Και τι θα γίνει στο τέλος; - Άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη
Ο δημοσιογράφος είναι… καταδικασμένος όχι μόνο να αναλύει, αλλά και να αναλαμβάνει συχνά το ρίσκο της πρόβλεψης, ιδιαίτερα ενόψει μιας τόσο κρίσιμης κάλπης.
Αυτές οι γραμμές γράφονται ανήμερα της εθνικής επετείου. Δηλαδή αυτό το κομμάτι που θα διαβάσετε είναι ένας ασφαλής τρόπος για να εκτεθώ ενώπιόν σας. Διότι θα προσπαθήσω να κάνω προβλέψεις για τις πολιτικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν. Αλλά το πιθανότερο είναι να πέσω έξω. Ποιος, άλλωστε, μπορούσε να προβλέψει πριν την τραγωδία των Τεμπών; Και όμως, μία στιγμή ήταν ικανή να τα αλλάξει όλα. Σχέδια σκίστηκαν και πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων. Στρατηγικές που έδειχναν ευφυείς τώρα φαίνονται ανόητες. Δεδομένα που θεωρούσαμε αδιαπραγμάτευτα είναι πλέον ρευστά.
Η τραγωδία άλλαξε τα πάντα, ακόμα και τις συνθήκες της ψηφοφορίας. Διαφορετική συμμετοχή θα είχαμε αν οι κάλπες στήνονταν τον Απρίλιο και διαφορετική τον Μάιο. Η δε κάλπη του Ιουλίου θα άλλαζε και τη σύνθεση του εκλογικού σώματος, εμφανίζοντας μεγάλο ποσοστό αποχής, λόγω της απουσίας των ανθρώπων, κυρίως των νέων, που θα βρίσκονται στα νησιά για να εργαστούν στον τουρισμό.
Αφήνουν όλα αυτά περιθώριο για προβλέψεις; Φοβάμαι πως όχι. Γιατί ακόμα και οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται σήμερα το πιθανότερο είναι να έχουν ανατραπεί στο διάστημα που ακολουθεί μέχρι τις κάλπες.
Μιλάμε για μεγάλο διάστημα, που –υπό συνθήκες– μπορεί να συμπυκνώσει μέσα του εξελίξεις μηνών. Μπορεί και ετών. Δεν ξέρουμε, για παράδειγμα, πώς θα έχει μεταβολίσει η κοινή γνώμη το τραυματικό γεγονός των Τεμπών. Θα το έχει αφήσει στην άκρη ή θα επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το συλλογικό μας θυμικό; Η κινητοποίηση των νέων (και η πολιτική τους αφύπνιση) θα συνεχιστεί ή θα υποχωρήσει; Η διάθεση για «αντισυστημική» ψήφο θα παραμείνει ισχυρή ή τα πράγματα θα ξαναμπούν στη θέση τους, στο πλαίσιο που οι περισσότεροι από εμάς θεωρούν «λογικό»;
Δεν ξέρω, δεν μπορώ να σας πω και πολλά για όλα τα παραπάνω. Με βάση, λοιπόν, τα όσα γνωρίζουμε τώρα, στο τέλος του Μαρτίου, έχουμε μόνο μία βεβαιότητα. Η πρώτη κάλπη δεν δίνει κυβέρνηση, με όποιον συνδυασμό και αν βάλεις κάτω τους αριθμούς και τις έδρες. Ενδεχομένως να είχαμε αποτέλεσμα αν το ΚΚΕ συνέπραττε με τον ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα Βαρουφάκη, αλλά κάτι τέτοιο κινείται στη σφαίρα της φαντασίας. Ομοίως, το σενάριο για συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ από την πρώτη κάλπη δεν φτάνει στην πηγή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, έστω για λίγες έδρες. Θα έβαζε ο Μητσοτάκης στο παιχνίδι τον Βελόπουλο; Δύσκολα. Πολύ δύσκολα.
Συνεπώς θα πάμε στη δεύτερη κάλπη. Αν η ΝΔ (ή ο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρητικά...) κατακτήσει την αυτοδυναμία, αφήνουμε τα πολιτικά και βάζουμε μπανιερά. Αυτό φαινόταν εξαιρετικά πιθανό πριν από την τραγωδία στα Τέμπη. Όμως μπορεί να αποκτήσει πάλι ισχυρή προοπτική αν η κοινή γνώμη, διά του χρόνου, αφήσει στην άκρη την τραγωδία. Ας υποθέσουμε όμως ότι η φθορά στη Νέα Δημοκρατία δεν καλύπτεται. Και την επομένη των εκλογών, ο Μητσοτάκης τηλεφωνεί στον Ανδρουλάκη και του ζητεί να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Αν ο Ανδρουλάκης θέλει να είναι συνεπής σε αυτά που μας είπε, τότε θα του προτείνει ένα τρίτο πρόσωπο για την πρωθυπουργία. Ο Μητσοτάκης θα του απαντήσει ότι δεν είναι πολιτικά, ηθικά και δεοντολογικά ορθό να μην είναι πρωθυπουργός ο αρχηγός του πρώτου κόμματος. Αν μη τι άλλο, ο λαός δεν ψήφισε τον πρωθυπουργό-έκπληξη του Ανδρουλάκη. Εκεί, λοιπόν, θα αρχίσει το blame game. Ο Ανδρουλάκης θα λέει ότι δεν μπορεί να συνεργαστεί με τον άνθρωπο που τον παρακολουθούσε και, εκτός των άλλων, ελέγχεται πλέον από μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης. Ο Μητσοτάκης θα του απαντά ότι αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα και θα του μεταφέρει την ευθύνη για ενδεχόμενη προσφυγή σε τρίτη κάλπη, όπου και θα είναι πιο πιθανό να κατακτήσει την αυτοδυναμία. Λέτε, άραγε, να πάμε σε τρίτη κάλπη;
Δεν το πιστεύω. Για αυτό και το σενάριο στο οποίο θα έβαζα τα λεφτά μου (με κίνδυνο να τα χάσω, φυσικά) θα ήταν ο Ανδρουλάκης να προσέλθει στην κυβέρνηση υπό τον Μητσοτάκη.
