Πόρτο Χέλι: 30 χρόνια μετά...
Πώς το γραφικό, ήσυχο και πανέμορφο ψαροχώρι έγινε «μόδα» και εξελίχθηκε σε παραθεριστικό προορισμό πλουσίων και φτωχών. Του Δημήτρη Παξινού
Νάμαι λοιπόν μετά από προτροπή της φίλης μου της Σίλας να γράφω για το γυναικοχώρι μου, στις σελίδες του ωραίου –και απαραίτητου για την προβολή και τη διαφήμιση της ευρύτερης περιοχής– μηνιαίου περιοδικού. Πρώτη φορά πέρασα από το Πόρτο Χέλι καθ’ οδόν για τις Σπέτσες, πριν από τριάντα περίπου χρόνια. Τεράστια από τότε η διαφορά σ’ ανάπτυξη, με το Πόρτο Χέλι να αποτελεί τότε ένα γραφικό, ήσυχο, πανέμορφο ψαροχώρι, σ’ αντίθεση με τις κοσμοπολίτικες πολύβουες Σπέτσες, τόπο συνάντησης αλλά και επίδειξης των πολλών νεόπλουτων, που κατέκλυσαν την Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Τη δεύτερη φορά που επισκέφθηκα το Πόρτο Χέλι, πριν από 26 χρόνια, ήδη οι αλλαγές στη φυσιογνωμία του άρχισαν να γίνονται εμφανείς, ιδιαίτερα αφότου διάφοροι «Κροίσοι» αγόραζαν τεράστιες εκτάσεις δίπλα στη θάλασσα, αρχής γενομένης από τον Άγιο Αιμιλιανό, αποκλείοντας συγχρόνως την πρόσβαση στους κοινούς θνητούς, ντόπιους και μόνιμους κυρίως παραθεριστές, που είχαν κτίσει στο οικοπεδάκι τους.
Το Πόρτο Χέλι μετά ταύτα έγινε μόδα, αφού κι άλλοι θέλησαν να γειτονεύουν μ’ όλους αυτούς, τους επωνύμους ….
«Μένω δίπλα από τον τάδε, στον Άγιο Αιμιλιανό» παινευόταν κάποιος σε μια δεξίωση, που το εξοχικό του ήταν στην Κόστα, φέρνοντας στη μνήμη μου εποχές παλιότερες, όταν όλοι έμεναν «πίσω από το ΧΙΛΤΟΝ». Άλλωστε, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι…
Το Πόρτο Χέλι, κτισμένο δίπλα στα ερείπια της αρχαίας πόλης των Αλιέων, σε φυσικό λιμάνι, αποτελεί πλέον σήμερα τον παραθεριστικό προορισμό πλουσίων και φτωχών, η δε ανάπτυξή του έγινε με τα γνωστά κριτήρια, τα οποία ισχύουν σ’ όλη σχεδόν την Ελλάδα, και σε κάποιον βαθμό έρχονται σε αντίθεση –από απόψεως αισθητικής– με τις ιδιαιτερότητες, το φυσικό κάλλος της περιοχής, τις απίστευτες ομορφιές σε περιοχές κάποτε προσβάσιμες. Οι κάτοικοι του Πόρτο Χελίου, που τα τελευταία χρόνια ανανεώνονται συνεχώς, με νέο αίμα, φιλόξενοι, δραστήριοι, δίνουν το δικό τους «παρών», το δικό τους στίγμα σ’ αυτήν τη μικρή κοινωνία, που το καλοκαίρι μετατρέπεται σε πόλη μεγάλη, πολύβουη, πολύχρωμη. Αυτό λοιπόν το νέο αίμα έχει ζωντανέψει την περιοχή, και πλέον μετά από πολλά-πολλά χρόνια στην Πρώτη Δημοτικού υπάρχουν δύο τάξεις? σ’ αντίθεση με άλλες περιοχές, όπου ελλείψει μαθητών, κλείνουν τα σχολεία και επέρχεται μαρασμός.
Δρύοπες ήταν οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής, την περίοδο δε της ακμής της είχε 2.500 κατοίκους. Αποτελούσε ένα από τα τρία λιμάνια της Ερμιονίδος, στο βυθό του οποίου βρίσκονται δύο ναοί του Απόλλωνα. Πλούσια και πολυκύμαντη η ιστορία της πόλης ανά τους αιώνες, με συμμετοχή στις πολεμικές συγκρούσεις στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν, λόγω της δεσπόζουσας θέσης της ακρόπολης και του φυσικού λιμανιού, είχε ξεχωριστό ρόλο.
Οι κάτοικοι του Πόρτο Χελίου, φιλόξενοι και δραστήριοι, δίνουν το δικό τους «παρών», το δικό τους στίγμα σ’ αυτή τη μικρή κοινωνίαΒασικό μειονέκτημα της περιοχής είναι η έλλειψη νερού, ο δε χαρακτηρισμός του Άργους ως «πολυδίψιου» ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση του Πόρτο Χελίου, μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις καλλιέργειες, όπου βέβαια έχει απομείνει «ελεύθερο» έδαφος, για τις δύσκολες μέρες που έρχονται, και, φευ!, ο νους μας δεν μπορεί ακόμη να χωρέσει. Πολλές οι ομορφιές και οι οικισμοί της περιοχής, όπως Άγιος Αιμιλιανός, Χηνίτσα, Βερβερόντα, που ως ιδιαιτέρου κάλλους θα μπορούσαν να προστατευθούν περισσότερο. Φίλοι δικαστικοί λειτουργοί, που τους φιλοξενούσαμε, έμειναν έκθαμβοι από τη φυσική ομορφιά του κόλπου της Βερβερόντας, ή Βερβερούδας, με τα πεντακάθαρα νερά, τη βοτσαλωτή παραλία, τη θέα του ηλιοβασιλέματος, την ιδιαίτερη μορφολογία που θυμίζει τεχνητή λίμνη, την ησυχία, μέχρις ότου περί ώρα 12 τα μεσάνυχτα πετάχτηκαν από το κρεβάτι τους, νομίζοντας ότι έβλεπαν εφιάλτη. Ήταν απλώς ο φίλος μας απέναντι, που μεριμνά να μας κρατά σε… εγρήγορση τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Δύσκολοι οι καιροί που έρχονται, δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, ουδείς γνωρίζει τι ξημερώνει αύριο, και γι’ αυτό τον λόγο προβάλλει επιτακτικό το αίτημα της αλληλεγγύης, το «εγώ» να γίνει «εμείς», και όλοι μαζί να προστατεύσουμε αξίες πανανθρώπινες, πλην όμως ξεχασμένες, και να αντλήσουμε δύναμη για ένα νέο ξεκίνημα, υγιές όμως. Με Αρχές και Κανόνες. Με αυτογνωσία! ΄Εχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας… Βιογραφικό Ο Δημήτρης Παξινός είναι δικηγόρος και διετέλεσε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας επί τρεις συνεχόμενες θητείες. Οι τρεις τριετίες στο τιμόνι του ΔΣΑ, από το 2002 έως τον Μάρτιο του 2011, τον καθιστούν τον μακροβιότερο πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου, όπως και της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι επί των ημερών του ο ΔΣΑ ήταν παρών σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα, σε κάθε απόπειρα καταστρατήγησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με καίριες παρεμβάσεις και σθεναρές κινητοποιήσεις. Χαρακτηριστική υπήρξε η στάση του Δ. Παξινού έναντι του Μνημονίου, καθώς ο ΔΣΑ ήταν ο πρώτος φορέας που προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, αμφισβητώντας τη συνταγματικότητα των διατάξεων του εν λόγω νομοθετήματος.
