ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Τέλος εποχής και αρχή ποιάς; - Άρθρο του Κώστα Αργυρού

Υπό μια έννοια θα έπρεπε ο πλανήτης να είναι ευγνώμων στον Ντόναλντ Τραμπ γιατί με τη θητεία του έφερε στην επιφάνεια μια σειρά από προβλήματα, που πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες τα αντιμετώπιζαν με τη στρατηγική της στρουθοκαμήλου.

Ο τίτλος της ημέρας είναι το «Τέλος Εποχής». Η εικόνα του Ντόναλντ Τραμπ να αποχωρεί για τελευταία φορά από το Λευκό Οίκο. Πολλοί δηλώνουν ανακουφισμένοι και εύχονται να μην τον ξαναδούν ποτέ ξανά εκεί. Στην ουσία όμως οι ΗΠΑ και ο υπόλοιπος πλανήτης θα έπρεπε να είναι ως ένα βαθμό ευγνώμονες στον Αμερικανό Πρόεδρο, γιατί χάρις στη δική του στάση και συμπεριφορά ήρθαν στην επιφάνεια μια σειρά από θέματα, που η πολιτική και μιντιακή ελίτ προτιμούσε να κρατάει κρυμμένα κάτω από το χαλί.

Ανιστότητες και διχασμός. Ο Τραμπ πάτησε πάνω στη μεγάλη δυσαρέσκεια ενός κάθε άλλο παρά αμελητέου κομματιού της αμερικανικής κοινωνίας ενάντια στο «κατεστημένο». Φυσικά και δεν αντιμετώπισε τις κοινωνικές ανισότητες τις οποίες είχε εργαλειοποήσει νωρίτερα. Αλλά με τη στάση του τις ανέδειξε καλύτερα, συχνά τις διεύρυνε και σίγουρα επιδείνωσε το διχασμό μέσα στην αμερικανική κοινωνία. Αλλά ο διχασμός αυτός προϋπήρχε. Δεν προέκυψε μέσα στην τελευταία τετραετία. Eίναι ένας διχασμός που μπορεί να εκφράζεται άλλοτε γεωγραφικά, άλλοτε φυλετικά, άλλοτε ηλικιακά, εσχάτως και υγειονομικά, αλλά στην ουσία του έχει κοινωνικές αιτίες. Αυτές που έχει υποσχεθεί να δει κατάματα και να προσπαθήσει να αντιμετωπίσει ο διάδοχός του.

Μοναδικό φαινόμενο; Οι Ευρωπαίοι είναι απροκάλυπτα υποκριτές, όταν προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Τραμπ ως μια αμερικανική ιδιαιτερότητα, ως μια παρέκκλιση από το φυσιολογικό, ως ένα ακραίο και μοναδικό φαινόμενο. Ο Στηβ Μπάνον, ο θεωρητικός του «καθοδηγητής», τον οποίο μεταξύ άλλων επέλεξε να αμνηστεύσει την τελευταία ημέρα της θητείας του ο απερχόμενος έχει προ πολλού εγκαταστήσει το δίκτυο του στην Ευρώπη, όπου και έχει μεταφέρει το κέντρο βάρος της δραστηριότητάς του, στηρίζοντας ακροδεξιούς λαϊκιστές.  Εχει μάλιστα μιλήσει για το όραμά του μιας μεγάλης πανευρωπαϊκής ακροδεξιάς εξέγερσης. Αλλωστε μια σειρά από Ευρωπαίους πολιτικούς, ο Ορμπαν στην Ουγγαρία, ο Ντούντα στην Πολωνία, ο Ζέμαν στην Τσεχία και αρκετοί ακόμα έχουν δημόσια και συχνά εκδηλώσει το θαυμασμό τους προς τον Ντόναλντ Τραμπ. Και φόρεσαν μαύρες πλερέζες τη μέρα της εκλογικής του ήττας.

Και για να μην ξεχνιόμαστε. Πόσο μακριά από το μοντέλο Τραμπ ήταν εκείνο του Μπερλουσκόνι την εποχή της παντοδυναμίας του; Το έχουμε ξεχάσει;

 Τα άλλοθι των Ευρωπαίων. Η τετραετία Τραμπ, οι προκλήσεις και οι απειλές του προς τους Ευρωπαίους, που έφτασαν μέχρι την αμφισβήτηση του ίδιου του ΝΑΤΟ θα έπρεπε να έχουν δώσει στην πολιτική ηγεσία της ΕΕ να καταλάβει, ότι πέρασε ο καιρός που μπορούσε να κρύβεται πίσω από τις ΗΠΑ και να εμφανίζεται ως «αξιακά ανώτερη», αλλά αδύναμη να παρέμβει σε θέματα διεθνούς δικαίου. Η Ευρώπη 75 χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου θα πρέπει επιτέλους να απογαλακτιστεί. Κάποιες κινήσεις του τελευταίου διαστήματος δείχνουν ότι το μήνυμα έχει μεν ληφθεί, αλλά τα αντανακλαστικά παραμένουν υποτονικά έως ανύπαρκτα. Σε κάθε περίπτωση η αποχώρηση του Τραμπ δεν θα ανοίξει λεωφόρους συνεργασίας με την Ουάσιγκτον σπαρμένες με ροδοπέταλα. Ο νέος πρόεδρος έχει τόσα πολλά σπασμένα γυαλιά, που πρέπει να μαζέψει μέσα στο ίδιο του το σπίτι, που η προσοχή του προς τους γείτονες υποχρεωτικά θα είναι αποσπασματική.

Μια εποχή τελειώνει λοιπόν. Αλλά κανείς δεν έχει εικόνα για το ποια είναι η εποχή που αρχίζει. Τουλάχιστον με τον Τραμπ ξέραμε περίπου τι μας περιμένει. Κάποιοι μάλιστα τέσσερα χρόνια πριν φοβόντουσαν πολύ χειρότερα. Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτό. Ο Τραμπ έδωσε το μάθημα στην Ευρώπη ότι ο στρουθοκαμηλισμός δεν σε πάει πουθενά. Και έχεις πάντα εκτεθιμένα τα νώτα σου.

Διαβάστε επίσης

Ενοχή Σαρκοζί: Καταδίκη μιας ολόκληρης εποχής; - Άρθρο του Κώστα ΑργυρούΚώστας Αργυρός

Η απόφαση τριετούς φυλάκισης του Νικολά Σαρκοζύ αποτελεί ως ένα βαθμό και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών της Γαλλικής Δημοκρατίας με μια εποχή που ξεκίνησε με πολλή λάμψη και κατέρρευσ...

Μπλόκο Μέρκελ-Μπορίσοφ, μισόλογα Μακρόν - Σχόλιο του Κώστα ΑργυρούΚώστας Αργυρός

H καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκέλα Μέρκελ και ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ ήταν οι πιο φανατικοί «αρνητές» της προοπτικής επιβολής κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας ...

Το σύνδρομο του χαρτιού τουαλέτας - Άρθρο του Κώστα Αργυρού Κώστας Αργυρός

Σύμφωνα με τα γερμανικά μέσα τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται αύξηση της κατανάλωσης του συγκεκριμένου προϊόντος, κάτι που ερμηνεύεται ως ένδειξη ανησυχίας της κοινωνίας που μοιά...

Ας ξανακοιτάξουμε το «μοντέλο» των Σπετσών - Άρθρο του Κώστα ΑργυρούΚώστας Αργυρός

  Οι καραβιές των Αγγλων της δεκαετίας του '80, που ξεκινούσαν να πίνουν πριν καλά καλά πατήσουν το πόδι τους στο νησί ήταν τελικά ένα σωτήριο μάθημα για την «Πιτυούσα», που απελευ...

EE-covid19 - Ασσο στο ημίχρονο, δύο τελικό; - Άρθρο του Κώστα ΑργυρούΚώστας Αργυρός

Η υπερβολική αισιοδοξία που προσπάθησαν να μεταδώσουν ορισμένες κυβερνήσεις μετά την «νίκη» απέναντι στο πρώτο κύμα της πανδημίας είναι η βασική αιτία της χαλάρωσης που δίνει την ε...

Το επόμενο κύμα του... ευρωπαϊκού αλαλούμ - Άρθρο του Κώστα ΑργυρούΚώστας Αργυρός

  H εμφάνιση εστιών του ιού σε μια σειρά από περιοχές στην Ευρώπη οδηγεί πάλι σε σπασμωδικές αντιδράσεις και αντιφατικές αποφάσεις, που αρχίζουν να εξαντλούν τις αντοχές αλλά και τ...

Ανακουφισμένη, αλλά πληγωμένη η ΕΕ - Άρθρο του Κώστα Αργυρού Κώστας Αργυρός

Οι δυσκολίες για την εξεύρεση ενός αξιοπρεπούς συμβιβασμού στις Βρυξέλλες δίνουν μια πρόγευση για την «επόμενη ημέρα» της Ενωσης, που θα πρέπει να ζήσει με τα σημάδια που της κληρο...