Μικρό ταξιδιωτικό...

Μια επίσκεψη στην Αίγινα μετά από καιρό, γεμάτη εκπλήξεις και συγκινήσεις. Του Κώστα Αρκουλή Οι εκπλήξεις ήταν και άφθονες και δυνατές.Πρώτη από όλες η συνάντηση (δέκα και πλέον χρόνια μετά) με τον δάσκαλο στη δημοσιογραφία Κώστα Παπαϊωάννου, συνάδελφο άλλοτε στα «Νέα» και κατά κάποιον τρόπο εργοδότη μου τα δύο πρώτα χρόνια που το «Ποντίκι» έσκιζε στα εκδοτικά χρονικά αυτού του τόπου. Από το 2005 μόνιμος κάτοικος Κάβου Αγίας Μαρίνας, ο Παπαϊωάννου προσπάθησε, μέσα σε μία ώρα συνάντησης (με παγωμένη μπίρα) στην «Ταβέρνα του Θολού», να ξεδιπλώσει πλήθος αναμνήσεων, με πρωταγωνιστές κάποιες φιγούρες του κλάδου μας. Και φυσικά –όπως η κουβέντα το έφερε– δεν παραλείψαμε να «σαλπίσουμε προσκλητήριο νεκρών» για τους φίλους που χάθηκαν. Για τον Καράγιωργα, τον Λυκούργο Κομίνη, τον Δημήτρη Γουσίδη, τον Θόδωρο Σγουρδαίο, τον Θωμά Γκόρπα τον ποιητή (τον Μπρεσόν της Ελλάδας, κατά τη γνώμη μου). Δεύτερη έκπληξη η Σίλα Αλεξίου (αγαπημένη φίλη και συνάδελφος από τη Χρήστου Λαδά…), το σούπερ ομορφοκόριτσο ενός κλάδου που δεν φημίζεται για τις καλλονές του…Και βέβαια ο Γιάννης Προβής, που έχουν στήσει περιοδικό ανώτερο –και συμπαθάτε με αν νιώθετε πως υπερβάλλω– από μπόλικα έντυπα του είδους του τόσο στο Λεκανοπέδιο όσο και στις μεγάλες πόλεις της επικράτειας – ξέρετε, αυτά που αφιερώνουν τις περισσότερες σελίδες τους σε φθηνά ρεπορτάζ, ροζ αγγελίες, ωροσκόπια του κώλου και φυσικά διαφημιστικές αρπαχτές. Και ειλικρινά απόρησα όταν άκουσα τους δύο φίλους μου να διαμαρτύρονται χαμηλόφωνα και να εκμυστηρεύονται πως «ξεχνούν να πληρώσουν οι διαφημιζόμενοι», παρά την εκπληκτική εκδοτική προσπάθεια που ανεβάζει το κύρος και –γιατί όχι;– την κουλτούρα των νησιών του Αργοσαρωνικού. Αν καταγράφεται αυτό το παράπονο, είναι για την περίπτωση που οι μεγάλοι του «συστήματος» διαβάσουν αυτό το κομμάτι και ρίξουν τη ματιά τους. Ποιους εννοώ; Ξέρουν αυτοί! Ή δεν είναι έτσι, Γιαννάκη (Σγουρέ) και Δημητράκη (Κατσικάρη); Τρίτη έκπληξη: Είχα ακούσει για την αγάπη του Γιάννη Κακουλίδη, του ποιητή (και διαφημιστή), για την Αίγινα. Εντούτοις, δεν περίμενα ποτέ να δω τον παλιό μου συμμαθητή στο πειραιώτικο εκπαιδευτήριο αγγλικών, καβάλα πισωκάπουλα σε σκούτερ, με οδηγό έναν παιδαρά που παρέπεμπε «στον άντρακλα τον πελαγίσιο» από τον «Σεβάχ» του Μάνου Λοΐζου. Ο Κακουλίδης, έχοντας πιάσει τη συζήτηση μπροστά στο «Αιάκειο» με κάποιον ντόπιο, μου άρεσε για τη χαλαρότητά του, τόσο που αποφάσισα να μην του μιλήσω. Άλλωστε, πλάκα θα του έκανα, ρωτώντας τον αν το μουστάκι του είναι γνήσιο… Οι εκπλήξεις από παλιούς φίλους ήρθαν όταν, σαββατόβραδο στον Ναυτικό Όμιλο, στο διπλανό τραπέζι πήρε το μάτι μου τον Στάθη Βουτσαρά να βγάζει λόγο σε μερικές μεγαλοκυρίες. Το τόλμησα: «Ρε Στάθη, παραμένεις ωραίος άντρας, αδελφέ μου!» του πέταξα. Με χαιρέτησε αιφνιδιασμένος με χαμόγελο, ενώ μία από τις κυρίες της συντροφιάς του, επίσης χαμογελαστά, έδειξε να δέχεται το πείραγμα… Καλός φίλος ο Στάθης (και του λόγου του από τον ΔΟΛ), είναι φανερό ότι η αιγινήτικη αύρα τού απαγορεύει να γεράσει, και χαλάλι του.

Οι παρατηρήσεις δεν αποτελούν αφορμή για γκρίνια, απασχολούν αυτούς που έρχονται, αλλά και αυτούς που μένουν μόνιμα στο νησί

Τέλος, για την ποδοσφαιρική φιλία φρόντισε ο βετεράνος τερματοφύλακας του Πανιωνίου Αντώνης Μανίκας, μόνιμος παραθεριστής στην Αιγινήτισσα, δίπλα από το αρχοντικό του φίλου Σπύρου Κέκερη (άλλο στέλεχος του ΔΟΛ), που με φιλοξένησε με αγάπη. Όσο για την Αίγινα αυτή καθαυτή; Ήταν η σούπερ έκπληξη, όχι απαραίτητα θετική. Γιατί: • Όταν, επί μισό αιώνα και βάλε, τα σκουριασμένα πλοιάρια που μεταφέρουν νερό στα τέσσερα σημεία του νησιού εξακολουθούν το σούρτα-φέρτα και πλουτίζουν τους εμπόρους, διάβολε, δεν μπορείς να μιλήσεις για πρόοδο και πολιτισμό. Γέφυρα ζεύξης Ρίου-Αντιρρίου έφτιαξε το κράτος, Εγνατία Οδό δημιούργησε, Μετρό, Ολυμπιάδα, αεροδρόμιο σύγχρονο… Έναν αγωγό μεταφοράς καθαρού νερού από τον Πειραιά (ή τα Μέθανα!) αρνείται κατηγορηματικά να δώσει στις 14.000 ψυχές του νησιού. Ντροπή: • Όταν η διαδρομή 17 ν.μ. από Καβάλα σε Θάσο με φέρι κοστίζει στον επιβάτη τρία ευρώ, τότε η αντίστοιχη (και ίση απόσταση) από Πειραιά σε Αίγινα στοιχειοθετεί καθαρή ληστεία (μισό ευρώ το ναυτικό μίλι!) Οι δύο παρατηρήσεις δεν αποτελούν αφορμή για γκρίνια, αφού είναι σαφές ότι απασχολούν αυτούς που έρχονται, όσους θέλουν να ξανάρθουν, αλλά και αυτούς που μένουν μόνιμα στο νησί. Οι τελευταίοι απολαμβάνουν –με εξαίρεση τους θερινούς μήνες, που ο πληθυσμός τετραπλασιάζεται…– μια χαλαρότητα, μια ηρεμία, μια μαγεμένη εικόνα που δίκαια αποτελεί βασικό υλικό ζωγράφων και ποιητών (όπως διάβασα ξεφυλλίζοντας προηγούμενα τεύχη του SM). ΥΓ.: Ένα από τα βασικά… ελαττώματα που βρήκα να έχει το νησί ήταν το πλήθος (δηλαδή, πλειοψηφία) Δεξιών και… Ολυμπιακών. Για το οποίο, όπως είναι κατανοητό, δεν μπορώ να κάνω κάτι… Βιογραφικό Γέννημα-θρέμμα Πειραιώτης με (βαθιές) ρίζες από τις Λεύκες της Πάρου, μπήκε στη δημοσιογραφία το 1968, απλά επειδή ήθελε να γίνει γραφιάς. Σήμερα, μετά από 42 χρόνια (τα 35 στον ΔΟΛ) σε έντυπα και έπειτα από οκτώ βιβλία με θέμα την ιστορία του ποδοσφαίρου και ένα βραβείο «Μπότση» για τη συγγραφική του πορεία, απολαμβάνει χαλαρά τον εγγονό του και προσφέρει τη συνδρομή του σε όποιον φίλο τού ζητήσει να γράψει κάτι. Αρκετοί από τους νέους του κλάδου τον αποκαλούν «δάσκαλο», όμως κανένας μπαγάσας δεν πλήρωσε δίδακτρα. Κι αυτό έχει τη σημασία του…