Γιατί στην Αίγινα; (τεύχος 07)
Υπάρχουν αόρατες κλωστές που µας δένουν µε τόπους και πρόσωπα.
Το καλοκαίρι του 1986 με μια παρέα φίλων νοικιάσαμε ένα ιστιοφόρο σκάφος με σκοπό να περάσουμε μερικές ξένοιαστες ημέρες στο Αιγαίο. Πρώτος σταθμός η Αίγινα, που μέχρι τότε μου ήταν παντελώς άγνωστη, μια που εκείνη την εποχή βρισκόταν εκτός πεδίου εξορμήσεων μεγάλου τμήματος της νεολαίας.
Λίγο χαμένος, τηλεφώνησα αμέσως στο Δημήτρη και την Καίτη Τσεκένη, φίλους από την εποχή του Παρισιού, που ήξερα ότι είχαν σπίτι εκεί. Αποτέλεσμα του τηλεφωνήματος, ένα μαγευτικό απόγευμα και ένα αξέχαστο βράδυ που ανέτρεψαν πλήρως την εικόνα που είχα για την Αίγινα.
Την επιφυλακτικότητα διαδέχθηκε ακαταμάχητη έλξη, που με έφερε δύο εβδομάδες μετά πίσω. Άρχισα να έχω την ανάγκη να τυλίγομαι όλο και περισσότερο στο μοναδικό φως του νησιού, να περπατώ στα σοκάκια της πόλης (που, αν δεν τη χαλάσουμε, παραμένει η τελευταία εν ζωή αθηναϊκή γειτονιά), να αποζητώ την πολύτιμη συντροφιά φίλων που έμεναν εκεί, πραγματικών ατμομηχανών του πνεύματος και του κεφιού, όπως ο Γιώργος και η Λύντια Βασιλειάδη, ο Γιάννης Μαΐλλης, ο Γιώργος Κούνδουρος, ο Ζαν Λουί και η Ρένα Ντυμά, η Αγγέλα Νικολάου, ο Γιάννης Μόραλης, ο Σπύρος Αλεξίου, η Λευκή Μολφέση, ο Ιάσονας... και εγώ πίσω, ένα ευτυχισμένο βαγόνι, που έβρισκε στο νησί ό,τι του έλειπε στο εξωτερικό. Αναφέρω μερικά ονόματα που απελευθερώθηκαν από το χρόνο, γιατί όσοι είναι ακόμα κοντά μας είναι ευτυχώς πολύ περισσότεροι και συνεχίζουν να γεμίζουν τη ζωή μου.
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Υπάρχουν αόρατες κλωστές που μας δένουν με τόπους και πρόσωπα. Δεν θα ξεχάσω τα λόγια μιας φίλης μου διάσημης Ολλανδής ζωγράφου, της Ζιζέλ, φίλης και του Καπράλου, που κοντεύει αυτές τις ημέρες να κλείσει δραστήρια τα εκατό: «Αν χτίσεις ποτέ σπίτι στην Ελλάδα, χτίσε σε μέρος που ξέρουμε από την αρχαιότητα». Σοφή! Πόσο ταιριάζει η φράση αυτή στην Αίγινα, γιατί υπάρχουν, πιστεύω, υπόγεια και υπέργεια ρεύματα που κάνουν έναν τόπο πιο ευλογημένο από άλλους. Οι παλιοί το αισθανόντουσαν, το ήξεραν, γιατί είχαν αισθήσεις που προφανώς εμείς χάσαμε.
Πόσο χαίρομαι όταν από την Παχειοράχη κατεβαίνω και περπατώ στο λιμάνι, που διατήρησε το χρώμα και την ισορροπία τουΌταν –λίγο μετά την πρώτη μου επίσκεψη στην Αίγινα– βρέθηκα στην Παχειοράχη, ερωτεύτηκα κυριολεκτικά το βιβλικό τοπίο που την αγκαλιάζει, τα λιτά της σπίτια, το καθαρό βλέμμα του Μιχάλη Τρίμη, που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα. Είπα εδώ επιτέλους θα μείνω. Με τη βοήθεια του Χρήστου Κλώνου, που μου βρήκε το σπίτι και αργότερα το αποκατέστησε υπό την καθοδήγηση του φίλου μου αρχιτέκτονα Αλέκου Βογιατζή, ανθρώπων που έχουν τη σοφία να μην σβήνουν, αλλά να φωτίζουν και να προβάλλουν στη ζωή μας τις αχτίνες της χάρης που μας προσφέρει η πολύτιμη λαϊκή μας παράδοση. Βρήκα όχι μόνο το καταφύγιο από τα προβλήματα, που, σαν κάθε άνθρωπος, είχα να αντιμετωπίσω αλλά και ένα χώρο περισυλλογής, ισορροπίας και ανάτασης. Ευτυχία στην οποία συμβάλλουν αποφασιστικά οι άνθρωποι που ζουν εκεί πάνω, ντόπιοι και επήλυδες που γίναμε σιγά-σιγά ντόπιοι. Πόσο χαίρομαι όταν από την Παχειοράχη κατεβαίνω και περπατώ στο λιμάνι που διατήρησε το χρώμα και την ισορροπία του, όχι μόνο οικιστικά ή αρχιτεκτονικά, αλλά και την ισορροπία ζωής μεταξύ καλοκαιριού και χειμώνα. Στα άλλα νησιά, ακόμα και οι φούρνοι, κλείνουν με το τέλος της τουριστικής σαιζόν, εδώ όμως η ζωή συνεχίζεται και μέσα στο καταχείμωνο, εποχή όπου η ομορφιά του νησιού ξεπροβάλλει πιο λαμπερή, λουσμένη στο μοναδικό αττικό φως. Όταν Γενάρη ή Φλεβάρη περπατώ ανενόχλητος στο υπέροχο δάσος που εκτείνεται κάτω από τους Λαζάρηδες και ατενίζω την απεραντοσύνη του Αιγαίου από τους Βλάχηδες, βρίσκομαι μακριά, πολύ μακριά ελεύθερος και ταυτόχρονα μαγεμένος. Όπως και το Μάρτη στον Ελαιώνα, ένα τοπίο ευλαβικό, που ίσως παραμένει το ίδιο εδώ και πολλούς αιώνες… Τι τύχη! Ναι, τυχεροί θα ήθελα να εξακολουθούμε να είμαστε όλοι όσοι ζούμε στην Αίγινα, έναν τόπο μοναδικής γλυκύτητας που έχουμε υποχρέωση να μην αλλοιώσουμε, να μην πικράνουμε. Δε ζητώ να σταματήσουμε το χρόνο, αλλά να τον εκμεταλλευτούμε, ώστε να γιατρέψουμε όσα την πληγώνουν και να στήσουμε τις ορθές βάσεις της αναγέννησής της –η ανάπτυξη έχει καταντήσει να είναι κακιά λέξη–, με επίγνωση τόσο των σημερινών αναγκών και προκλήσεων, όσο και του μέτρου που της αρμόζει. Δεν πρέπει να είμαστε αχάριστοι απέναντι στην Αίγινα, γιατί η αχαριστία πληρώνεται μια μέρα. Του Τάσου Κριεκούκη Βιογραφικό Ο Τάσος Κριεκούκης είναι πρέσβης ε.τ. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Τελείωσε τη Βαρβάκειο Σχολή, όπως και τη Νομική Σχολή της Αθήνας, με άριστα, και στη συνέχεια άσκησε για ένα διάστημα δικηγορία. Εισήλθε στο διπλωματικό σώμα αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας. Ο Τάσος Κριεκούκης ήταν ο πρώτος πρέσβης της Ελλάδας στη Γεωργία, ενώ επίσης υπηρέτησε στη Γαλλία, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στους Διεθνείς Οργανισμούς στη Γενεύη, με ευθύνη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τις διαπραγματεύσεις για τον αφοπολισμό και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Είχε εκλεγεί και πρόεδρος της Επιτροπής Αποζημιώσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας για τον πόλεμο του Ιράκ. Τελευταίο του πόστο ήταν το Βερολίνο. Μιλάει γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, πορτογαλικά και ιταλικά. Έχει τιμηθεί με πολλά παράσημα, με σημαντικότερο τον Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα.
