ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πρόσωπα μέσα από το ηφαίστειο

Η γνωστή γλύπτρια με την έντονη διεθνή παρουσία, σε έναν βιωματικό αναστοχασμό για τη σχέση της με την πέτρα της Αίγινας, που παίρνει στα χέρια της σχήμα και μορφή…

 

Γράφει η Βένια Δημητρακοπούλου*

 

Η… γνωριμία της με τους Πολεμιστές ανάγεται στη σφαίρα του μεταφυσικού. Της μιλούσε η πέτρα; Ναι. Της ψιθύριζε. Όπως και πολλές άλλες πέτρες, από τα ηφαιστειακά πετρώματα της Αίγινας και των Μεθάνων. Τις πήρε στην αγκαλιά της και τους έδωσε τη μορφή που ονειρεύτηκε. Λάξευσε πάνω τους τη μορφή του Πολεμιστή της…
Μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Δεν κατάλαβα τι. Ήταν ένας συριστικός ήχος που σαν να ερχόταν από τα βάθη του χρόνου. Ναι, από εκεί που τα λόγια δεν ήταν όπως τα ξέρουμε σήμερα. Εκεί κυριαρχούσαν οι κραυγές, οι ολολυγμοί, οι ιαχές, τα ωσαννά, τα αλαλά. Ο ήχος αυτός με διαπέρασε.
Τρύπησε το μέσα μου σαν κοφτερό βέλος. Κι αν δεν κατάλαβα τι ακριβώς μου είπε, κατάλαβα μεμιάς πως ήταν κάτι σημαντικό. Έτσι μου συστήθηκε. Με αυτό το συνθηματικό.
Με αυτό άνοιξε η μεγάλη πόρτα που οδηγεί στο πάντα.
Στο παντού. Ακουμπούσε στο χώμα. Ανάσκελα. Έσκυψα και κόλλησα εκεί το αυτί μου, μήπως η γη από την οποία αναδύθηκε μου εκμυστηρευόταν κάτι για εκείνον. Άκουσα τη βαριά της ανάσα. Μέτρησα ώρα πολλή την εισπνοή της και άλλο τόσο την εκπνοή της. Σκέφτηκα πως κάτι δεν πάει καλά. Γιατί η γη βαριανασαίνει;
Όμως το θέμα μου εκείνη την ώρα δεν ήταν εκείνη. Ήταν αυτός. Ο μέγας Απών. Ο Αγαπημένος. Με ένα άλφα κεφαλαίο και ψηλό σαν πυραμίδα, που κλείνει μέσα της όλα τα μυστικά. Που ήταν τόσα χρόνια; Γιατί ήρθε τώρα; Αυτός είναι; Μην είναι άλλος;
Πήρα το πρόσωπό του στα χέρια μου. Τον αναγνώρισα κυρίως με την αφή. Είχε επιστρέψει. Είδα μπροστά μου μεμιάς ολόκληρο το έργο, ασπρόμαυρο. Είδα όλες τις μάχες που είχε δώσει. Άκουσα τις κλαγγές των όπλων. Τα ποδοβολητά των αλόγων. Τις διαπεραστικές φωνές. Τον θαύμασα. Πόσο γενναίος ήταν. Πόσο γενναίος είναι.
Επέστρεψε. Γύρισε. Θα επιστρέφει πάντα. Του είπα, με την πιο τρυφερή φωνή που έχω, πως θέλω να μάθω πώς ακριβώς είναι τα έγκατα της γης. Πώς είναι να βρίσκεται κανείς μες στη φωτιά. Πώς είναι η Νέκυια, ο κάτω κόσμος. Ο κόσμος των σκιών. Του ζήτησα να μου την περιγράψει. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα φοβηθώ λιγότερο, όταν θα πάω. Φοβάμαι να πάω. Εδώ επάνω όλα έχουν χρώμα, υπάρχει φως. Με καίει ο ήλιος και με καθησυχάζει με τη ζεστή του ανάσα. «Μη φοβάσαι» είπε ψιθυριστά και πάλι, αφαιρώντας με τον δικό του τρόπο τα φωνήεντα.

Άρχισα ξαφνικά να θυμάμαι. Να καταλαβαίνω ακριβώς ό,τι μου λέει. «Χωρίς τη Νέκυια πουθενά δεν μπορούμε να πάμε» είπε. Εκείνη την ώρα ένιωσα απότομα τον νόμο της βαρύτητας να με τραβά προς το κέντρο της γης. Βυθιζόμουν. «Κράτα γερά το νήμα στα χέρια σου και μην το αφήσεις» άκουγα πάλι τους ήχους του να μου λένε.
Ξεμάκραινα. Τα αυτιά μου βούλωναν από το απότομο βάθος. Ήμουνα μέσα στη δίνη. Παραδομένη.
Δεν ξέρω πόσο κράτησε η κάθοδος, η παραμονή μου εκεί, η άνοδος. Ξέρω πως ξύπνησα δίπλα του και βρέθηκα ανάσκελα και εγώ, στην ίδια στάση με εκείνον.
Ξέρω πως κοιτούσα τον ουρανό.
Ήταν καθαρός και το φως με τύφλωνε. Μέσα στα μαλλιά μου, όπως ήταν απλωμένα γύρω μου, είχαν φυτρώσει μαργαρίτες και χαμομήλια. Η μυρωδιά τους με ζάλιζε. Ένιωθα ασφαλής δίπλα του. Ευτυχισμένη. Αφέθηκα στην αίσθηση μιας αγάπης και μιας σύνδεσης αρχαίας. Το ηφαίστειο απέναντί μας μου έκλεισε το μάτι και βυθίστηκε ξανά στον αιώνιο ύπνο του.
Με τον γνωστό του τρόπο ομιλίας, ο αγαπημένος μου είπε: «Είσαι Πολεμιστής», και έβγαλε το κράνος του.

 

 

*Βένια Δημητρακοπούλου
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Β.Δ. γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι γλύπτρια. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, αλλά και στην Αίγινα, όπου έχει αναπτύξει εδώ και χρόνια πλούσια δράση που σχετίζεται με τα εργαστήρια γλυπτικής για παιδιά, με το Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ της Αίγινας, με θεατρικές παραστάσεις και πρόσφατα με τη συμμετοχή
της στην Επιτροπή « Ελλάδα 2021» στην Αίγινα.
Έχει παρουσιάσει το έργο της σε ατομικές εκθέσεις, αλλά και σε ομαδικές, εντός και εκτός Ελλάδος. Έργα της βρίσκονται σε δημόσιους χώρους, καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια έχει εντατικοποιήσει τη δραστηριότητά της στην Ιταλία, με συμμετοχή σε πρωτοβουλίες αναγνωρισμένου κύρους και με προσωπικές εκθέσεις της σε μεγάλα μουσεία πόλεων της Ιταλίας.
www.dimitrakopoulou.com

Διαβάστε επίσης

200 χρόνια μετά, όπως και τότε…Λαθρεπιβάτης

Στο περίφημο Κτήμα Τομπάζη, η ιστορία δύο αιώνων ενώνεται με τις νοσταλγικές παιδικές αναμνήσεις, και εκείνο το μοναδικό, πανευρωπαϊκής φήμης πέτρινο λιοτρίβι ξαναζεί παλιές δόξες…...

Πόρος: Ένας τόπος που ευημερεί, σεβόμενος  το περιβάλλον και το παρελθόν τουΛαθρεπιβάτης

Μια ματιά στον Πόρο από έναν άνθρωπο που αγαπά το νησί, αλλά έχει και την απαραίτητη ευαισθησία και γνώση να αναδεικνύει τις νέες προκλήσεις και, όταν πρέπει, να χτυπάει και την κα...

Τι κάνουμε τώρα; Μένουμε Πόρο!Λαθρεπιβάτης

Μια ιστορία που ξεκίνησε σε ένα πλοίο τον Σεπτέμβριο του 1999 και άλλαξε ριζικά τη ζωή δύο νέων ανθρώπων…   Γράφει η Χριστίνα Παπαδοπούλου-Μπερή   Οι επιβάτες με προορισμό τον Πόρο...

Η απλότητά του σε μαγεύει...Λαθρεπιβάτης

Ο Πόρος, το αρσενικό νησί που ερωτεύτηκε και που στα μάτια της οι εναλλαγές του ουρανού, της θάλασσας και του βουνού γεμίζουν την ψυχή της. Της Ματίνας Λεονταρίτση Σήμερα, μετά από...

Αίγινα, η δεύτερη πατρίδα μουΛαθρεπιβάτης

Μπήκε στη ζωή του από τα εφηβικά του χρόνια, και από τότε δεν έφυγε ποτέ από τον νου και την καρδιά του, μέχρι που ως συνταξιούχος πλέον αποφάσισε να ζήσει μόνιμα στο αγαπημένο του...

Στον Σαρωνικό με το «Happy Sailors», στην Αίγινα στο «Παρατηρητήριο»Λαθρεπιβάτης

Όταν τα βιώματα των φοιτητικών χρόνων από τα ηλιοβασιλέματα της Αίγινας έγιναν τρόπος ζωής, σαν καταφύγιο, για έναν ρομαντικό και πάντα ανήσυχο Πειραιώτη. Γράφει ο Νίκος Παρασκευόπ...