Η ήρεμη γοητεία του Πόρου…
Μια αναπάντεχη γνωριμία με το νησί του Σεφέρη, που από… φυγή έγινε άφιξη και ύστερα φιλοξενία. Γράφει η Diane Shugart
Στον Πόρο με έφερε μία από αυτές τις αναπάντεχες συγκυρίες που ανατρέπουν την πορεία την οποία έχουμε χαράξει. Ήταν ένα εκθαμβωτικό ανοιξιάτικο πρωινό του 2007. Ερχόμουν να δω το σπίτι μιας γνωστής μου, με την προοπτική να το νοικιάσω για το καλοκαίρι. Δεν είχα ξαναβρεθεί στο νησί, εκτός από μία φορά –δεκαετίες πριν–, για να αλλάξω καράβι πηγαίνοντας προς ή γυρίζοντας από την Ύδρα. Μου άρεσε όμως η ιδέα ότι ήταν αρκετά κοντά στην Αθήνα, ώστε να μπορώ να μοιράζω τον χρόνο μου μεταξύ των δύο. Όταν το καράβι έστριψε στο στενό του Πόρου και φάνηκε στο βάθος το Ρολόι, αποφάσισα να νοικιάσω το σπίτι. Μέχρι να φτάσω στην Πούντα από το λιμάνι, είχα αποφασίσει ότι θα το αγόραζα. Στη διάρκεια μιας τόσο σύντομης διαδρομής διάνυσα χιλιόμετρα. Μέσα σε μία στιγμή κατάλαβα πως ο Πόρος δεν ήταν φυγή, αλλά ήταν άφιξη.
Το νησί αυτό έχει μια παράξενη ενέργεια. Αποπνέει μια ευχαρίστηση, μια αίσθηση τόπου. Κάτω από τη βαβούρα του κέντρου και του καλοκαιριού υποβόσκει μια ηρεμία. Η γοητεία του Πόρου είναι βραδυφλεγής. Δεν έχει το είδος της ομορφιάς που σε πιάνει από τα μούτρα. Έχει κάτι καλύτερο. Την έκπληξη. Με έναν παράξενο τρόπο, το τοπίο σού φανερώνει μια διαφορετική ομορφιά κάθε φορά. Όσες φορές διασχίσεις την παραλιακή ή το μονοπάτι για τον φάρο και τα ασπρισμένα στενά, για τα οποία δεν σε προϊδεάζει το λιμάνι, ή τη ράχη της Σφαιρίας ή τις πευκόφυτες πλαγιές της Καλαυρίας, που σκιάζουν το Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, κάθε φορά το τοπίο θα σου φανεί νέο. Είναι ένα τοπίο που δεν σε κουράζει. Το αγνάντι του πελάγους από τους Αγίους Αναργύρους και η θέα στο μπογάζι από τον Άγιο Αθανάσιο απελευθερώνουν το μάτι και μαζί με αυτό τη σκέψη και την ψυχή. Ίσως αυτό είχαν δει –ο καθένας με τη δική του ματιά– ο Σεφέρης, ο Μίλερ, ο Λούσιαν Φρόιντ και από εκεί άντλησαν την έμπνευση.
Το νησί αυτό έχει μια παράξενη ενέργεια. Αποπνέει μια ευχαρίστηση, μια αίσθηση τόπου. Κάτω από τη βαβούρα του κέντρου και του καλοκαιριού υποβόσκει μια ηρεμία. Η γοητεία του Πόρου είναι βραδυφλεγήςΕίναι, σίγουρα, κλισέ να λέμε πως ένας ελληνικός τόπος είναι φιλόξενος. Στην περίπτωση του Πόρου, όμως, το βίωσα. Όταν έφτασα, δεν γνώριζα κανέναν. Και ήταν η πρώτη φορά που ζούσα σε μια μικρή, κλειστή κοινωνία, αντί για μια μεγάλη πόλη. Οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι παντού – καλοί, κακοί, κανένα μέρος δεν έχει το μονοπώλιο κάποιου είδους. Διαφέρει όμως ο τρόπος συνάντησης και συναναστροφής. Σε μια μικρή κοινωνία όλα είναι πιο κοντά σου, πιο άμεσα – και τα όμορφα και τα άσχημα. Δημιούργησα νέες συνήθειες και ανακάλυψα νέα συναισθήματα. Απέκτησα την αίσθηση του τόπου, μαζεύοντας ελιές και αγοράζοντας αυγά από κάποιον που ξέρει το όνομα της κότας που τα έκανε. Και μέσα απ’ όλα αυτά, γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου. Βιογραφικό Η Νταϊάν Σούγκαρτ είναι μεταφράστρια και επιμελήτρια κειμένων. Έχει αρθρογραφήσει σε ελληνικά και ξένα έντυπα, και υπήρξε διευθύντρια σύνταξης του αμερικανικού περιοδικού «Odyssey» με θέμα την Ελλάδα. Μετά τον οδηγό «Athens By Neighborhood», κάνει τώρα μια στροφή στο μυθιστόρημα, με μία σειρά –υπό έκδοση (2017)– αστυνομικών με φόντο τον Πόρο.
