης μπορεί να έχει άποψη και για την Ύδρα και την Αίγινα, την Πλατεία Συντάγματος και τα Λιόσια. Ένα τόπος δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Ανήκει σε όλους. Με αφορά αν γίνει μια καταστροφική ενέργεια στην Ύδρα, και ας πηγαίνω δύο φορές τον χρόνο περαστική και για μία μέρα. Με αφορά αν θέλουν να καταστρέψουν την πόλη του Παρισιού, και ας μην είμαι Γαλλίδα.
Δυστυχώς, ''εμείς'' παραμένουμε ''οι ξένοι''. Είναι μια νοοτροπία από μια λανθασμένη άποψη –διαφορετικών συμφερόντων;– που προέρχεται κυρίως από τους πιο παλαιούς
Έτσι έχω άποψη για το αν θα γεμίσουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα οι Σπέτσες. Δεν είναι θέμα που αφορά μόνο τους Σπετσιώτες. Αφορά τους πάντες. Αν θα είναι καλό να γίνουν μαρίνες στις Σπέτσες ή όχι, αν πρέπει να ανοιχτούν δρόμοι στα βουνά, αν χρειάζονται ή όχι, είμαι σε θέση να γνωρίζω. Γι' αυτό άλλωστε μετέφερα και τα εκλογικά μου δικαιώματα στις Σπέτσες, για να ψηφίζω αυτόν που πιστεύω ότι θα προσφέρει το καλύτερο για τον τόπο μου. Πόσο καλύτερα αποτελέσματα θα είχαμε, αν μπορούσαμε «εσείς» και «εμείς οι ξένοι» να γινόμασταν ένα... Γίνεται όμως; Μήπως τελικά τα συμφέροντα των μεν και των δε είναι διαφορετικά; Αν το σκεφτεί κανείς ψύχραιμα και με λογική, κοιτάζοντας και λίγο πιο πέρα, η ουσία είναι να παραμείνουν οι τόποι αυτοί όσο το δυνατόν προστατευμένοι και οι επεμβάσεις και οι αλλαγές που επιβάλλονται από έναν σύγχρονο τρόπο ζωής να γίνονται με σύνεση και μέτρο. Tο συμφέρον όλων μας είναι να διατηρήσουμε όλοι μαζί, εμείς κι εσείς, τον τόπο ωραίο. Και θα ήθελα σε αυτές τις 600 λέξεις να χωρέσει και το παράπονό μου για το κλείσιμο των δύο κινηματογράφων. Τι κρίμα! Ελπίζω μέχρι το επόμενο καλοκαίρι να βρεθεί λύση. Έστω ο ένας, έστω με μία προβολή την ημέρα, να μπορούμε να βλέπουμε κινηματογράφο, όπως συνέβαινε τόσα χρόνια. Είναι ένα δείγμα πτώσης του πολιτιστικού επιπέδου του νησιού, που δεν θα πρέπει να την επιτρέψουμε. Για τους Σπετσιώτες, αλλά και για μας. Τις ίδιες ανάγκες έχουμε τελικά όλοι, και οι μεν και οι δε. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Η Αλεξάνδρα Τσουκαλά γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι designer. Το 1992 ξεκίνησε ένα μικρό εργαστήριο στο κέντρο της Αθήνας που παράγει χειροποίητα, γλυπτά, φωτιστικά, μικροαντικείμενα και κοσμήματα. Δουλεύει με σίδερο και ύφασμα. Τα έργα της μπορεί κανείς να τα δει σε πολλά καταστήματα, αλλά και σε μουσεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει βραβευθεί από τον σύνδεσμο Γερμανών βιοτεχνών στο πλαίσιο του διαγωνισμού «FORM 2008». www.alexandratsoukala.gr

Διαβάστε επίσης

Καθεύδουν μακαρίωςΛαθρεπιβάτης

Μια απομυθοποιητική ματιά στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης προς τους φτωχούς και αδύναμους συμπολίτες μας, που «ουσιαστικά απενoχοποιούν» την Πολιτεία για την αδιαφορία της. Γράφει ο ...

Η ήρεμη γοητεία του Πόρου…Λαθρεπιβάτης

Μια αναπάντεχη γνωριμία με το νησί του Σεφέρη, που από… φυγή έγινε άφιξη και ύστερα φιλοξενία. Γράφει η Diane Shugart Στον Πόρο με έφερε μία από αυτές τις αναπάντεχες συγκυρίες που...

Στόχοι και προοπτικές...Λαθρεπιβάτης

Ο νέος Πρόεδρος της Αναργύρειου Κοργιαλένειου Σχολής Σπετσών γράφει στο SM για τα σχέδια τόσο του ιδίου όσο και των άλλων μελών του νέου Δ.Σ. Του Νίκου Φιντικάκη Αποτελεί μεγάλη τι...